รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 765

ณิศาเงยหน้าขึ้นมองประยสย์ แล้วเธรู้สึกเขินอายเล็กน้อย "ประยสย์ ฉันทำให้คุณเห็นฉันเป็นตัวตลกแล้ว"

ประยสย์ก้มหัวลงไปจูบที่หน้าผากของเธอ จากนั้นก็หอมแก้มของเธอแล้วพูดขึ้นเบา ๆ ว่า "ผมมีแต่รู้สึกเป็นห่วง ผมจะเห็นเรื่องคุณเป็นเรื่องตลกได้อย่างไร ต่อไปนี้ ถ้ารู้สึกไม่ดีก็บอกผมนะ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ พาคุณไปพักผ่อนหย่อนใจ"

"จริงเหรอ?"

"จริงซะยิ่งกว่าจริงเสียอีก"

“คุณมีที่ที่อยากไปใช่ไหม?”

ณิศานั่งตัวตรงและพูดว่า "ตอนนี้ฉันอยากเจอพ่อแม่มาก"

ประยสย์ตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "พรุ่งนี้ผมจะลองถามวิกาดูว่า เธอรู้จักอาจารย์ที่เก่ง ๆ ไหม แล้วขอให้อาจารย์เชิญดวงวิญญาณ ให้คุณได้พูดคุยกับพ่อแม่ของคุณ ส่วนเรื่องที่อยากเจอพวกท่าน ผมคงทำไม่ได้แล้ว"

ณิศาหัวเราะเบา ๆ

เธอยิ้มและพูดว่า "ฉันหมายความว่า ตอนนี้ฉันอยากไปเยี่ยมพ่อแม่ของฉันที่สุสาน คุณกล้าที่จะไปกับฉันไหม?"

“ดึกขนาดนี้แล้ว เรายังเข้าไปในสุสานได้เหรอ?”

ณิศายิ้มโดยไม่พูดอะไร ประยสย์นั้นไม่ใช่คนโง่ และรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเธอมีความสามารถในการขโมย และการแอบเข้าไปในสุสานก็ไม่ใช่เรื่องยาก

"ตกลง ผมจะไปสุสานเป็นเพื่อนคุณ เพื่อไปเจอพ่อแม่ของคุณ พอดีเลย ลูกเขยของผม ควรจะไปเยี่ยมและทักทายพ่อตากับแม่ยายเสียหน่อย"

ณิศาหน้าแดงเล็กน้อย และดุเขาเล็กน้อย "ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับคุณนะ"

ประยสย์มองเธออย่างเสน่หา “ไม่ช้าก็เร็ว เดี๋ยวก็เป็น”

"ณิศา รอผมสักครู่ ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าบาง ๆ หน่อย แล้วไปสุสานกับคุณ"

ณิศาขานตอบ

ประยสย์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และเปลี่ยนเป็นกางเกงรัดรูปสีดำ คล้ายกับที่ณิศาใส่อยู่ในตอนนี้

เมื่อเห็นเช่นนี้ ณิศาก็พูดขึ้นอย่างสนุกสนานว่า "ถ้าเราสองคนใส่วิกอีก เราคงจะทำให้คนเฝ้าสุสานตกใจ"

"การหลอกคนก็ปล่อยมันเถอะ คนหลอกคน ทำให้คนกลัวจนตาย"

หลานเจิ้งไม่เชื่อเรื่องผีและเทพเจ้า ดังนั้นเขาจึงไม่มีความกลัวแม้แต่น้อยที่จะไปสุสานในตอนกลางดึก

กัญณิศายิ่งไปใหญ่ มีความกล้าหาญมาก ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอกำลังไปเยี่ยมพ่อแม่ของเธอ

ทุกวันหยุด เมื่อสองพี่น้องคิดถึงพ่อแม่ก็จะไปสุสานด้วยกัน เธอคุ้นเคยกับสุสานอยู่แล้ว และเธอก็ไม่กลัวสถานที่ที่คุ้นเคยเลย

ใช่ว่าเธอไม่เคยลองไปสุสานตอนกลางดึกเสียหน่อย

มีครั้งหนึ่ง เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เลยไปที่สุสานตอนกลางดึก นั่งอยู่หน้าหลุมฝังศพของแม่ แล้วคุยกับหลุมฝังศพของแม่เกือบทั้งคืน และยังร้องไห้ด้วย

อาจจะเป็นคืนที่มืดมิดและเงียบสงบ เสียงจึงอาจล่องลอยไปไกล ในคืนนั้น เสียงพูดและเสียงร้องไห้ของเธอดังไปถึงหูของคนเฝ้าสุสาน คืนนั้น คนเฝ้าสุสานตัวสั่นอยู่ทั้งคืน และไม่กล้าออกมาดู

ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ไปที่สุสานเพื่อไหว้พ่อแม่อีกครั้ง และพบว่าคนเฝ้าสุสานเปลี่ยนคน เมื่อเธอไปถามถึงรู้ว่า คนเฝ้าสุสานคนเดิมได้ยินเสียงผีร้องกลางดึก กลัวจนไม่สบายไปหลายวัน จากนั้น ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมมาทำงานนี้อีก

เธอ:……

ประยสย์ไม่ให้บอดี้การ์ดติดตามเขา เขาพาณิศาออกจากโรงแรมแอคเซสซ์ จากนั้นนั่งบนมอเตอร์ไซค์ของณิศา และเธอก็ขับรถพาเขาตรงไปที่สุสาน

สถานที่เช่นสุสานมักจะตั้งอยู่ในสถานที่ที่ค่อนข้างห่างไกล การไปสถานที่ดังกล่าว แม้ในตอนกลางวันก็ทำให้รู้สึกขนลุกได้

เป็นคู่ที่รักกันมากจริง ๆ

ประยสย์กล่าวกับรูปถ่ายสองรูปบนป้ายหลุมศพด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "คุณลุง คุณน้า ผมชื่อประยสย์ครับ เป็นแฟนของณิศา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาหาพวกท่าน รีบมากไปหน่อย จึงไม่มีของติดไม้ติดมือมา เป็นการเสียมารยาทแล้ว ถ้ามาครั้งหน้า ผมจะเอามาอย่างแน่นอนครับ”

ณิศาย่อตัวลงและสัมผัสรูปถ่ายของพ่อแม่ของเธอ คุณน้าเป็นคนที่สวยและสง่างาม แม้แต่ในภาพถ่ายขาวดำ ยังสามารถเห็นความสง่างามยามที่เธอมีชีวิตอยู่ได้ หน้าตาของณิศาเหมือนแม่ของเธอ และเหมือนพ่อของเธอเช่นกัน สรุปคือเธอได้รับจุดเด่นของพ่อและแม่มา

“พ่อ แม่ ณิศามาหาพวกท่านอีกแล้วนะ”

ณิศาพูดขึ้นเบา ๆ ว่า "คืนนี้ลูกคิดถึงพ่อแม่มาก คิดถึงมาก ๆ เลย จึงอดไม่ได้ที่จะมาหาพ่อกับแม่ ประยสย์คือคนที่ลูกชอบ และลูกจะแต่งงานกับเขาในไม่ช้า เขาจะเป็นลูกเขยคนที่สองของพ่อแม่ พ่อกับแม่พอใจในตัวของเขาไหม?”

ลมกลางคืนที่รุนแรงในภูเขาก็กลายเป็นอ่อนโยนเหมือนมือของแม่ที่เปี่ยมด้วยความรัก ลูบไล้ใบหน้าของทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน

“พ่อ แม่ พวกท่านพอใจในตัวประยสย์มากใช่ไหม ลูกรู้ว่าพวกท่านจะเชื่อในสายตาของลูกสาว ถึงนิสัยของเขาเย็นชา แต่เขาดีกับลูกมาก พ่อ แม่ ลูกกับพี่สาวได้พบกับความสุขแล้ว เราจะใช้ชีวิตไปอย่างมีความสุข”

ประยสย์ก็นั่งยอง ๆ ลงมา วางมือข้างหนึ่งบนไหล่ของณิศา กอดเธอและพูดว่า"คุณลุง คุณน้า ผมจะดีกับณิศา ในชีวิตนี้ ผมจะรักเธอเพียงคนเดียว!ผมจะรักเธอ เอ็นดูเธอ ปกป้องเธอ และจะไม่มีวันทำให้เธอผิดหวังครับ!"

สายลมยามค่ำคืนพัดมาปะทะใบหน้าของทั้งสองอีกครั้ง

ณิศาหลับตาลงและปล่อยให้สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านไป ราวกับว่าเธอสัมผัสได้ถึงพรจากพ่อแม่ของเธอ

ใบหน้าของเธอก็เปียกโดยไม่รู้ตัว

ประยสย์ค่อย ๆ เช็ดน้ำตาของเธอออกอย่างอ่อนโยน แล้วพูดเบา ๆ ว่า "พ่อแม่ของคุณกำลังอวยพรเรา อย่าร้องไห้สิ"

ณิศาขยี้ตาตัวเอง "ฉันไม่ได้ร้องไห้ มันเป็นเพราะลมพัดทรายเข้าตาของฉัน ฉันไม่ได้ร้องไห้เสียหน่อย"

ประยสย์กอดเธอแน่นอีกครั้ง