รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 51

นฤเบศวร์สะบัดมือของเปรมาออก แล้วพูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า “เปรมา คุณรู้ไหมว่าหัวใจคนเรานั้นเย็นลงไปได้ยังไง? มันจะค่อย ๆ เย็นไปทีละนิดจนเย็นไปทั่ว”

พูดจบ เขาก็จากไปแบบไม่หันกลับมามองอีกเลย

เปรมาตามออกมาถึงหน้าประตู ก็เห็นนฤเบศวร์ขึ้นรถไปแล้ว เธอก็เลยถอดใจไม่ไล่ตามไปแล้ว

นฤเบศวร์รักเธออย่างลึกซึ้ง ถึงจะโกรธ ก็แค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น ไม่นานก็จะดีขึ้นเอง

พรุ่งนี้ เธอไปเลี้ยงข้าวเขาสักมื้อ มอบของขวัญให้เขาสักหน่อย เอาใจเขาสักนิด เขาก็จะยอมให้อภัยเธอแล้ว

นฤเบศวร์มองผ่านกระจกมองหลัง เห็นว่าเปรมาตามออกมาแค่หน้าบ้านใหญ่แล้ว ก็หยุดลงตรงหน้าประตูเลย แล้วไม่ได้ตามออกมาอีก สีหน้าของเขาก็เย็นลงไปกว่าเดิมอีก

มือที่จับพวงมาลัยอยู่กระชับแน่นขึ้น

ที่จริง ๆ ขอแค่เปรมาตามมาอีก เขาก็จะไม่ติดใจเอาความกับเธออีกแน่นอน

คนที่เธอรักคือยศพัฒน์ ทำไมเขาจะไม่รู้

แต่น่าเสียดาย เธอไม่ได้ตามมาต่อ……

นฤเบศวร์รู้สึกแต่เพียงว่าใจทั้งดวงถูกทิ่มแทงจนไปเป็นพัน ๆ รูแล้ว

แต่เขากลับเป็นคนรนหาที่เอง

คู่ปรับใหญ่เคยเตือนเขาแล้ว

นฤเบศวร์ที่ออกมาจากบ้านตระกูลไชยรัตน์ ได้ไปที่ผับแห่งหนึ่ง แล้วดื่มเหล้าเมามายอยู่ในผับ และไม่ได้บอกให้บอดี้การ์ดมารับเขา ตัวเองเดินโซซัดโซเซออกมาจากผับ แล้วเดินโซซัดโซเซไปทางรถตัวเอง

แล้วเป็นเพราะดื่มหนักมาก เขาดูอะไรก็เป็นภาพซ้อนไปหมด พอเดินไปถึงหน้ารถคันหนึ่ง เขาก็นึกว่าเป็นรถของเขา คลำอยู่นานกว่าจะคลำหากุญแจเจอ แต่ว่าเปิดประตูรถไม่ออก

“ไอ้รถเฮงซวยเอ๊ย!”

พอเปิดประตูรถไม่ออก เขาก็โกรธขึ้นมา แล้วเตะรถไปหลายที

แล้วก็ถอดใจที่จะขับรถกลับไป แล้วก็พึ่งพิงเงาจันทร์ เดินโซซัดโซเซไปข้างหน้า

ดึกดื่นค่ำคืนมาผู้คนก็น้อยลง บนท้องถนนมีคนเดินอยู่น้อยมากแล้ว

แม้แต่จำนวนรถที่วิ่งอยู่ก็น้อยลงไปเยอะ

เขาเดินไปช้า ๆ อย่างไม่มีจุดหมาย เดินโซเซไปเรื่อย ๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองเดินไปถึงทางไหนแล้วด้วย พอเดินเหนื่อยแล้ว เขาก็ล้มตัวลงไปในตรอกแห่งหนึ่ง แล้วก็นอนลงบนตรอกแห่งนั้นเข้าสู่ความฝันไปเลย

……

รุ่งเช้า ฝนห่าใหญ่ได้ชำระล้างพื้นดินบนโลกมนุษย์ไป แล้วก็ทำให้อุณหภูมิที่สูงลิ่วลดลงมา ในที่สุดก็ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความเย็นสบายแล้ว

นาฬิกาชีวิตของยศพัฒน์แม่นยำมาก ตอนเช้าหกโมงครึ่งทุกวัน ก็จะตื่นขึ้นมาเองตามธรรมชาติ

พอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ก้มหน้ามองเด็กสาวน่ารักที่อยู่ในอก

อุณหภูมิเครื่องปรับอากาศในห้องต่ำเกินไป เทวิกาที่เตะผ้าห่มทิ้งไปตั้งแต่เมื่อคืน ก็ค้นหาความอบอุ่นตามสัญชาตญาณ แล้วก็ซุกเข้าไปอยู่ในอกยศพัฒน์

เด็กสาวน่ารักเข้ามาให้กอดถึงที่ แน่นอนว่ายศพัฒน์ไม่มีทางผลักเด็กสาวออกอยู่แล้ว จึงกอดตัวเธอไว้

พอกอดทีหนึ่ง ก็กอดไปถึงเช้าเลย

ประทับจูบลงบนหน้าผากเทวิกาทีหนึ่ง

เขาประคองตัวเทวิกาออกจากอกไปอย่างระมัดระวัง แล้วเขาถึงลุกขึ้นมา

“คุณเป็นใครคะ?”

อยู่ ๆ เทวิกาก็ร้องเรียกออกมาคำหนึ่ง

ยศพัฒน์หันหน้ามองไปทันที นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีคนอื่นแล้วนี่

เทวิกายังคงหลับตาอยู่

ยศพัฒน์หลุดหัวเราะออกมา ที่แท้เธอกำลังถามคนอื่นในฝัน

“คุณอย่าไปซิคะ คุณเป็นใครคะ?”

เทวิการ้องเรียกเสียงดังออกมาคำหนึ่ง ท่าทางเหมือนว่าร้อนรนมาก สองมือคว้าไปเรื่อย อย่างกับว่าจะคว้าอะไรบางอย่างไว้

ต่อจากนั้น อยู่ ๆ เธอก็ลืมตาขึ้นมา ทั้งตัวลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง ดูมึน ๆ งง ๆ

“วิกา เป็นอะไรไป? ฝันร้ายเหรอ?”

ยศพัฒน์นั่งอยู่ข้างเตียง แล้วถามเธอขึ้นมาอย่างห่วงใย

พอเห็นว่าบนหน้าผากเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ก็รีบเอากระดาษทิชชูมา แล้วก็ช่วยเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ที่ซึมออกมาของเธออย่างใส่ใจ

นี่ตกลงเธอฝันร้ายอะไรที่กะทันหันขนาดนั้น ถึงได้ตกใจมากขนาดนี้

“วิกา?”

“พี่พัฒน์”

นี่เพิ่งจะแค่กี่วันเอง

เธอก็เกิดความโลภและหลงใหลต่อเขาแล้วเหรอ

พอนึกถึงอัลบั้มรูปที่เห็นก่อนนอนเมื่อคืน เทวิกาก็เงยหน้าขึ้นมาบอกเขา แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาพอดี สองสามีภรรยาสบตากันพอดี

“วิกา คุณจ้องมองผมอยู่แบบนี้ ผมอาจจะต้องทำอะไรสักหน่อยแล้วนะ”

น้ำเสียงของยศพัฒน์แหบแห้งไป จากนั้นเขาก็ประกบจูบเรียวปากแดงของเธอ

เทวิกาลองผลักตัวเขาออก แต่พอผลักไม่ออกแล้ว ก็เลยยอมแพ้ไป

เขาจูบอย่างอ่อนโยนมาก แฝงไว้ด้วยความเสน่หา

เทวิกาต้านทานเสน่ห์ของเขาไม่อยู่ จึงกอดคอเขาไว้ตามสัญชาตญาณ แล้วลองตอบสนองกลับไป

จากนั้น เขาก็กดตัวเธอกลับลงไปบนเตียงอย่างบ้าคลั่ง

พอลมฝนกระหน่ำผ่านไป เทวิกาก็เขินอายจนใบหน้าแดงระเรื่อ แล้วอยากเตะผู้ชายที่อยู่ข้างกายลงจากเตียงไป

ไม่ต้องให้เธอเตะ ยศพัฒน์ก็ลุกขึ้นไปก่อนแล้ว

เขาเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำไว้เต็มอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็ออกมาอุ้มตัวเธอเข้าไป

สิบนาทีต่อมา เทวิกาก็มานอนอยู่บนเตียงอย่างเกียจคร้าน ยศพัฒน์ก็ได้เปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกายแล้ว

“วิกา จะไม่ออกไปวิ่งตอนเช้ากับผมจริง ๆ เหรอ?”

“ขาฉันอ่อนไปหมดแล้ว วิ่งไม่ไหวแล้วค่ะ”

ยศพัฒน์หัวเราะขึ้นมา แล้วจ้องมองไปที่เธออย่างลึกซึ้งชั่วครู่ แล้วพูดเสียงอ่อนโยนขึ้นว่า “งั้นคุณก็นอนพักไปดี ๆ เดี๋ยวผมวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าเสร็จแล้วจะกลับมากินข้าวเช้ากับคุณนะ”

เทวิกาอืมไปคำหนึ่ง แล้วจ้องมองเขาออกไป

ช่างไม่ยุติธรรมจริง ๆ

ทั้ง ๆ ที่คนออกแรงคือเขา

แต่คนที่เหนื่อยกลับเป็นเธอ

เขายังสามารถออกไปวิ่งได้อย่างกระฉับกระเฉง แต่เธอกลับอยากเอาแต่นอน

เทวิกานอนสะลึมสะลือไป แล้วก็คิดถึงความฝันที่แปลกประหลาดนั้นขึ้นมาอีก