รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 764

“ถ้าพวกคุณย่าปรึกษากันแล้วก็ดี ผมกลับก่อนนะครับ”

การแสดงของประยสย์จบลงแล้ว เขาไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไป

เขาพูดทิ้งท้ายไม่กี่คำ หันหลังและจากไป

“ลูก ลูกจะไปไหน?” ญาณินถามด้วยความเป็นห่วง

“แม่ไม่ต้องยุ่งกับผม”

คำพูดของประยสย์ที่ตอบแม่ของเขานั้น เย็นชาและแข็งกร้าวมาก

ทุกคนรู้ว่าเขาหัวเสียมาก เพราะหญิงชราบังคับให้เขาแต่งงาน

ประยสย์จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เขาไม่ได้กลับไปที่ตระกูลวาชัยยุง ไม่ได้เข้าไปในคฤหัสน์เมเปิล และยิ่งไม่มีทางที่จะอยู่ในโรงแรมเมเปิล เพราะหญิงชราและสามีของเธออยู่ที่นี่ เขาก็จะเจอกับหญิงชราบ่อย เขาเกรงว่าตัวเองจะกลั้นไม่ไหวจนหัวเราะออกมา

ดังนั้น เขาควรจะรีบหนีให้ห่างไว้จะดีกว่า

คืนนั้น นายน้อยแห่งตระกูลสาระทาได้เข้าพักที่โรงแรมแอคเซสซ์ ซึ่งเป็นโรงแรมในเครือของRA กรุ๊ป และเป็นหนึ่งในโรงแรมระดับไฮเอนด์ที่สุดในเมืองแอคเซสซ์

ถ้าเป็นในอดีต ประยสย์จะไม่มีทางเข้าพักในโรงแรมแอคเซสซ์

ตอนนี้นฤเบศวร์และพัฒน์ไม่ได้เป็นศัตรูกันแล้ว และนฤเบศวร์ก็ช่วยตระกูลสาระทา ประยสย์เข้าพักในโรงแรมของตระกูลเดชอุป จ่ายเงิรเข้ากระเป๋านฤเบศวร์ ซึ่งถือว่าตอบแทนนฤเบศวร์แล้วกัน

ท้องฟ้ายิ่งอยู่ยิ่งมืดลง

ประยสย์ยังคงดูทีวีอยู่ แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังรอใครบางคนอยู่ รอณิศาของเขามาหา

เธอจะมาอย่างแน่นอน

อาจเป็นเพราะใจตรงกัน ตอนที่ประยสย์กำลังคิดถึงณิศาอยู่ในใจ ณิศาก็เปิดประตูเข้ามา

เมื่อประยสย์เห็นเธอเข้ามา เขาก็ปิดทีวี ยืนขึ้นต้อนรับเธอ และถามขึ้นว่า "คุณนั่งลิฟต์ขึ้นมา หรือขึ้นมาแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ"

“นั่งลิฟต์ขึ้นมาอย่างเปิดเผยเลยแหละ”

คืนนี้ กัญณิศายังถือกระเป๋ามาใบหนึ่ง ซึ่งเป็นเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เมื่อเธอออกไปข้างนอก

ประยสย์ยิ้ม "งั้นก็ดีแล้ว พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ใช่ไหม?"

"อยู่ พวกเขาจ้องดูฉันผลักประตูเข้ามาตาเป็นมันเลย"

ประยสย์ยิ้มมากขึ้น และหยิบกระเป๋าจากด้านหลังของเธอ "พวกเขานับถือคุณเป็นนายหญิงแล้ว"

ณิศาถอดหน้ากากสีเงินบนใบหน้าของเธอออก จ้องมองใบหน้าที่มีฝ้ากละนั้น และหลังจากฟังคำพูดของประยสย์ เธอยิ้มและพูดว่า "คุณยังไม่ได้ขอฉันแต่งงานเลย ก็อยากให้ฉันเป็นนายหญิงของคุณแล้วเหรอ"

"คุณใส่อะไรไว้ในกระเป๋า?"

"เสื้อผ้า"

ประยสย์ขานตอบ แขวนกระเป๋าของเธอให้เรียบร้อย จากนั้นก็กอดเธอแล้วเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

ทันทีที่เขานั่งลง เขาก็ผลักณิศาพิงพนักเก้าอี้โซฟา เขามองณิศาด้วยความรักใคร่ จากนั้นค่อย ๆ ก้มศีรษะลงประทับริมฝีปากสีแดงของณิศา

หลังจากที่ทั้งสองสวมกอดกันอย่างดูดดื่ม ณิศาก็ผลักเขาออก นั่งตัวตรงและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วยความเขินอายเล็กน้อย "ใจร้อนจังเลย คิดถึงฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ?"

“คิดถึง ผมคิดถึงคุณแทบตาย ไม่เจอคุณหนึ่งวันก็เหมือนห่างกันไปเป็นปี คุณก็ใจร้าย ไม่โทรหาหรือส่งข้อความหาผมตลอดทั้งวันเลย”

“ฉันไม่ว่างนี่ วันนี้พี่สาวฉันกลับมาครั้งแรกหลังแต่งงาน จากนั้นคุณปู่คุณย่าของคุณก็มา หลังจากนั้นพี่สาวของฉันก็คุยกับฉันไม่หยุด ไม่มีเวลาส่งข้อความหรือโทรหาคุณเลย ตอนนี้ ฉันว่างก็มาหาคุณเลยนะ”

พี่สาวของเธอจะไม่ย้ายกลับมาจนกว่าจะผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ในช่วงสองสามวันนี้กัญณิศาเป็นอิสระมากและเธอไม่ต้องกังวลว่าพี่สาวของเธอจะรู้เรื่องที่เธอออกไปข้างนอกในตอนกลางคืน

“ปู่และย่าของคุณมาขอแต่งงานที่บ้านฉันด้วยตัวเอง คุณไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม?”

กัญณิศาเดาว่าประยสย์คงจะโวยวายแน่ ๆ ดังนั้น เธอจึงมาหาตอนดึก

ประยสย์นั่งตัวตรง ดวงตาของเขายังคงมองอย่างลึกซึ้งที่ริมฝีปากสีแดงสดของเธอ

"เป็นหลานอกตัญญูหนึ่งครั้ง แล้วเป็นหลานกตัญญูอีก ณิศา"

"ว่าไง?"

"ผมรักคุณ"

"ฉันรู้"

บางคนอายุหกสิบเจ็ดสิบแล้ว พ่อแม่ยังสุขภาพร่างกายแข็งแรงอยู่ แต่เธอเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อย

เด็กที่มีพ่อแม่คือสมบัติล้ำค่า เธอกับพี่สาวที่สูญเสียพ่อแม่ไปนานแล้ว ก็ราวกับหญ้าสองต้น พวกเขาถูกพายุพัดผ่านนับครั้งไม่ถ้วน แต่พวกเขาก็ยังมีชีวิตอยู่อย่างเหนียวแน่น

ตอนนี้ท้องฟ้าเหนือศีรษะของพวกเธอเป็นสีฟ้าแล้ว

“ณิศา แม่ของผมชอบคุณมาก จากนี้ไป พ่อแม่ของผมก็คือพ่อแม่ของคุณนะ”

ในตอนแรก พ่อของเขาไม่ชอบณิศามากนัก แต่ก็ไม่ได้คัดค้าน เพราะพ่อกลัวว่าแม่ของเขาจะโกรธ

อยู่ข้างนอก พ่อของเขายังคงเป็นหัวหน้าครอบครัวที่สง่างามของตระกูลสาระทา แต่ตอนที่อยู่บ้าน พ่อของเขากลายเป็นพ่อบ้านที่กลัวเมีย

แน่นอนว่า ประยสย์จะไม่เห็นอกเห็นใจพ่อของเขา

อย่างไรก็ตาม ท่านทั้งสองก็สนุกกับมัน ในฐานะลูกอย่างพวกเขา เพียงต้องการเห็นพ่อแม่รักกัน

ณิศากอดเอวของเขาไว้ ถูในอ้อมแขนของเขาสองสามครั้ง เสียงของเธอสะอื้นเล็กน้อย "ไม่ว่าพ่อแม่ของคุณจะดีกับฉันแค่ไหน พวกเขาก็ไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของฉันอยู่ดี ความรู้สึกมันต่างกัน"

พ่อแม่สามียังไงก็เป็นพ่อแม่สามีอยู่ดี

“ณิศา”

ประยสย์ก้มหน้าลงและเห็นหยาดน้ำตาที่ส่องประกายบนใบหน้าของเธอ และเขาก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

เธอเป็นผู้หญิงที่ร่าเริงและเข้มแข็ง ไม่ค่อยมีมุมที่ร้องไห้มากนัก

ในขณะนี้ เธอกลับกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเขา ประยสย์เช็ดน้ำตาให้เธออย่างเป็นห่วง น้ำตาของเธอทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจมาก

ณิศาเช็ดน้ำตาด้วยตัวเอง "ฉันคิดถึงพ่อแม่ ฉันคิดถึงพวกเขามากจริง ๆ!"

น่าเสียดายที่เธอทำได้แค่ดูรูปถ่ายของพ่อแม่ แต่เธอไม่สามารถแตะต้องพวกเขาได้อีกต่อไป และไม่ได้ยินพวกเขาเรียกเธอด้วยความรักว่า "เด็กดี"

ประยสย์ทำได้เพียงกอดเธออย่างเงียบ ๆ

เธออยากจะร้องไห้ เขาก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมให้เธอหยุดร้อง บางครั้ง การร้องไห้ก็ดีกว่าการกลั้นไว้

ณิศาเศร้าไปสักพัก ถึงจะสงบสติอารมณ์ได้ เธอต้องมีชีวิตที่ดีและอยู่อย่างมีความสุขเท่านั้น พ่อแม่ของเธอจะวางใจ