รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 773

เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องอาหาร ไฟในห้องอาหารก็ดับลงทันที ไฟในห้องอาหารไม่ได้เปิด แต่มีไฟหลากสีสันกะพริบในห้องอาหาร และเทียนหลายเล่มถูกจุดไว้บนโต๊ะอาหาร

"ดินเนอร์ใต้แสงเทียน"

ณิศายิ้มออกมา

เมื่อมองไปรอบ ๆ ห้องอาหาร นอกจากแสงไฟเล็ก ๆ แล้ว ยังมีดอกไม้สด อาหาร และไวน์อีกด้วย

“ประยสย์ คุณค่อนข้างโรแมนติกนะเนี่ย”

ณิศากล่าวชื่นชม

พอใจกับรูปแบบของห้องอาหารมาก

อันที่จริง แค่ได้อยู่กับเขา จะโรแมนติกหรือไม่ก็ไม่สำคัญ แน่นอนว่า การที่เขาสร้างบรรยากาศโรแมนติกให้เธอนั้น เธอก็ชอบมาก

“เพราะมีคุณ ผมถึงรู้จักความรักและความโรแมนติก”

ณิศาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน ทว่า เธอในคืนนี้ ชอบที่จะหัวเราะมาก

"ณิศา นั่งลงสิ"

ประยสย์เชิญเธอนั่งลงอย่างสุภาพบุรุษ

หลังจากที่เธอนั่งลง เขาก็ไปนั่งลงตรงข้ามเธอ รินไวน์แดงหนึ่งแก้วให้เธอ และรินเองหนึ่งแก้วให้ตัวเอง

ทั้งสองยกแก้วขึ้นและมองหน้ากันขณะดื่ม

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธออารมณ์ดีหรือเพราะเธอหิวจริง ๆ กัญณิศารู้สึกว่าเธอได้ทานอาหารเย็นที่อร่อยที่สุด

หลังอาหารเย็น หลังจากนั่งสักพัก ประยสย์ก็พาเธอออกไป

"จะไปไหนเหรอ?"

“ตามผมไปดู เดี๋ยวก็รู้”

ณิศาบ่นพึมพำในใจ บอกว่าคืนนี้จะสู่ขอเธอไม่ใช่เหรอ?

ระหว่างทานอาหาร เธอคิดว่าเขาจะขอเธอแต่งงาน แต่หลังจากดินเนอร์ใต้แสงเทียนเสร็จสิ้น และมีการบอกรักมากมาย เขาก็ไม่ได้หยิบแหวนเพชรออกมาสู่ขอเธอ

รถของประยสย์จอดที่ประตูวิลล่าของตระกูลนนท์สัจทัศน์ เมื่อเขาเห็นคนสองคนออกมา บอดี้การ์ดรีบเปิดประตูรถให้พวกเขา และส่งพวกเขาเข้าไปในรถด้วยความเคารพ

เหล่าบอดี้การ์ดไม่ได้ตามไป มีเพียงคนขับเท่านั้นที่ขับรถไปอย่างเงียบ ๆ

ไม่รู้ว่ารถแล่นไปนานเท่าไหร่ สุดท้าย มาหยุดอยู่ที่หน้าตึกแห่งหนึ่ง

น่าจะจัดและเคลียร์สถานที่ไว้เป็นพิเศษ เพราะด้านหน้าของตึกว่างเปล่า และไม่มีคนเลยสักคน

มีคนรออยู่สองสามคน พวกเขาเป็นนักข่าวบันเทิงจากเมืองแอคเซสซ์ที่ได้รับเชิญเป็นพิเศษจากประยสย์ พวกเขาเป็นคนที่ได้รับเชิญให้มาเป็นพยานการขอแต่งงานของนายน้อยตระกูลสาระทา

นักข่าวบันเทิงหลายคนรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

นอกจากนักข่าวบันเทิงเหล่านั้นแล้ว ยังมีทุ่งดอกไม้ขนาดใหญ่อีกด้วย

ทันทีที่ณิศาลงจากรถ เธอก็ถูกดึงดูดด้วยทุ่งดอกไม้อันกว้างใหญ่

ประยสย์จับมือเธอและพาเธอไปที่ทุ่งดอกไม้ นักข่าวคนหนึ่งที่ถือช่อดอกไม้ไว้ รีบยื่นให้ประยสย์ทันที ประยสย์รับช่อดอกไม้มา หันหลังกลับและคุกเข่าลงข้างหนึ่ง แล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ณิศา

“ณิศา แต่งงานกันนะ?”

ณิศามองดูคำที่อยู่ในช่อดอกไม้ "ณิศา ผมรักคุณ แต่งงานกันนะ?"

ตึกที่อยู่ข้างหน้าก็สว่างไสวด้วยแสงนีออน และแสงนีออนหลากสีก็รวมกันเป็นประโยค: "ณิศา แต่งงานกันนะ?"

ตึกนี้สูงหลายสิบชั้น แม้ว่าจะถูกจัดการและเคลียร์คนแล้ว แต่ก็ยังมีคนสัญจรไปมาจากที่ไกล ๆ จำนวนมาก เมื่อไฟนีออนถูกเปิดขึ้น ทุกคนที่เห็นก็หยุดและมองไปยังตัวหนังสือขอแต่งงานที่เคลื่อนไหวได้

“มีคนขอแต่งงาน”

"มันเป็นเรื่องยิ่งใหญ่จริง ๆ สามารถใช้ตึกบริษัทของบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปเป็นสถานที่ขอแต่งงานได้ ฉันอาศัยอยู่แถวนี้ น้อยมากที่จะได้เห็นแสงนีออนสว่างไสวจากตึกบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป"

หัวใจของเธอเหลวไปหมดแล้ว

หลังจากได้รับช่อดอกไม้มา เธอก็ยิ้มสวยงามราวกับดอกไม้ และตอบเสียงดัง "ประยสย์ ฉันตกลงแต่งงานกับคุณ!"

ประยสย์หยิบแหวนเพชรออกมาจากกล่องทันที จับมือเรียวของณิศา และสวมแหวนเพชรเข้าไปในนิ้วของณิศา

ในที่สุด สาวสวมหน้ากากของเขา ก็ตกเป็นของเขาแล้ว!

จากนั้น ทั้งสองก็กอดและจูบกัน

ผู้ชมไม่รู้ว่าใครเป็นผู้นำในการปรบมือ เมื่อมีคนปรบมือ คนอื่น ๆ ก็ทำตาม ในไม่ช้าก็มีเสียงปรบมือดังสนั่นเป็นเวลานาน

เนื่องจากประยสย์ให้ถ่ายทอดสดกระบวนการทั้งหมด ใครก็ตามที่ท่องอินเทอร์เน็ตในคืนนี้ ก็สามารถเห็นการขอแต่งงานของนายน้อยตระกูลสาระทาได้

กิติยาก็เห็นโดยปริยาย

ชเนนทร์เป็นคนเห็นก่อน แล้วจึงเรียกเธอมาดูด้วยกัน

ทั้งคู่นอนอยู่บนเตียงแต่งงาน ดูถ่ายทอดสดการขอแต่งงานของประยสย์บนโทรศัพท์มือถือ

เมื่อเห็นสภาพแวดล้อมที่ประยสย์จัดเตรียมให้ ชเนนทร์ก็ถอนหายใจ "โชคดีที่ผมได้ครอบครองหญิงสาวสวยเอาไว้แล้ว มิฉะนั้น ถ้าเปรียบเทียบกับวิธีการขอแต่งงานของประยสย์ ผมกลัวว่า ตัวเองจะเป็นโสดไปตลอดชีวิต"

พวกเขาไม่ได้ตกแต่งฉากขอแต่งงานมากขนาดนั้น

กิติยาไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่ดูอย่างเงียบ ๆ

เมื่อได้ยินน้องสาวของเธอพูดเสียงดังว่าเต็มใจที่จะแต่งงานกับประยสย์ มองดูประยสย์สวมแหวนเพชรให้มือของน้องสาวของเธอ เธอเห็นทั้งสองกอดและจูบกัน เธอทั้งมีความสุขและโล่งใจ รู้สึกว่าประยสย์แย่งน้องสาวของเธอไปจริง ๆ แล้ว

หลังจากการถ่ายทอดสดจบลง กิติยาก็ลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่าง เปิดผ้าม่าน และมองออกไปนอกหน้าต่าง

ยามค่ำคืนในชนบทไม่ครึกครื้นเหมือนในเมือง พอตกค่ำ ผู้คนกลับบ้านแล้วก็แทบไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย

นอกหน้าต่างก็มืดและเงียบสงัด