รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 582

เทวิกาลากกัญณิศาเดินออกไป ชายหนุ่มสองคนต่างก็หันหน้า มองตามแผ่นหลังหญิงสาวสองคนนั้น

ท้ายที่สุดขุนเดชก็กระทุ้งเจนสันเล็กน้อย พูดหยอก: “นายน้อยรองอาลัยอาวรณ์ใช่ไหมล่ะ?”

เจนสันยกแก้วไวน์ขึ้นมา ดื่มหนึ่งอึก พูดขำๆ: “คนสวย ใครๆก็ชอบนี่นา”

ขุนเดชคิดๆ พยักหน้าพูดต่อ: “แหงสิ คนสวยน่ะ ไม่มีใครไม่ชอบหรอก”

“คุณขุนเดช รู้สึกยังไง?”

ขุนเดชก็ดื่มไวน์อึกหนึ่ง พูดเบาๆ: “น่าลิ้มลอง แต่ ยากที่จะได้ชิม”

เทวิกาดูใสซื่ออ่อนโยน แต่ตามที่เขาสืบถามมา เธอปากคอเราะราย ไม่เหมือนหน้าตาที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัยเลย ถ้ายั่วโมโหเธอเข้า เธอคงเผาบ้านแน่ๆ

“ก็จริง แต่ว่า ยิ่งไม่ได้ครอบครอง ก็ยิ่งอยากได้”

คนเราต่างก็มีกลมสันดานที่ชั่วร้ายกันทั้งนั้น ยิ่งไม่ได้ครอบครอง กลับยิ่งอยากได้ ยิ่งรู้สึกถูกใจ

ถ้าได้มาง่ายเกินไปกลับไม่น่าทะนุถนอม

หลังจากเทวิกากับกัญณิศาเดินมาถึงอีกฝั่งหนึ่ง เทวิกาจึงเตือนเพื่อนสนิทเบาๆ: “ณิศา เธออยู่กับพี่กิติยาไว้นะ พยายามอย่าอยู่คนเดียว คืนนี้คนเยอะมาก ฉันสังเกตเห็นว่าคนมากมายกำลังจ้องเธออยู่”

ณิศาท่าทีหวาดหวั่น “งั้นฉันจะทำยังไง?”

เทวิกาเอียงหัวมองเธอ ในแววตาของณิศากำลังสับสน ไม่เหมือนแววตาของหญิงสาวที่มีความมั่นใจคนนั้นเลย มันยากมากจริงๆที่จะเอาคนสองคนมาซ้อนทับกัน

“วิกา เป็นอะไรไป?”

“ไม่ต้องกลัว มีพวกฉันอยู่ ใครกล้าแตะแม้แต่เส้นผมของเธอ ฉันจะจัดการพวกเขาทั้งตระกูล!”

คำพูดทิ้งท้ายของเทวิกาทั้งป่าเถื่อนทั้งโหดร้าย

กัญณิศาชะงักเล็กน้อย จากนั้นจึงถามขึ้นเบาๆด้วยความเป็นห่วง: “วิกา คืนนี้ไม่ควรเก็บซ่อนแผนการร้ายไว้หรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไรหรอก เธออย่าคิดฟุ้งซ่าน พี่ยาฉันมาแล้ว”

เทวิกาปลอบใจเพื่อนสนิท แล้วยิ้มให้กิติยาที่เดินเข้ามาพูดขึ้น: “พี่ยาคะ”

กิติยาอืมตอบรับ พินิจพิจารณาเทวิกาในค่ำคืนนี้ แล้วเอ่ยปากชม: “สวยอย่างกับนางฟ้าเลยนะ”

เทวิกาหน้าแดง “พี่ยา อย่าแซวฉันสิคะ ต่อหน้าพี่กับณิศาน่ะ ฉันจะกล้าสวยเหมือนนางฟ้าได้ไง ไม่ใช่ตือโป๊ยก่ายก็ดีมากแล้ว”

“คืนนี้เธอยุ่งมาก ถ้าดูแลพิรัตน์ไม่ไหว ให้พวกฉันช่วยเธอดูแลได้นะ”

เทวิกาพูด: “พัฒน์อุ้มเขาอยู่ค่ะ คนเยอะเกินไป เด็กน้อยค่อนข้างขี้อาย ไม่กล้าให้อยู่กับคนอื่นเท่าไหร่ ทำได้แค่ให้พัฒน์คอยอุ้มเขาอยู่ตลอด พี่ยา พี่กับณิศาค่อยๆทานกันไปนะคะ คุณย่าเรียกฉันอีกแล้ว”

เธอเห็นนายท่านหญิงกวักมือเรียกเธอ

สองพี่น้องตระกูลนนท์สัจทัศน์จึงแสดงท่าทีให้เธอทำตัวตามสบาย

เทวิกาเดินไปทางนายท่านหญิง

เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ชนเข้ากับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ในมือของอีกฝ่ายกำลังถือแก้วไวน์อยู่ โดนเธอชนเข้าอย่างนี้ ไวน์แก้วนั้นจึงกระเด็นไปบนชุดสูทสีขาวของอีกฝ่าย

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”

เทวิการีบขอโทษขอโพย

รณภพก้มหน้ามองสูทสีขาวบนร่างของตนเอง ไวน์กระเด็นมาโดนเพียงนิดหน่อย แต่เนื่องจากเป็นสูทสีขาว จึงเห็นเด่นชัดเป็นพิเศษ เขาเห็นเทวิกาขอโทษไม่หยุดหย่อน และคนของตระกูลสาระทาต่างพากันเดินมาที่ด้านนี้ จึงยิ้ม พูดอย่างใจกว้าง: “คุณเทวิกาไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เป็นผมเองที่ไม่ระวังไปชนคุณเทวิกาเข้า”

เดิมทีเขาเองนี่แหละที่จงใจเข้ามาชน หาข้ออ้างเข้ามาตีสนิทเทวิกา

“ฉันจะให้คนไปเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยนนะคะ”

เทวิกาสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนเข้ามาชน แต่อีกฝ่ายโดนไวน์กระเด็นใส่จนเปื้อน ในฐานะที่เธอเป็นเจ้าบ้าน เธอจะให้คนไปเอาชุดมาให้แขกเปลี่ยน มันก็สมเหตุสมผล

รณภพมองเสื้อผ้าตนเองอีกครั้ง พูดต่อ: “งั้น ผมต้องขอบคุณคุณเทวิกาล่วงหน้าเลยนะครับ”

“เกิดอะไรขึ้น?”

ใช้ผิดวิธีซะแล้ว

ถึงจะบอกว่าตีสนิทเทวิกาสำเร็จ ได้เห็นเธอในระยะใกล้ๆ แต่เล่นใหญ่เกินไป จึงโดนคนของตระกูลสาระทาห้อมล้อมเข้ามา

ก็ไม่รู้ว่าศัตรูคู่อาฆาตอย่างประยสย์จะเดาถึงตัวตนของเขาได้หรือเปล่า?

หลังจากรอให้รณภพถือชุดสูทเดินออกไป ประยสย์เหมือนกับกำลังตกอยู่ในห้วงความคิด

“พี่ เป็นอะไรเหรอ? แขกคนเมื่อกี้ พี่ก็ไม่รู้จักใช่ไหม?”

ประยสย์อืมออกมา “พี่พูดชื่อเขาไม่ออก ทว่าเอาแต่รู้สึกว่าเขาค่อนข้างหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน หรือเขาอาจจะค่อนข้างเหมือนใครบางคนหรือเปล่านะ? อีกอย่าง เขาดูหวาดหวั่น หลังจากที่พี่เดินเข้ามา เขาไม่กล้าเงยหน้ามองพี่ ตอนที่รับเสื้อผ้าไป ก็รีบเงยหน้า แล้วชำเลืองมองพี่อีกที”

เขาต้องคิดๆดูว่าคนเมื่อกี้เป็นใคร

“ฉันรู้สึกว่าโครงหน้าเขาค่อนข้างคุ้นตา แต่หน้าตากลับไม่คุ้นเลย”

ด้วยคำพูดของพี่ชาย เทวิกาก็รู้สึกว่าบางตำแหน่งของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกคุ้นตา

“เขาค่อนข้างคล้ายพลอยไพลินไหม?”

ยศพัฒน์ที่เป็นคุณพ่อคอยเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านมาทั้งวันจู่ๆก็พูดขึ้นมา

ประยสย์สีหน้าเคร่งขรึม “ใช่ เหมือนนังแพศยานั่น! คนเมื่อกี้คือรณภพ!”

ในทันที เขาจึงรีบไปที่ห้องน้ำ

รณภพถือเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ

น่าเสียดายที่เมื่อประยสย์เข้าไปในห้องน้ำ กลับไม่เจอรณภพ

“คิดไม่ถึงว่าจะหนีไปได้!”

ประยสย์เกลียดตนเองที่จำรณภพไม่ได้ในทันที ทำให้รณภพหลุดมือไปได้