รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 581

“สวัสดีค่ะคุณดวงดาว”

เทวิกายิ้มทักทายอย่างสุภาพ

คุณดวงดาวขานรับซ้ำๆ: “สวัสดีๆๆ คุณผู้หญิงเหมือนนายท่านหญิงมากจริงๆนะคะเนี่ย เห็นคุณผู้หญิงก็รู้แล้วว่าตอนนายท่านหญิงสาวๆเป็นคนที่สวยมากๆคนหนึ่งเลย”

นายท่านหญิงพูดขำๆ: “คุณดวงดาวชมเกินไปแล้วค่ะ หลานสาวฉันคนนี้หน้าบาง ดูสิหน้าเธอแดงหมดแล้ว”

เธอก็ภูมิใจมากเช่นกัน

หลานชายหลานสาวตั้งเยอะตั้งแยะ ในที่สุดก็มีคนหนึ่งที่สืบทอดใบหน้าที่งดงามในวัยสาวของเธอ เพียงอย่างเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกเสียดายคือเทวิกาไม่ได้เติบโตอยู่ข้างกายเธอ

แม้หลังจากเทวิกากลับมา จะอยู่ร่วมกับเธอได้เป็นอย่างดี แต่ท่านย่ากลับไม่กล้าเชื่อว่าเทวิกาจะไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรเลย เพียงแต่ได้เห็นใบหน้านั้นของวิกาทีไร ท่านย่าก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนทุกที

เฮ้อ ก็เธอเองนี่แหละที่เมื่อก่อนตัดสัมพันธไมตรีเกินไปหน่อย จนทำร้ายญาณินเข้า

หลังจากที่นายท่านหญิงแนะนำเทวิกาแล้ว จึงแนะนำหลานเขยอย่างยศพัฒน์ด้วย

ภายหลังคุณดวงดาวถึงได้แนะนำลูกชายลูกสาวของเธอให้เทวิกากับสามีได้รู้จัก

คุณขวัญฤดีมองยศพัฒน์อยู่หลายครั้ง ก็ถือว่าเกรงใจเทวิกาอยู่เช่นกัน แต่ทว่าคนหนุ่มสาวสองคนราวกับไม่รู้จะคุยอะไรดี ทักทายกันนิดหน่อยก็แยกย้ายกันไป

ในใจของพวกลูกคุณหนูเมืองซูเพร่าน่ะ ถึงเทวิกาจะเป็นลูกสาวของตระกูลสาระทา ทั้งยังเป็นคุณนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุลแห่งเมืองแอคเซสซ์ด้วย แต่เทวิกาเติบโตอยู่ในชนบท ถ้าไม่ใช่ว่ามีราศีคนรวยมาตั้งแต่กำเนิด คงเป็นแค่คนบ้านนอกคนหนึ่งแน่ๆ

ให้พวกเธอมาทักทายคนบ้านนอกอย่างนี้ ถึงยังไงก็ทำให้ในใจของพวกเธอรังเกียจอยู่บ้าง

ทั้งยังปะปนไปด้วยความอิจฉา เทวิกาที่เติบโตอยู่ในชนบทสามารถแต่งเข้าตระกูลมหาเศรษฐีที่มีอิทธิพลอย่างตระกูลอริยชัยกุลได้ ไม่ได้โชคดีแบบธรรมดาๆจริงๆ

ยังเป็นเพราะแต่งเข้ามาในตระกูลที่ร่ำรวยมีอิทธิพล ถึงได้ทำให้พ่อแม่แท้ๆตามหาเจอ กลับสู่ฐานะคุณหนูของตระกูลสาระทา

เห็นตระกูลสาระทาตั้งใจจัดงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เพื่อจะแนะนำเทวิกาให้คนในสังคมไฮโซของเมืองซูเพร่าได้รู้จักโดยเฉพาะ ก็มองออกเลยว่าผู้หลักผู้ใหญ่ของตระกูลสาระทาให้ความสำคัญกับเทวิกามาก

ขุนเดชสนใจเทวิกา แต่ไม่สามารถแสดงออกมาชัดเจนจนเกินไปได้ เห็นประยสย์ เจนสันและจิรัตน์เข้ามากันแล้ว หลังจากที่ขุนเดชคุยกับยศพัฒน์เรื่อยเปื่อยไม่กี่ประโยค จึงเดินไปคุยกับคุณชายทั้งสามของตระกูลสาระทา

บรรดาแขกเหรื่อทยอยมากันแล้ว

วงศ์ตระกูลชั้นสูงที่ร่ำรวยมีชื่อเสียงของเมืองซูเพร่าซึ่งนายท่านหญิงได้เชื้อเชิญมาตั้งแต่แรก เธอต่างก็แนะนำเทวิกากับสามีให้คนอื่นรู้จักด้วยตนเอง แสดงให้คนอื่นรู้เป็นนัยว่าเธอให้ความสำคัญกับเทวิกาจริงๆ ทำใจไม่ได้ที่หลานสาวคนโตคนนี้ต้องแต่งงานไปอยู่ไกลบ้าน

งานเลี้ยงเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

เทวิกาและสามีกลับมาอยู่ข้างกายพ่อแม่แล้ว

ใครๆก็รู้ถึงตัวเอกของงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ ตอนที่เห็นไซม่อนพาภรรยาลูกชายลูกสาวเดินมาที่ด้านหน้าของฝูงชน ทุกคนจึงหยุดคุยกันโดยอัตโนมัติ มองทั้งสี่คนนั้นอย่างเงียบๆ

ไซม่อนพูดทักทายไม่กี่ประโยค ก็แนะนำลูกสาวสุดที่รักให้ทุกคนได้รู้จักอย่างเป็นทางการ

เทวิกากลับมาที่เมืองซูเพร่าได้ระยะหนึ่งแล้ว แม้ตอนที่เธอกลับมาจะเป็นที่ฮือฮามาก แต่ทว่าคนที่ได้เจอเธอจริงๆกลับมีเพียงไม่กี่คน

ค่ำคืนนี้จึงถือว่าเธอได้โชว์ตัวอย่างเป็นทางการแล้ว

รูปร่างของเธอสูงโปร่ง สวมชุดราตรีที่แสนงดงาม แต่งหน้าอ่อนๆ บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มสุภาพเป็นธรรมชาติ ยืนอยู่ข้างพ่อแม่ ออร่าความสูงส่งมีเกียรติไม่ได้ด้อยไปกว่าพ่อแม่พี่ชายของเธอแม้เพียงสักนิด สมแล้วที่ร่ำรวยมาตั้งแต่เกิด ต่อให้ใช้ชีวิตอยู่ในชนบทมายี่สิบกว่าปี ก็หมดหนทางที่จะปกปิดราศีความสูงส่งของเธอ

สามีข้างกายเธอ ยศพัฒน์คุณชายใหญ่ของตระกูลอริยชัยกุล เป็นผู้ใหญ่สงบนิ่ง หล่อเหลาโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ ยืนอยู่กับเทวิกาแล้ว เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก

พวกคุณชายที่นายท่านหญิงเลือกมาจากหลายตระกูลพวกนั้น มองมาที่ยศพัฒน์ จึงเกิดความกดดันไร้รูปร่างอยู่ในใจ รู้สึกว่าพวกเขาอยากเอาชนะยศพัฒน์ อยากแย่งเทวิกามาให้ได้ แต่ระดับความยากก็สูงมากเป็นพิเศษ

จริงๆแล้วพวกเขาไม่ได้ยอดเยี่ยมไปกว่ายศพัฒน์เลย เพียงแต่เอาเปรียบคนในเมืองซูเพร่า ได้รับการแนะนำจากนายท่านหญิงก็เท่านั้น

“ยินดีด้วยที่ท่านผู้นำตระกูลสาระทาได้อยู่กันพร้อมหน้า ขอแสดงความยินดีที่คุณหนูกลับมา!”

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนนำออกมาก่อน ทุกคนจึงพากันแสดงความยินดีตามๆกันมา กล่าวแสดงความยินดีอย่างต่อเนื่อง

เธอก็ดื่มแก้วเดียว ไม่เยอะสักหน่อย แต่พี่ดันไม่ยอมให้เธอดื่มจนหมด

เธอไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะ ให้เธอดื่มแต่น้ำผลไม้อยู่เรื่อย

จากนั้นไม่นาน

“ณิศา”

เสียงที่คุ้นเคยลอยมาเบาๆ แค่ณิศาเงยหน้า จึงยิ้มพูดขึ้น: “คุณเทวิกาของพวกเราฝ่าวงล้อมที่แน่นหนาออกมาได้ยังไงเนี่ย?”

“หลังจากพ่อฉันแนะนำฉันให้ทุกคนรู้จักแล้ว ฉันก็เอาห้องน้ำมาเป็นข้ออ้าง หลบมาหายใจหายคอที่เธอก่อน”

วิกานั่งลงข้างกายณิศา ก้มหน้า ท่าทางเหมือนกลัวคนอื่นๆเห็นเธอ พูดกับณิศาเบาๆ: “โชคดีที่งานเลี้ยงอย่างนี้มีแค่ครั้งเดียว ณิศา เธอฉลาดนะ ถึงได้เลือกซ่อนตัวตรงนี้”

กัญณิศาเห็นเจนสันรวมไปถึงผู้ชายตระกูลกิจอนันต์คนนั้นเดินเข้ามา จึงพูดกับเทวิกา: “อันที่จริงฉันอยู่ตรงนี้ก็ไม่ค่อยมีใครสนใจหรอก แต่แค่เธอนั่งลงมา ตรงที่ฉันนี่ก็เหมือนเก็บไข่มุกที่เปล่งแสงแวววาวได้อย่างนั้นเลย ส่องสว่างขึ้นมาทันที ดูสิ มีคนมาแล้ว”

เทวิกา: “......”

ในทันทีก็มีคนพบว่าเธอหลบอยู่ตรงนี้

“พี่วิกา ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?”

หลังจากเจนสันเข้ามาใกล้ จึงยิ้มพูดขึ้น แล้วพยักหน้าไปทางกัญณิศา สายตาที่มองกัญณิศาก็เร่าร้อนมากขึ้นเล็กน้อย

ณิศาสวมชุดราตรีธรรมดาๆ ไม่ได้แต่งหน้าด้วยซ้ำ หน้าสดเลยแหละ แต่ก็ยังคงดูดี สวยจนทำให้เขาเห็นแล้วไม่อยากจะเคลื่อนสายตาไปเลย

“ณิศาเป็นเพื่อนพี่ เชิญเธอมาร่วมงานเลี้ยง แต่พี่กลับไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ก็เลยรู้สึกผิด จึงหาเวลาออกมาคุยกับณิศาน่ะ”

เทวิกาอธิบายอย่างไม่ใส่ใจ มองขุนเดชเล็กน้อย แล้วดึงณิศาลุกขึ้น พูดกับผู้ชายสองคนนั้น: “เจน นายคุยกับคุณขุนเดชไปนะ พี่กับณิศาจะไปฝั่งนั้น”