รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 624

ร้านขายเครื่องประดับของเทวิกาตั้งอยู่ในใจกลางเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองซูเพร่า เมื่อได้รับการสนับสนุนจากพ่อและพี่ชาย เธอซื้อร้านสามร้านติดต่อกันแล้วปรับปรุงให้ป็นร้านเดียวกัน ตกแต่งเรียบง่ายแต่หรูหรา เมื่อทั้งคู่มาถึงร้าน ได้เห็นรถหรูจอดเต็มอยู่หน้าร้านอย่างคาดไม่ถึง

หนึ่งในรถหนูนั้น เทวิกาและสามีรู้สึกคุ้นตาเป็นพิเศษ นั่นเป็นรถประจำตำแหน่งที่พ่อเธอซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลสาระทาใช้ประจำหนิ่

“ทำไมพ่อฉันถึงมาที่นี่ได้？”

ร้านขายเครื่องประดับของเธอร้านนี้เริ่มตั้งแต่เลือกสถานที่จนถึงตัดสินใจซื้อมัน รวมถึงตกแต่ง เธอทำเองกับมือทั้งหมด พ่อกับบรรดาพี่ชายก็แค่มาดูหน่อยเมื่อเธอตัดสินใจเลือกสถานที่เรียบร้อยแล้วแค่นั้น

คิดไม่ถึงว่าวันนี้พ่อจะมาที่นี่

“ผมได้ยินเสียงร้องของพิรัตน์ พ่อคงมาเป็นเพื่อนแม่หละมั้ง”

ยศพัฒน์หูไวได้ยินเสียงร้องเรียกหาแม่ของเด็กน้อย บวกกับเสียงของพ่อตาที่วิจารณ์พิรัตน์ นับครั้งไม่ถ้วนว่าเซ่อมาก ผ่านไปตั้งนานแล้วยังเรียกเป็นแค่หม่าม้าคำเดียวอยู่อีก หรือว่าเมื่อเห็นว่าเป็นสาวสวยก็เรียกหม่าม้าหมด

ใบหน้าของเทวิกาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

คุณพ่อใช้ความหน้าด้านของตัวเอง ไม่พูดไม่จา ในที่สุดก็มีโอกาสมาเที่ยวเล่นที่ร้านกับคุณแม่จนได้

ญาณินเป็นดีไซเนอร์ออกแบบเครื่องประดับของร้านเทวิกา พูดง่ายๆ คือ ร้านนี้เป็นร้านที่เธอกับแม่ลงทุนร่วมกัน

ไซม่อนต่อต้านการปรากฏตัวของภรรยา และเป็นห่วงความปลอดภัยของภรรยา แต่ญาณินไม่สนใจการต่อต้านของเขา ยืนยันจะใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองอยากใช้ เขาพูดเยอะคำหนึ่ง เธอก็จะโยนใบหย่าให้เขา เพื่อให้เขาเซ็นชื่อหย่าให้กับเธอ

สุดท้ายไซม่อนก็ต้องทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่

และจัดวางคนไม่น้อยอยู่เบื้องหลังเพื่อปกป้องความปลอดภัยของภรรยาและลูกเวลาอยู่ข้างนอก

“ร้านข้างๆ พวกนี้ก็เปลี่ยนเจ้าของเหรอ？ทำไมถึงอยู่ระหว่างตกแต่งอยู่”

ทันใดนั้นเทวิกาสังเกตเห็นร้านข้างๆ ที่อยู่ติดกันกับร้านขายเครื่องประดับของเธอก็กำลังอยู่ระหว่างตกแต่งอยู่ เธอจำได้ว่าร้านข้างๆ มีอยู่ร้านหนึ่งขายเสื้อผ้าเด็กแบรนด์หนึ่ง ส่วนอีกร้านเป็นร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมโดยเฉพาะ

ถนนเส้นนี้เป็นถนนที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเมืองซูเพร่า และเกรดก็สูงที่สุดอีกด้วย นอกจากคนร่ำร่วย คนธรรมดาน้อยมากที่จะเข้ามาร้านค้าในถนนสายนี้ เพราะพวกเขาไม่มีเงินซื้อ

แต่ถึงแม้จะแพง แต่ธุรกิจที่นี่ก็ขายดีมาก คนร่ำรวยในเมืองซูเพร่าชอบมาซื้อของในถนนเส้นนี้มาก ความจริงแล้วก็คือถนนร่ำรวยของเมืองแอคเซสซ์นั่นเอง

“ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คือไม่กระทบธุรกิจของคุณก็แล้วกัน”

ยศพัฒน์เห็นป้ายร้านของเพื่อนบ้านเรียงเคียงได้ตกแต่งเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้ทำธุรกิจเดียวกันกับภรรยา ไม่ต้องกังวลจะกระทบธุรกิจของภรรยา

สองสามีภรรยาได้ดูการตกแต่งของร้านข้างๆ สักพัก จากนั้นก็เดินเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับ

ตอนนี้ร้านขายเครื่องประดับยังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการ กำลังอยู่ในช่วงจัดวางตู้ทองต่างๆ ญาณินยัดเด็กน้อยให้ไซม่อนอุ้ม

เธอใช้วิสัยทัศน์ของเธอสั่งให้คนงานจัดวางตู้ทองให้เป็นระเบียบตามความต้องการของเธอ

ไซม่อนไม่ได้เลี้ยงเด็กนานมากแล้ว เวลาอุ้มพิรัตน์จึงดูเซ่อๆ ออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ที่สำคัญคือเด็กน้อยไม่ชอบให้เขาอุ้ม

มืออ้วนท้วนนั้นตบหน้าเขาเป็นระยะๆ และยื่นมือไปหาญาณินร้องหาหม่าม้าตลอด

บางครั้งญาณินก็แขวะสามีออกมาว่า： “อายุเป็นคุณปู่คนได้แล้ว อุ้มเด็กน้อยอายุขวบกว่าก็อุ้มได้ไม่ดี”

“อย่างคุณยังคิดที่จะมีหลาน ลูกสะใภ้คุณจะวางใจให้คุณอุ้มหลานเหรอ？วิกาจะวางใจให้คุณอุ้มหลานเหรอ？”

ไซม่อนอุ้มพิรัตน์ไว้แล้วเดินตามญาณินไป ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ดูแลบำรุงได้เป็นอย่างดีได้คว่ำลงเล็กน้อยแล้วพูดออกมาว่า

“นี่ไม่ใช่หลานแท้ๆ ของผมสักหน่อย ไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องกับผมเลย ก็ต้องไม่อยากใกล้ชิดผม และไม่อยากให้ผมอุ้มอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นหลานแท้ๆ ของผม มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับผม ต้องชอบคุณปู่อย่างผมแน่นอนอยู่แล้ว”

ความสัมพันธ์ทางสายเลือดเป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ

“ที่รัก คุณอุ้มเขาดีกว่า เดี๋ยวผมช่วยคุณสั่งงานเอง”

ทุกคน： “……”

เสมือน เหมือนกับว่าคุณพิรัตน์จะไม่ค่อยชอบคุณไซม่อนเท่าไหร่

พิรัตน์ต้องการให้เทวิกาอุ้ม เทวิกาจึงอุ้มเขาเข้ามา แล้วจูบลงไปสองที จากนั้นปล่อยเด็กน้อยลงพื้น แล้วพูดกับคุณพ่อว่า： “ถ้าพ่อจะพาพิรัตน์ออกมา จำไว้ต้องเอารถเข็นออกมาด้วย ไม่งั้นไม่มีใครสามารถอุ้มเขาได้ตลอดทั้งวันหรอก”

“ใครให้เธอเลี้ยงเขาจนอ้วนขนาดนี้หล่ะ”

“ตอนที่หนูเก็บเขาได้ เขาก็เป็นแบบนี้แล้ว และรูปร่างของเขาตอนนี้ก็ไม่ถือว่าอ้วนนะ อย่างมากก็แค่ทารกอ้วน รอเขาค่อยๆ สูงขึ้น ก็จะผอมลงเอง”

เด็กที่ตัวเองเลี้ยงดูอยู่ เทวิกาไม่ชอบให้พ่อพูดว่าพิรัตน์อ้วนเกินไป

เมื่อเท้าของพิรัตน์เหยียบลงพื้น ก็รีบวิ่งออกไปทันที

ที่นี่คนเยอะ ครึกครื้น เด็กน้อยอยากลงไปเล่นที่พื้นตั้งนานแล้ว แต่เป็นเพราะถูกไซม่อนอุ้มเขาไว้ตลอดเวลา และไซม่อนก็ไม่กล้ายื่นไปให้บอดี้การ์ดช่วยอุ้ม เพราะกลัวภรรยาจะไม่พอใจ

โชคดีที่ลูกสาวกับลูกเขยมาช่วยไม่ได้ทัน

“แม่”

เทวิกาวางใจให้พิรัตน์วิ่งเล่นในร้าน เพราะมีบอดี้การ์ดค่อยเฝ้าดูเขาอยู่ บวกกับพนักงานที่เธอจ้างมาก็ค่อยช่วยดูแลเด็กน้อยอีกด้วย

ร้านยังไม่ได้เปิดขายอย่างเป็นทางการ แต่อะไรที่ควรเตรียมก็เตรียมไว้เรียบร้อยหมดแล้ว พนักงานมาช่วยที่ร้านทุกวัน เธอก็ได้จ่ายเงินให้ตามปรกติ

สาเหตุที่รู้ว่าฐานะที่แท้จริงของเธอคือคุณหนูใหญ่ของตระกูลสาระทา เป็นเพราะว่าตอนที่เทวิกากลับมานั้นเป็นเรื่องค่อนข้างใหญ่โตครึกโครม คุณหญิงย่าได้จัดงานเลี้ยงเพื่อเธอ และได้เชิญนักข่าวมาร่วมงานด้วย ตอนนี้ทุกคนในเมืองซูเพร่าต่างจำหน้าตาของคุณหนูใหญ่ของตระกูลสาระทาได้เป็นอย่างดีหมดแล้ว

เพราะกลัวว่าอาจมีสักวันต้องตกอยู่ในกำมือของคุณหนูใหญ่ตระกูลสาระทา ถึงแม้เทวิกาจะเป็นคนอ่อนโยนใจดี แต่ด้วยฐานะที่สูงส่งของเธอ ก็เพียงพอให้คนเมืองซูเพร่าระมัดระวังตัวแล้ว