รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 752

นายหญิงพูดคำไหนคำนั้น

ในวันนั้นก็จัดการเรื่องในบ้านให้เรียบร้อย แล้วสองสามีภรรยาก็พาลินน์ที่ปิดเทอมภาคฤดูหนาว นั่งเครื่องบินส่วนตัวบินมาที่เมืองแอคเซสซ์ด้วยกัน

แน่นอนว่านำของขวัญไร้รสนิยมมาด้วยมากมาย

คนแก่สองคนอายุมากแล้ว แม้สุขภาพจะยังแข็งแรงอยู่ แต่ก็พาหมอประจำครอบครัว รวมไปถึงทีมบอดี้การ์ดที่คอยติดตามมาด้วย บอกได้เลยว่าเอิกเกริกสุดๆ

ในฐานะที่เป็นผู้นำของตระกูลสาระทา แค่พ่อแม่ขยับตัวไซม่อนก็ได้ข่าวคราวแล้ว

ส่วนวันนี้เป็นวันที่สามของการแต่งงาน ชเนนทร์จึงพากิติยากลับบ้าน

บ้านตระกูลบุญเยี่ยมยังคงเชิญแขกมาทานข้าวเช่นเคย

ไซม่อนกับภรรยาพักอยู่ที่คฤหัสน์เมเปิล แต่ทว่าวันนี้มากินข้าวที่บ้านตระกูลบุญเยี่ยม เมื่อเขารู้ข่าวที่พ่อแม่พาลินน์มาก็พูดกับพ่อบ้านอย่างสงบ: “ฉันเข้าใจแล้ว”

ญาณินออกมาจากในห้อง รอให้เขาวางสาย จึงถามอย่างเอาใจใส่: “มีอะไรเหรอ?”

เมื่อกี้ตอนที่มือถือของไซม่อนดัง ญาณินเห็นเบอร์ที่หน้าจอแล้ว รู้ว่าเป็นสายจากทางเมืองซูเพร่า

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แค่พ่อแม่พาลินน์มาที่นี่แล้วน่ะ คาดว่าคงไปสู่ขอที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์แทนลูกชายเรา”

ไซม่อนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ผมก็เดาไว้แล้วว่าพวกเขาคงรอหลังปีใหม่ไม่ไหว ปีที่แล้วก็แบบนี้ แค่ในใจของพวกเรารู้สึกแย่ พวกเราไม่มีความสุข พ่อแม่ผมถึงจะสบายใจ”

ญาณินพูดอย่างเย็นชา: “คอยดูแล้วกันว่าใครจะไม่มีความสุข”

เธอพูดกับสามี: “ถ้าไม่ใช่ว่าตอนที่ฉันแต่งงานกับคุณ คุณย่าของคุณยังแข็งแรงดีอยู่ ฉันคงคิดว่าคุณไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อแม่คุณแล้วนะ พ่อแม่เดียวกันแท้ๆ แต่พวกเขาปฏิบัติกับน้องชายสองคนของคุณดีกว่ามากๆ โดยเฉพาะกับชล รักเหลือเกิน”

“ที่พี่น้องทะเลาะกันได้ง่าย มักจะเกิดจากความลำเอียงของพ่อแม่นี่แหละ”

ไซม่อนเงียบ

เพราะที่ภรรยาพูดเป็นความจริง

พ่อของเขาดีกว่าหน่อย แต่แม่ลำเอียงมากจริงๆ

เห็นๆอยู่ว่าไม่ใช่ความผิดของเขา ที่เขาส่งน้องชายสองคนเข้าไปอยู่ในคุก นั่นก็สมควรแล้ว เพราะพวกเขาทำผิด ต่อให้เขาไม่ส่งพวกเขาเข้าไป พสธรก็แฉพวกเขาอยู่ดี ถึงเวลานั้นพวกเขาก็ต้องเข้าคุกเหมือนเดิม

เงินที่เขาหามาได้ แม่รู้สึกว่าเขาควรแบ่งให้น้องชายสองคนเท่าๆกัน นั่นเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของเขา เป็นความสำเร็จที่เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจ แลกมาด้วยความพยายาม มีเหตุผลอะไรถึงต้องแบ่งให้น้องชายสองคนเท่าๆกัน?

ความหมายของแม่ไม่เพียงแต่ให้แบ่งกับน้องชายอย่างเท่าๆกัน ยังควรแบ่งให้พวกหลานชายหลานสาวของเขาด้วย เนื่องจากเขามีลูกเพียงสองคน วิกาเพิ่งตามหากลับมาได้ภายหลัง ตอนที่ยังหาวิกาไม่เจอ เขามีแค่ประยสย์เป็นลูกเพียงคนเดียว

บวกกับเวลานั้นความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกเลวร้าย ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่แม่บอกเขาเป็นนัยๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับประยสย์ที่ไม่ราบรื่น วันข้างหน้าคงไม่มีทางเลี้ยงดูเขาจนจากไปหรอก บอกให้เขาดีกับพวกหลานชายหลานสาวหน่อย แบ่งสมบัติให้พวกหลานชายหลานสาวดีกว่า

ความคิดของแม่ทำเอาไซม่อนทั้งโมโหทั้งขำ

ตอนที่ลูกแท้ๆของตนเองหวังพึ่งไม่ได้ เขาจะหวังพึ่งหลานสาวหลานชายงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!

พวกเขาก็มีพ่อแม่ของตนเองที่ต้องแสดงความกตัญญู เป็นไปได้ยังไงที่จะเลี้ยงดูลุงอย่างเขาไปจนแก่? แต่แน่ล่ะ ลุงอย่างเขามีเงินมีอำนาจนี่นา เพื่อเงิน พวกหลานชายหลานสาวต้องดีกับเขาอยู่แล้ว

ตอนที่ไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆจากเขา หลานชายหลานสาวจะยังมองเห็นเขาอีกไหม? มีแต่จะเตะเขาออกไปน่ะสิ

“ผมเห็นประยสย์ทำตัวดีกับคุณกัญณิศาขึ้นมาก พวกเขาเริ่มมีความรู้สึกให้กันบ้างแล้วใช่ไหม?”

ไซม่อนพูด: “ถ้าพวกเขาไม่ได้มีความรู้สึกต่อกันสักนิด ผมไม่มีทางยอมให้พ่อแม่ควบคุมการแต่งงานของเขาเด็ดขาด คนเป็นพ่ออย่างผมยังไม่พูด ปู่ย่าอย่างพวกเขามีสิทธิพูดได้ยังไง?”

ญาณินยอมให้สามีจูงเธอเดินไป ปากก็เตือนสามีว่าอย่าถือโอกาสที่ไม่มีใคร แล้วจะมาหอมมาลูบเธอ

ถึงจะบอกว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน แต่ก็ใกล้จะห้าสิบกันแล้ว ต่อให้พวกเขาจะดูแลตัวเองอย่างดี ทว่าญาณินก็ไม่ชินกับความตัณหาจัดของเขา

ตอนกลางคืน ที่เขาทรมานเธอด้วยความเร่าร้อนน่ะก็ช่างเถอะ

แต่ตอนกลางวัน โดยเฉพาะเมื่อเป็นแขกในบ้านของคนอื่น ต้องทำตัวให้เหมาะสมหน่อย พวกเขาเป็นถึงผู้นำตระกูลสาระทากับคุณผู้หญิง ในสายตาของคนอื่น นั่นคือเกียรติยศที่สูงส่งเชียวนะ

“เราแก่ตรงไหน? คนเราในปัจจุบัน อายุยืนยาวกันทั้งนั้น ถ้าคิดจากอายุร้อยปี เราสองคนเพิ่งจะมาถึงครึ่งทางเองนะ ยังอยู่ได้อีกตั้งหลายสิบปี”

หลังจากที่สองสามีภรรยา เดินออกมาจากลานบ้านของตระกูลบุญเยี่ยมแล้ว ไซม่อนจึงโอบไหล่ของภรรยา เดินๆไป เขาคงคิดจะขโมยจุ๊บสินะ ถึงได้มองไปรอบๆ จึงเห็นลูกสาวกับลูกเขยเดินตามอยู่ข้างหลังพวกเขา

ไซม่อนตกใจแทบแย่!

เจ้าเด็กสองคนนี้ก็นะ ไม่ส่งเสียงเลย

ยังดีที่เขาไม่ได้ทำอะไรภรรยาจนน่าเกลียด ไม่งั้นคงโดนลูกสาวลูกเขยเห็นแน่ๆ เขาจะเอาหน้าไปวางไว้ที่ไหนล่ะ

ถึงจะบอกว่าลูกสาวลูกเขยก็เคยทำ แต่ในสายตาของไซม่อน พวกเขายังเป็นเด็ก ตอนที่คนเป็นพ่อแม่แสดงความรักต่อกัน ก็ต้องหลบเด็กๆสิ

“วิกา พัฒน์ ที่พวกแกเดินตามหลังพ่อกับแม่โดยไม่ส่งเสียงเนี่ย อยากให้พวกฉันตกใจตายหรือไง?”

เผชิญหน้ากับสายตาที่มีเลศนัยของเด็กสองคนนี้ ใบหน้าของไซม่อนก็แดงระเรื่อ แล้ววางทีท่าน่าเกรงขาม ตำหนิลูกสาวลูกเขยออกมา

เทวิกาหัวเราะ: “พ่อคะ นี่ร้อนตัวหรือเปล่า? เล่นใหญ่เชียว สีหน้าเมื่อกี้ ยอดเยี่ยมสุดๆ เหมือนเห็นสัตว์ประหลาดยังงั้นแหละ”