รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 723

ธนภรณ์รู้ว่าพ่อแม่ตัวเองทำอะไรผิด

เธอพยักหน้า แล้วตอบอืมออกมา

ลินน์กลับถามออกมาว่า： “คุณปู่ พ่อแม่และพี่ชายของหนูทำเรื่องอะไรผิดกันแน่？คุณปู่กับคุณย่าถึงช่วยเหลือพ่อแม่หนูไม่ได้？”

คุณปู่ถอนหายใจออกมา ลูบศีรษะของลินน์ด้วยความสงสาร แล้วพูดออกมาว่า： “ลินน์ อย่าถามอีกเลย หนูแค่รู้ไว้ว่าเรื่องของพ่อแม่หนูไปโทษคุณลุงใหญ่ไม่ได้ก็พอ ต่อไปนี้ พวกหนูต้องเป็นคนดี อย่าไปอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง”

ลูกชายคนเล็กทั้งสองคนอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง จึงเดินไปในทางที่ผิด

ความจริงแล้ว สองสามีต่างมีความรู้สึกขัดแย้งกัน รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องนี้โทษลูกชายคนโตไม่ได้ แต่เนื่องจากสงสารลูกชายคนเล็กทั้งสองคน จึงอดไม่ได้ที่จะโทษลูกชายคนโต

ลินน์ยังอยากถามอะไรต่ออีก จู่ๆ แดนก็วิ่งมาอย่างร้อนรน แม้แต่ประตูก็ไม่ได้เคาะ ก็เข้ามาทันที เขาดึงมือน้องสาวขึ้นมาแล้วพูดกับคุณปู่คุณย่าออกมาว่า： “คุณปู่ คุณย่า ลินน์สองวันมานี้เอาแต่ร้องไห้หาพ่อแม่ ผมปลอบใจเธอยังไงก็ไม่เป็นผล”

“ผมพาเธอไปผ่อนคลายอารมณ์หน่อยดีกว่า”

บ้านสามเหลือแค่สองพี่น้องแล้ว

ณิชกานต์เคยสั่งเสียไว้กับลูกชายทั้งสองก่อนหน้านี้ ว่าถ้าเธอติดคุก ให้ลูกชายทั้งสองดูแลน้องสาวให้ดี

เจนสันเองก็ติดคุกเข้าไปแล้ว แดนจึงรับหน้าที่ดูแลเลี้ยงดูน้องสาวต่อ

“ข้างนอกหนาว ใส่เสื้อกันหนาวหลายตัวหน่อย พาอิสรเสรีนน์ออกไปเล่นไอซ์สเก็ตเถอะ”

แดนตอบอืมออกมา จากนั้นสอบถามสุขภาพของคนแก่ทั้งสองเสร็จ ถึงดึงตัวน้องสาวออกไป

ธนภรณ์ไม่สนิทชิดเชื้อกับคุณปู่คุณย่ามาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว จึงไม่มีเรื่องคุย เมื่อลูกพี่ลูกน้องออกไปแล้ว เธอจึงออกตามไปด้วยอีกคน

เมื่อทั้งสองคนออกไปถึงหน้าประตูห้องรับรับแขกก็ได้เจอกับไซม่อนและภรรยากลับมาพอดี

ทำให้ทั้งสามคน หยุดลงโดยอัตโนมัติ

สายตาของลินน์ที่มองคุณลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ใหญ่ยังคนเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดที่เด็กอายุขนาดนี้ไม่ควรมี

ถึงแม้คุณปู่จะได้พูดแล้วว่าพ่อแม่เธอทำความผิด คุณลุงใหญ่ถึงได้ให้คุณลุงตำรวจมาจับตัวพ่อแม่เธอไป แต่เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมคุณลุงใหญ่ถึงไม่สามารถให้อภัยพ่อแม่เธอได้ ถึงต้องให้คุณลุงตำรวจจับตัวพ่อแม่เธอไป

ตอนนี้ เธออยากเจอหน้าพ่อแม่ก็ไม่สามารถเจอได้

อยากไปบ้านคุณยาย คุณยายกับบรรดาน้าชายต่างๆ ก็ไม่ยอมให้เธอเข้าบ้าน

ลินน์รู้สึกว่า ฟ้าของเธอ ได้เปลี่ยนไปแล้ว

ตระกูลพัชรวิทิตไม่อยากเจอหน้าหลานสาว เพราะไม่รู้ว่าขั้นตอนต่อไปของไซม่อนคืออะไร กลัวว่าจะได้รับผลกระทบไปด้วย จึงปฏิเสธห้ามไม่ให้หลานสาวและหลานชายเข้าบ้านอย่างใจดำออกมา

หลังจากที่ชลกับพลอยมีความสัมพันธ์กัน ตระกูลพัชรวิทิตก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขาจะไม่ได้ผลประโยชน์อะไรจากตระกูลสาระทาอีก และตอนนี้ชลกับณิชกานต์ก็เข้าไปในคุกแล้ว พวกเขาอย่าไปคาดหวังว่าจะได้ทำธุรกิจร่วมกับตระกูลสาระทาอีก แต่ต้องกลัวตระกูลสาระทาจะมาแก้แค้นอะไรพวกเขาต่างหาก

ณิชกานต์ที่เป็นลูกสาวของตระกูลพัชรวิทิตเคยทำร้ายคนในครอบครัวทั้งสามคนของหัวหน้าครอบครัวตระกูลสาระทาไว้เยอะมาก

ไซม่อนคือใคร เกลือที่เขาเคยกินเยอะกว่าข้าวที่ลินน์เคยกินเสียอีก

ความเกลียดชังในสายตาของหลานสาว เขาแค่มองก็ดูออกแล้ว

สีหน้าของเขาเคร่งขรึม มองลินน์ด้วยสายตาเย็นชา แดนตั้งสติได้ขึ้นมาทันที รีบดึงตัวน้องสาว จากนั้นส่งยิ้มออกมา แล้วพูดขึ้นว่า： “คุณลุงใหญ่ ป้าสะใภ้ใหญ่”

ลินน์เมื่อถูกพี่รองกระตุก จึงยอมเรียกคุณลุงใหญ่ออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เธอกลับไม่ได้เรียกญาณิน

และญาณินก็ไม่ได้สนใจเธอเช่นเดียวกัน

ธนภรณ์มองคุณลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ใหญ่ด้วยสายตาที่ซับซ้อน จากนั้นทำเหมือนแดน พูดทักทายสวัสดีคุณลุงใหญ่ออกมา

ความจริงแล้ว คุณลุงใหญ่ถือว่าดีต่อพวกเขามากแล้ว

ธนภรศีรษะมองสองพี่น้องอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นก็ได้พูดขึ้นว่า： “ลินน์ เธอรู้ไหมว่าทำไมคุณลุงใหญ่ถึงไม่สามารถให้อภัยพ่อแม่ของพวกเรา ？เพราะว่าพ่อแม่ของพวกเราเคยร่วมมือกับนักฆ่าของตระกูลเลิศธนโยธา เคยลอบฆ่าคุณลุงใหญ่กับพี่ประยสย์ ถ้าหากมีคนๆหนึ่งคิดทุกวิถีทาง เพื่อเอาชีวิตเธอ และลงมือไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เธอยังสามารถให้อภัยบุคคลคนนั้นได้อีกไหม？”

ลินน์มองธนภรณ์ด้วยสายตาตกใจ

แดนเองก็มองธนภรณ์ด้วยสายตาตกใจเช่นเดียวกัน

“พี่แดน ถ้าไม่ให้เธอรู้เรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่พ่อแม่ของเราทำกับครอบครัวของคุณลุงใหญ่ เธอก็จะรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณลุงใหญ่ แล้วไปโกรธเกลียดคุณลุงใหญ่กับพี่ประยสย์ ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้กลับเป็นการทำร้ายเธอ วันนี้ พวกเราสองบ้าน ต่างเป็นเหมือนเนื้อที่ติดอยู่บนเขียงของคุณลุงใหญ่ คุณลุงใหญ่จะสับยังไงก็สับยังงั้น พวกเราไม่มีแรงต่อต้านได้”

แดนอ้าปากออก แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

“วันนี้อากาศหนาว พาเธอกลับไปเถอะ อย่าไปคิดว่าคุณปู่คุณย่าจะช่วยเหลืออะไรพวกเราได้ พวกเขา อายุก็มากแล้ว จะมีชีวิตได้อีกกี่ปี？ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อ พวกเราก็ต้องดูสีหน้าของคุณลุงใหญ่กับพี่ประยสย์ในการดำรงชีวิตอยู่ต่อไป”

เมื่อธนภรณ์พูดจบ ก็ทิ้งสองพี่น้องไว้ตรงนั้น หันหน้า แล้วเดินกลับไปบ้านของเธอ

ลินน์จากตกใจแล้วมีสติกลับมาอีกครั้ง เธอร้องไห้ถามพี่รองออกมาว่า： “พี่รอง ที่พี่ภรณ์พูดเป็นความจริงใช่ไหม？”

แดนพยักหน้าออกมาอย่างยากลำบาก

“ดังนั้น เวลาที่เธอเจอหน้าคุณลุงใหญ่อย่าไปใช้สายตาเกลียดชังมองเขา ภรณ์พูดถูก ตอนนี้พวกเราคือเนื้อบนเขียงของคุณลุงใหญ่ คุณลุงใหญ่จะสับยังไงก็สับได้ตามใจชอบ”

“แต่ว่า……คุณลุงใหญ่กับพี่ประยสย์ก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ？พวกเขายังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย”

แดนเงียบไปสักพัก แล้วพูดออกมาเสียงเบาว่า： “ไม่ใช่เพราะพวกเขายังมีชีวิตอยู่ และมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย ก็สามารถลบล้างเรื่องไม่ได้ที่พ่อแม่พวกเราทำลงไปได้”

“อย่าร้องไห้อีกเลย ต่อไปนี้พี่รองเลี้ยงดูเธอเอง พวกเราสองคนพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน”

แดนจูงมือน้องสาว แล้วเดินเข้าไปในบ้านของพวกเขา