รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 549

เวลาแห่งความสุขมักจะจบลงอย่างรวดเร็วเสมอ

พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า หมายความว่าคืนนี้กำลังจะมาถึง

กลางคืนในเมืองแอคเซสซ์ยังคงร้อนอยู่ ทว่าเทวิกาที่อยู่ในเมืองซูเพร่า เมื่อตกกลางคืนก็รีบสวมเสื้อโค้ททับอีกชั้น

ภายใต้ท้องฟ้าสีครามเดียวกัน ช่วงเวลาเดียวกัน สถานที่ต่างกัน มีอุณหภูมิที่ต่างกัน

บนเก้าอี้ชิงช้า เทวิกานั่งอยู่ที่นั่น มองไปยังท้องฟ้าที่ถูกแทนที่ด้วยสีดำในไม่ช้า และหยิบโทรศัพท์มือถือพูดคุยกับเพื่อนของเธอ

“พวกเธอตัดสินใจที่จะมาในช่วงสุดสัปดาห์เหรอ”

หลังจากได้ยินคำพูดของกนกอร เทวิกาก็มีความสุขมาก

เมืองซูเพร่าเป็นบ้านเกิดของเธอ และมีญาติพี่น้องมากมาย หลังจากกลับมา แม้ว่าเธอจะปรับตัวเข้ากับมันได้และใช้ชีวิตเหมือนปลาในน้ำ แต่เธอก็ยังคงชอบผู้คนและสิ่งต่างๆที่เมืองแอคเซสซ์มากกว่า

กนกอรยิ้มและพูดว่า: “ฉันเคยโกหกเธอเมื่อไหร่ ถ้าเธอต้องการอะไร ฉันจะนำมาฝากเธอ หรือเธออยากทานอาหารอะไรของเมืองแอคเซสซ์ ฉันจะได้ซื้อไปฝากเธอ”

“เดี๋ยวฉันจะโทรหาป้าพิชญ์สินี และถามเธอว่าเธอมีอะไรให้ฉันช่วยส่งไปให้ไหม”

กนกอรพูดกับตัวเอง

เทวิกาก็ไม่เกรงใจกับเธอ เธอพูดทุกอย่างที่เธออยากกิน และในตอนท้ายเธอพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า: “กนกอร ฉันต้องการมากเกินไปหรือเปล่า”

“เยอะกว่านี้ ฉันก็หามาให้ได้ และของที่เธอต้องการเป็นอาหารจากฟาร์มเกษตรทั้งนั้น แน่ใจหรือว่าจะให้ฉันเอาไปให้ ญาติๆในตระกูลของเธอที่ตาสูงไปอยู่เหนือหัว จะไม่ชอบเธอเพราะเหตุนี้ไหม”

เทวิกาเป็นคุณหนูคนโตของตระกูลสาระทา

ตระกูลอริยชัยกุลยอมรับได้ที่เทวิกาชอบอาหารจากฟาร์มเกษตร นั่นเป็นเพราะตระกูลอริยชัยกุลก็มีที่นาและปลูกผักผลไม้ผักมากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองได้

ทว่าตระกูลสาระทาไม่สามารถติดดินเหมือนตระกูลอริยชัยกุลได้

เผือก มันเทศ ข้าวโพดต่างๆที่วิกาชอบกิน ไม่แน่คุณหนูคุณชายของตระกูลสาระทาอาจไม่เคยกินมันเลยด้วยซ้ำ

“ฉันไม่จำเป็นต้องมองสีหน้าพวกเขาหรอก และไม่สนใจว่าพวกเขาจะชอบหรือรังเกียจไหม ฉันอยากกินอะไรก็กินอันนั้น ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องดู”

กนกอรยิ้ม “วิกา เธอเริ่มเท่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว สมแล้วที่เป็นคุณหนูของตระกูลสาระทา”

“ขอบคุณที่ชม”

เพื่อนทั้งสองหัวเราะผ่านโทรศัพท์ หลังจากหัวเราะ เทวิกาก็ถามว่า: “สามีของเธอจะพาเธอมาที่นี่ด้วยเครื่องบินส่วนตัวเหรอ ฉันจะถามพ่อแม่ของฉันดูว่าพวกเขาอยากมาไหม เธอสะดวกที่จะพาพ่อแม่ของฉันมาด้วยไหม”

แม้ว่าเธอมักจะคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่บุญธรรมของเธอ แต่เทวิกาก็ยังอยากเจอพวกเขามาก

ห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่เธอรู้สึกเหมือนเป็นปี

เธอคิดถึงพ่อแม่ของเธอแล้ว!

“ได้แน่นอน”

กนกอรพูดอย่างใจกว้างว่า: “ถ้าคุณปู่กวินท์และคุณย่าโบว์อยากมา ฉันก็พาพวกเขามาด้วย ในเมื่อจะนัดเจอกัน เราชวนณิศามาด้วยไหม”

“ดีเลยๆ”

เทวิกามีความสุขมาก

เธอต้องการแบบนั้นมาก

กัญณิศาเป็นพี่สะใภ้ที่เธอเล็งไว้ หากพ่อแม่ของเธอยินดีที่จะมาเล่นสองสามวัน พี่ชายและกิติยาอาจมาด้วยกัน เมื่อพวกเขามาด้วยกัน ก็จะทิ้งให้กัญณิศาอยู่บ้านตามลำพังไม่ได้ พี่สะใภ้ของเธอเป็นห่วงนี่นา

“งั้นตกลงตามนี้”

“คุณปู่คะ วันมะรืนกนกอรพวกเขาจะมาเที่ยวเล่นกันสองวัน คุณปู่กับคุณยายและพ่อกับแม่อยากมาด้วยไหม ถ้ามาหนูจะให้กนกอรไปรับ”

คุณย่าโบว์รีบเอามือถือแนบหูแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ปู่กับย่าแก่แล้ว ไปไหนไกลขนาดนั้นไม่ไหวหรอก พวกเราไม่ไปแล้ว ไว้กลับมาช่วงปีใหม่ก็พอ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรามาก พวกเราสบายดี”

“พี่ชายของหลานและกิติยามักจะกลับมาหาเราเสมอ วิกาอยู่ที่นั่นสบายใจได้ ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก วิกาพวกเขาดีกับหลานไหม”

สิ่งที่คุณย่าโบว์กังวลที่สุดคือหลานสาวของเธอจะไม่สามารถปรับตัวได้เมื่อเธอกลับไปที่ตระกูลสาระ และตระกูลสาระทาจะต้อนรับวิกาจริงๆไหม

เธอเคยพบกับคนของตระกูลสาระทาแล้ว และรู้สึกว่าพวกเขาอยากที่จะเข้าหา

เมื่อคิดว่าผู้นำตระกูลสาระทาเป็นพ่อของวิกา คุณย่าโบว์คิดว่าวิกาคงจะไม่ถูกรังแกหรอก และวิกาของพวกเขาก็ไม่ใช่คนที่จะมารังแกได้ง่ายๆ

“คุณย่าคะ นั่งเครื่องบินไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงแล้ว นฤเบศวร์มีเครื่องบินส่วนตัว ซึ่งสะดวกมาก และหนูสบายดี คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะ”

วิกาพยายามเกลี้ยกล่อมปู่และย่าของเธอให้มาเล่นด้วยกันสักสองสามวัน

ทว่าคุณย่าโบว์ปฏิเสธตลอด ส่วนคุณปู่กวินท์ก็บ่นพึมพำภรรยาเขาที่ไม่ถามความคิดเห็นของเขาก็ปฏิเสธแทนเขาไป

เทวิกาผลัดกันพูดคุยกับสมาชิกในครอบครัวตระกูลวาชัยยุง ทว่าท้ายที่สุด แม้แต่พ่อแม่บุญธรรมก็ยังเกลี้ยกล่อมไม่ได้ ซึ่งทำให้เทวิกาค่อนข้างหดหู่ใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่บุญธรรมของเธอพูดถึงว่าจะเตรียมอาหารของฟาร์มเกษตรที่เธอโปรดปรานให้กนกอรส่งมาให้ เทวิกาคงคิดว่าเธอถูกพ่อแม่บุญธรรมทอดทิ้งหลังจากกลับไปหาครอบครัวทางสายเลือดของเธอซะอีก

หลังจากวางสาย เทวิกายังคงรู้สึกหดหู่ เธอพูดกับสามีของเธอว่า: “พัฒน์ ฉันเลือกที่จะกลับเมืองซูเพร่า เป็นการทำร้ายจิตใจพ่อแม่มากไปใช่ไหม ฉันรู้สึกว่าพวกเขาพยายามแยกเราออกห่างจากกัน”

“ฉันคิดถึงพวกเขามาก พวกเขาไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ ไม่อยากมาพบฉันบ้างเหรอ”

เมื่อพูดแบบนี้ เทวิกาก็อยากจะร้องไห้

ยศพัฒน์หันจากข้างหลังมาอยู่ข้างๆเธอ นั่งลงข้างๆ กอดไหล่ของเธอและปลอบโยนว่า: “อย่าคิดมากเลย สำหรับพวกเขาแล้วเธอคือชีวิตของพวกเขา ที่พ่อแม่ไม่อยากมา ก็เพราะเขารู้ว่าความรู้สึกเธอต้องเอียงไปทางพวกเขาแน่”