รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 513

“เอาดอกไม้ใบหญ้าพวกนี้ไปทิ้งให้ฉันให้หมด แม้แต่ดินที่ปลูกดอกไม้พวกนี้ก็เปลี่ยนให้หมดด้วย!”

ญาณินออกคำสั่งไป เธอไม่ได้พูดจาเคร่งขรึม ฟังดูเหมือนอ่อนโยน แต่ในน้ำเสียงกลับแฝงความเย็นชาและความเคร่งขรึมไว้เสี้ยวหนึ่ง

ทุกคนต่างก็ได้ยินมาว่า คุณนายกลับมาในครั้งนี้ดูแตกต่างไปจากเดิมเลย

พอตอนนี้ได้ยินคำสั่งของญาณิน คนสวนทั้งหมดต่างก็จ้องมองญาณินอย่างมึนงง

สำหรับคนสวนแล้ว ไม่ว่าจะปลูกดอกไม้อะไร ก็เป็นหยาดเหงื่อ และแรงงานของพวกเขาทั้งนั้น พวกเขาคิดว่าต้นไม้ทุกต้น ดอกไม้ทุกดอก ต้นหญ้าทุกต้นในคฤหาสน์นี้ เป็นลูกของพวกเขาทั้งนั้น

เมื่อก่อน ตอนที่พวกคุณนายรองกับคุณนายสามสั่งให้ทำลายดอกกุหลาบผืนเก่าไป ตอนนั้นคุณนายยังเป็นบ้าอยู่ คุณชายก็ยังเด็ก ส่วนนายใหญ่ก็ต้องยุ่งกับงานธุรกิจและต้องดูแลเรื่องบางอย่างในบ้านด้วย จึงไม่ได้ไปรบกวนนายใหญ่เพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้เลย

ดังนั้น พวกเขาจึงทำตามความประสงค์ของคุณนายทั้งสอง แล้วจัดการดอกไม้เก่าพวกนั้นทิ้งไปทั้งหมด

นั่นเป็นดอกไม้ที่คุณนายชอบที่สุด

แต่คุณนายเป็นบ้าไปแล้ว นายใหญ่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเย็นชากับคุณนายมากขึ้น แม้แต่คุณชายก็ยังไม่เป็นที่โปรดของนายใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าคุณนายและลูกชายจะได้อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสาระทานี้ไปอีกนานแค่ไหน?

เมื่อเปรียบเทียบกันดูแล้ว พวกเขาก็เลยฟังคำพูดของคุณนายทั้งสอง

เวลาผ่านมาเกือบยี่สิบปี มาวันนี้ สวนดอกไม้แห่งนี้ต้องมาพบเจอภัยพิบัติอีกแล้ว พวกคนสวนจึงรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

คนที่เป็นหัวหน้าคนสวน พูดขึ้นมาอย่างระแวดระวัง “คุณนายครับ ดอกไม้พวกนี้สวยมากเลยนะครับ ปลูกมาตั้งหลายปีแล้ว ถ้าจะกำจัดทิ้งหมด ก็น่าเสียดายมากเลยนะครับ”

คุณนายเป็นคนจิตใจดี และอ่อนโยนตลอด และเป็นคนพูดง่ายด้วย

ถ้าเกลี้ยกล่อมดูสักหน่อย ไม่แน่อาจจะสามารถรักษาดอกไม้พวกนี้ไว้ก็ได้

“คิดว่าคุณนายอย่างฉันพูดจาไม่มีน้ำหนักแล้วใช่ไหม? หรือว่าพวกนายไม่เห็นฉันเป็นนายหญิงใหญ่ด้วยซ้ำ? เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นยังไง พวกนายก็ฟื้นฟูกลับไปให้เป็นเหมือนเดิม เมื่อก่อนดอกไม้ส่วนใหญ่ที่ปลูกที่นี่ฉันก็เป็นคนปลูกเอง ดูแลเอง พวกนายมาทำลายของฉันไป ก็ควรชดใช้คืนให้ฉันไม่ใช่เหรอ?”

ตอนที่ยังสาว ๆ คุณนายเป็นคนมีความรู้สึกลึกซึ้ง เธอชอบดอกกุหลาบสีต่าง ๆ ดอกโบตั๋น ดอกแปะเจียกและดอกคามีเลียเป็นต้น ไซม่อนจะซื้อดอกไม้มาให้เธอมากมาย เอามาปลูกไว้ที่นี่ แล้วก็ให้คนสวนคอยดูแลอยู่ทุกวัน

ตอนที่เธอมีเวลาว่างก็ชอบมาดูแลเอง ถือเป็นการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ และก็หาความสุขจากมันไปด้วย

พอเห็นดอกไม้ที่ตัวเองดูแลเบ่งบาน แต่ละดอกสีสันสวยงามมาก กลายเป็นย่อม ๆ สวยงามเป็นอย่างมาก เธอก็จะรู้สึกเหมือนประสบความสำเร็จ

ตอนนั้น ทุกวันตอนเช้า และตอนค่ำ สองสามีภรรยาจะจูงมือกันมาเดินเล่นอยู่ท่ามกลางดอกไม้ โรแมนติกและหอมหวานมาก

แน่นอนว่า ตอนนี้ ญาณินไม่ได้อยากกลับไปเดินทางเก่ากับไซม่อนอย่างในอดีต เธอก็แค่อยากให้ยัยผู้หญิงสองคนที่มีผัวแล้วและทุกคนรู้ว่า เธอญาณินไม่ใช่คนที่จะยอมให้พวกเขาบีบคั้นได้ง่าย ๆ อีกแล้ว

คนสวนอ้าปากค้างเล็กน้อย และไม่มีคำจะพูด

พวกเขามองหน้ากันไป มองหน้ากันมา ถึงแม้จะเสียดายไม่อยากทิ้งดอกไม้ที่พวกเขาดูแลมาตั้งหลายปีไปหมด แต่พอเผชิญหน้ากับคุณนาย ก็ไม่มีอะไรที่โต้แย้งได้

พวกเขาที่อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสาระทาล้วนเป็นคนเก่าคนแก่กันทั้งนั้น ได้เห็นคุณนายแต่งเข้าบ้านตระกูลสาระทา จากที่เป็นที่รักจนเป็นบ้าแล้วไม่เป็นที่รัก จนวันนี้มีสติกลับมาแล้ว

เรื่องราวมากมาย พวกเขาไม่กล้าพูด แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะไม่รู้เรื่อง

“คุณหนูใหญ่”

พวกคนสวนกำลังลำบากใจเป็นอย่างมาก อยู่ ๆ คนที่สายตาแหลมคมในกลุ่มพวกเขาก็เห็นสองสามีภรรยาเทวิกาเดินมาจากที่ไกล ๆ คนสวนคนที่เป็นหัวหน้าก็ร้องเรียกขึ้นมาเสียงดัง

เทวิกาวิ่งตอนเช้าเป็นเพื่อนสามีไป

พอวิ่งไปได้พักหนึ่ง ก็เหนื่อย แล้วเปลี่ยนเป็นเดินเล่นแทน

พอได้ยินเสียงร้องเรียก เทวิกาก็มองไปทางเสียง ก็เห็นแม่คนสวยอยู่ด้วย แม่กำลังยืนอยู่หน้าคนกลุ่มนั้น จึงนึกว่ามีคนกำลังล้อมโจมตีแม่คนสวยของเธออยู่ สองสามีภรรยาเทวิกาก็รีบเดินมาหาอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น? พวกนายจะทำอะไร? แม่ แม่ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ? พวกเขาทำร้ายแม่หรือเปล่าคะ?”

คุณนายคาดเดาได้ถูกต้อง

ตอนนั้น สภาพที่คุณนายเป็นอยู่ แม้แต่คนรับใช้ก็ยังไม่เห็นคุณนายอยู่ในสายตาเลย ดอกไม้ที่คุณนายชอบ คุณนายรองกับคุณนายสามบอกจะทำลาย แน่นอนว่าพวกเขาก็พูดอะไรไม่ได้ จึงต้องทำตามคำสั่งคุณนายทั้งสองไป

พวกเขานึกว่า ชาตินี้คุณนายคงจะไม่มีทางหายดีแล้ว

หรืออาจจะย่ำแย่มากขึ้น

ดังนั้น จึงไม่เคยคิดเลยว่ามีวันหนึ่ง คุณนายจะมาทวงความยุติธรรมให้กับดอกไม้ใบหญ้าพวกนั้น ไม่ใช่ซิ คุณนายทวงความยุติธรรมให้กับตัวเองต่างหาก

สีหน้าของเทวิกาเปลี่ยนเป็นเย็นชาลง เธอพูดเสียงเย็นขึ้นว่า “ในเมื่อคุณนายไม่ชอบดอกไม้ที่ปลูกตอนนี้ งั้นก็ทำตามความต้องการของคุณนาย กำจัดทิ้งให้หมด แม้แต่ดินปลูกก็เปลี่ยนให้หมดด้วย”

“คุณหนูใหญ่ แต่หญ้าก็เป็นหญ้าเดิมนะครับ”

“เปลี่ยนใหม่!”

พวกคนสวนไม่กล้าพูดอะไรอีก

เทวิกาประคองแขนของมารดาไว้ แล้วเดินเป็นแม่ไปพร้อมกับสามีซ้ายคนหนึ่งขวาคนหนึ่ง เธอปรับน้ำเสียงอ่อนโยนลง แล้วพูดขึ้นว่า “แม่คะ ให้พวกเขาเปลี่ยนตามคำสั่งก็พอแล้ว อย่าโมโหกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้เลยนะคะ”

“แม่ไม่ได้โมโห”

พออยู่ต่อหน้าลูกสาวและลูกเขย ญาณินก็กลับกลายมาเป็นแม่คนสวยที่อ่อนโยนและใจดีอีกครั้ง

พูดจาน้ำเสียงก็อ่อนโยนและเบาบาง

ดูแตกต่างกับคนที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งเมื่อกี้ อย่างกับเป็นคนละคน

“แม่ก็แค่ทวงของที่เป็นของแม่คืนมา ขอแค่พ่อของแกไม่หย่ากับแม่วันหนึ่ง บ้านนี้แม่ก็ยังเป็นเจ้าบ้านอยู่ ยังไม่ถึงคิวพวกหล่อนข้ามหัวแม่ไปเสแสร้งแกล้งทำหรอก”