รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 625

“วิกา หนูช่วยดูหน่อยสิว่าจัดวางแบบนี้ได้ไหม？”

ญาณินชวนลูกสาวเข้ามาใกล้ๆ แล้วถามความคิดเห็นของลูกสาวออกมา

เทวิกายิ้มแล้วพูดออกมาว่า： “ใช้ได้ค่ะ สายตาของคุณแม่ หนูไว้ใจค่ะ”

ญาณินยิ้ม แล้วพูดขึ้นว่า： “แม่แค่รับผิดชอบเรื่องออกแบบ เรื่องอื่นให้หนูรับผิดชอบหมด”

ไซม่อนเดินเข้ามาหา “วิกา มีอะไรต้องการให้พี่ช่วย บอกได้เลยนะ”

“พ่อ วางใจได้ ถ้าต้องการให้พ่อช่วยเมื่อไหร่ หนูไม่เกรงใจพ่อหรอก”

ไซม่อนมองไปที่ภรรยา พูดชื่นชมออกมาว่า： “ญาณิน ลูกสาวของเราเก่งจริงๆ เลย”

เทวิกา： “……”

รอยยิ้มของญาณินค่อยๆ จางหายไป แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า： “ลูกสาวฉันต้องเก่งแน่นอนอยู่แล้วแต่นั่นไม่ใช่เพราะคุณงามความดีของคุณ แต่เป็นคุณงามความดีของพี่สิรภพกับพี่พิชญ์สินีต่างหาก”

ไซม่อนหัวเราะแหะๆ ออกมา “ถึงแม้พวกเราจะไม่ได้เลี้ยงดูเทวิกามาแต่เล็กจนโต แต่วิกาได้สืบทอด เซลล์เด่นของพวกเราสองไป ถึงได้ฉลาด เป็นคนเอาใจใส่ และเก่งขนาดนี้”

ญาณินหันหน้าหนีแล้วเดินออกไป เพราะขี้เกียจสนใจไอ้แก่คนนี้ที่เอาแต่เรื่องของลูกมาพูดคุยตลอด

ยิ่งอยู่ยิ่งหน้าด้านหน้าหนา หนายิ่งกว่าผนังเสียอีก

แต่ไซม่อนกลับทำตัวเหมือนหมากฝรั่งตัวติดอยู่ข้างหลังของญาณินตลอดเวลา หาเรื่องคุยไม่หยุด และเรื่องที่คุยเยอะที่สุดคือเรื่องของลูกสาวกับลูกชาย เดี๋ยวก็ชมว่าเทวิกาเก่ง เดี๋ยวก็บ่นว่าประยสย์เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง อายุยี่สิบกว่าแล้วยังไม่เคยมีแฟนเลย คาดว่าคงต้องคลอดโสดไปตลอดชีวิตแน่เลย

ประยสย์：……ลูกสาวมีแต่ชื่นชม ส่วนลูกชายเอาแต่เหยียบย่ำ

ตกลงเขาเป็นลูกชายแท้ๆของพ่อแม่มั้ยเนี่ย？

ญาณินถูกไซม่อนยั่วโมโห จนอดไม่ไหวทะเลาะกับเขา และนี่คือผลที่ไซม่อนต้องการ

เขายอมให้ญาณินทะเลาะกับเขา ก็ไม่อยากให้เธอทำตัวเย็นชาใส่เขา

เทวิกาและสามีรู้สึกว่าพวกเขาเป็นก้านขวางคอของพวกเขา

เมื่อก่อน มีแต่คนอื่นเป็นก้างขวางคอพวกเขา

“พ่อ แม่ เสื้อผ้าฤดูหนาวของพิรัตน์น้อยไปหน่อย เดี๋ยวหนูพาเขาออกไปซื้อเพิ่มอีกสักสามสี่ชุดนะ”

เมื่อเทวิกาหาข้ออ้างได้ ก็พาเด็กน้อย กับสามีหนีออกไปพร้อมกันทันที

ปล่อยให้พ่อแม่ค่อยๆ ปรับความเข้าใจกันดีกว่า

“วิกา แม่ไปด้วย”

ญาณินเบื่อมากแล้วกับการถูกไซม่อนตอแย พร่ำบ่น อยากตามลูกสาวออกไปด้วย ปรากฏว่าเพิ่งพูดจบ ลูกสาวกับลูกเขยของเธอก็อุ้มเด็กน้อยหนีออกไปจากร้านเครื่องประดับแล้ว ทำเหมือนกับว่าข้างหลังมีสัตว์ประหลาดวิ่งไล่ตามพวกเขาอยู่

“ญาณิน”

เมื่อลูกสาวกับลูกเขยไม่อยู่แล้ว ไซม่อนจึงไม่ต้องรักษาหน้าไว้อีก เขาดึงญาณินไว้ ไม่ให้ภรรยาออกไป จากนั้นก็ได้พูดขึ้นว่า： “เรื่องในร้านยังจัดการไม่เรียบร้อยเลย ถ้าคุณออกไปด้วย แล้วใครจะช่วยคุณดู？”

“ถ้าคุณอยากไปช้อปปิ้ง เดี๋ยวผมไปช้อปปิ้งเป็นเพื่อนคุณเอง คุณจะเดินช้อปถึงพรุ่งนี้เลยก็ได้”

ญาณินสลัดมือเขาออก “ใครจะอยากได้คุณเป็นเพื่อน ไซม่อน ประตูอยู่ตรงโน้น รบกวนคุณไสหัวออกไป”

“ญาณิน อย่าทำแบบนี้สิ นี่ผมปกป้องความปลอดภัยของคุณอย่างใกล้ชิดเลยนะ คุณไม่รู้หรอก ว่าคนบ้ากามในเมืองซูเพร่าของพวกเรายิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ผู้หญิงสวยแบบคุณ ต้องให้สุภาพบุรุษอย่างผมปกป้องไว้ถึงจะปลอดภัย”

“คุณนั่นแหละคือคนบ้ากามอันดับหนึ่งของเมืองซูเพร่า”

ไซม่อนหัวเราะออกมา “ขอบคุณสำหรับคำชมของที่รัก”

“ห้ามเรียกฉันว่าที่รัก”

“ก็คุณคือที่รักของผมหนิ่ พวกเราแต่งงานกันมายี่สิบกว่าปี ลูกๆ ของพวกเราก็อายุยี่สิบกว่ากันแล้ว”

“หุบปาก！”

สิ่งที่ญาณินเกลียดที่สุดก็คือเธอต้องการหย่า แต่หย่าไม่สำเร็จ

ทุกครั้งที่เธอยื่นใบหย่าที่เขียนร่างเสร็จให้เขา ก็จะถูกเขาฉีดทิ้งต่อหน้าเธอทันที

เธอร้องว่าจะฟ้องหย่า แต่เขายิ่งกำเริบเสิบสานกว่าเธออีก โดยบอกว่าตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่ ถึงแม้เธอจะฟ้องหย่าก็หย่าไม่สำเร็จหรอก

ไซม่อนแกล้งทำท่าตกใจ ยื่นมือไปอย่างรวดเร็ว แล้วคว้าเอวเธอไว้ แต่ไม่ได้พยุงเธอขึ้นมา แต่กลับโถมตัวลงไปทับเธอไปนอนอยู่บนโต๊ะทำงาน

ญาณินยังตกใจไม่หาย เมื่อรู้ตัวว่าไซม่อนทับอยู่บนตัวเธออยู่นั้น เธอรีบผลักเขาออก แล้วด่าออกมาว่า： “ไซม่อน ไอคนบ้าปล่อยฉันนะ！”

ไซม่อนกอดเธอไว้แน่น พูดออกมาด้วยสีหน้าไร้เดียงสาว่า： “ที่รัก ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมแค่เห็นคุณชนโต๊ะแล้วล้มลงไปข้างหลัง ต้องการดึงคุณไว้เท่านั้นเอง”

ญาณินหน้าดำ แล้วพูดกัดฟันออกมาว่า “ไซม่อน คุณดูคุณสิว่าตอนนี้คุณช่วยดึงฉันใช่หรือเปล่า？คุณจะทับเอวฉันหักอยู่แล้ว”

“เอวคุณอ่อนนุ่มขนาดนั้น ไม่หักง่ายๆ หรอก ตอนที่พวกเราเพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ ……”

“คุณหุบปาก！”

ญาณินด่าห้ามเขาออกมาด้วยความโกรธ

คำพูดของเขาทำให้ญาณินนึกถึงช่วงชีวิตที่หวานชื่นที่สุดระหว่างสามีภรรยาช่วงนั้นของพวกเขา

ช่วงนั้นพวกเขายังสาวยังหนุ่ม และเพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ ความสัมพันธ์อยู่ในช่วงเหนียวแน่นอยู่ เป็นช่วงที่เขาสนุกร่าเริงที่สุด และเธอก็ยอมทำตามเขาทุกอย่าง สองสามีภรรยาได้ทำเรื่องตามอำเภอใจไปไม่น้อย

“ญาณิน คุณหน้าแดงมาก ให้ผมจับดูหน่อยว่าเป็นไข้หรือเปล่า”

ในขณะที่ไซม่อนพูดอยู่นั้นได้เอาใบหน้าของตัวเองไปถูไถกับใบหน้าของญาณิน

“ไซม่อน……”

ญาณินยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกไซม่อนจูบลงไปที่ปากของเธออย่างหน้าด้าน

ญาณินตกใจดวงตาสวยงามเบิกกว้าง อยากจ้องมองผู้ชายที่อยู่ใกล้เอื้อมคนนี้จนกลายเป็นรวงผึ้ง

แต่น่าเสียดาย ผิวหนังเขาหน้า ไม่กลัวถูกเธอจ้อง

ไอ้ชั่ว ไอ้แก่บ้ากาม！

ญาณินด่าไซม่อนในใจเป็นหมื่นๆ ครั้ง อยากให้พระเจ้าฟ้าผ่าไอ้แก่บ้ากามนี้ให้เป็นลมไป

พระเจ้า：……อากาศหนาวแบบนี้ ลุงสายฟ้าหยุดพักผ่อน ผ่าไม่ได้หรอก