รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 14

เพล้ง—

เฉียวป่าวเอ๋อร์พยายามดิ้นรนจนมือขวาปัดโคมไฟคริสทัลข้างเตียงตกพื้น จนเกิดเสียงดังโครมคราม เศษแก้วแตกกระจายไปทั่วพื้น...

“คุณหญิงน้อยเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ”

ป้าฟางได้ยินเสียง จึงรีบวิ่งเข้ามาดู แล้วเห็นจูนจือมู่กำลังกดเฉียวป่าวเอ๋อร์อยู่บนเตียง เธอยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูห้อง ไม่รู้ว่าควรจะเดินออกไปหรืออยู่ต่อดี

เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกอึดอัดใจมาก “ถอยไป ถอยไปเลยนะ!” เธอผลักผู้ชายที่อยู่บนร่างเธอออกสุดแรง

จูนจือมู่มองเธออย่างเย็นชา เหมือนหมดอารมณ์ แล้วลุกขึ้นยืน

เขาไม่พูดอะไรสักคำ แล้วเดินออกไปจากห้อง

พอเห็นเขาเดินออกไป เฉียวป่าวเอ๋อร์ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

สายตาที่จูนจือมู่มองเธอเมื่อตะกี้แปลกมาก ในใจรู้สึกขัดแย้งกันมาก มีทั้งความเกลียดชัง แล้วยังมี... ความคิดถึงแฝงอยู่ด้วย

เฉียวป่าวเอ๋อร์ขมวดคิ้วแน่น ไม่เข้าใจว่าทำไมจูนจือมู่ถึงมีท่าทางผิดปกติ

เพราะตอนนี้เป็นเวลาตีสองแล้ว บรรยากาศโดยรอบจึงเงียบสงัด

เฉียวป่าวเอ๋อร์ยืนอยู่ข้างเตียง เธอก้มหน้ามองปลายเท้า ท่าทางระมัดระวัง อยู่ในตระกูลจูน เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอก

ป้าฟางรีบทำความสะอาดเศษแก้วบนพื้น แววตาเหลือบมองไปเห็นสีหน้าบูดบึ้งของเธอ จึงรีบพูดปลอบใจ “คุณชายเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ คืนนี้เขาคงไปนอนพักที่ห้องทำงานค่ะ”

ในขณะที่พูด สีหน้าของป้าฟางดูลังเลเล็กน้อย “คุณชายจือมู่ เขา... เขาไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิงมากนัก ตั้งแต่เล็กจนโตเขาเคยมีแฟนแค่คนเดียว”

แฟนของจูนจือมู่? ใครกันที่โชคร้ายถูกเขาสนใจได้

เฉียวป่าวเอ๋อร์ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเธอฉายแววประหลาดใจขึ้นมา เขามีคนที่รักทำไมถึงไม่แต่งงานกับคนเธอล่ะ?

พอมองไปที่ป้าฟางที่ดูใจดี เฉียวป่าวเอ๋อร์ตั้งใจจะเอ่ยถาม อยากรู้ข้อมูลมากกว่านี้

แต่ป้าฟางเหมือนจะไม่กล้าพูดอะไรมาก เธอหันหลังและเดินไปทางประตู

เธอรีบพูดอย่างรวดเร็ว “คุณหญิงน้อย คุณกำลังตั้งครรภ์รีบเข้านอนได้แล้วค่ะ กฎของตระกูลจูนคือต้องนั่งทานอาหารเช้ากับคุณท่านค่ะ”

แกร็ก

ประตูห้องถูกปิดลงอีกครั้ง

ในห้องตกอยู่ในความเงียบงัน เฉียวป่าวเอ๋อร์เอนตัวนอนลงบนเตียง แล้วจ้องมองเพดานอันงดงามและหรูหราด้วยความรู้สึกสับสน จนทำให้นอนไม่หลับ

ทุกอย่างต้องทำตามกฎของตระกูลจูน ดังนั้นเธอจึงต้องทำอะไรอย่างระมัดระวัง

เธอเข้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินตามสาวใช้ไปที่บ้านหลักของตระกูลจูน

บทที่เฉียวป่าวเอ๋อร์มาถึงห้องรับประทานอาหาร นายท่านจูนกับจูนจือมู่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนแล้ว สองปู่หลานไม่ได้พูดคุยกัน ในมือของพวกเขาจับหนังสือพิมพ์ไว้คนละฉบับ บรรยากาศค่อนข้างเคร่งเครียด

สายตาของเฉียวป่าวเอ๋อร์ มองไปที่นายท่านจูน หลังจากนิ่งคิดสักพักก็พูดขึ้นว่า “นายท่านจูน อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เธอกล่าวทักทายอย่างประหม่า

ถึงแม้อีกฝ่ายจะอายุใกล้จะเจ็บสิบแล้ว แต่ร่างกายของเขาก็แข็งแรง สีหน้าเรียบนิ่ง พอได้ยินคำทักทายของเฉียวป่าวเอ๋อร์ เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง เพียงแค่หันไปเหลือบมองพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ

พ่อบ้านเข้าใจทันที เขารีบสั่งให้สาวใช้เสิร์ฟอาหารเช้า จากนั้นก็หันกลับมายกยิ้มให้เฉียวป่าวเอ๋อร์

“คุณหญิงน้อยเชิญทางนี้ครับ...”

พ่อบ้านผายมือให้เธอ บ่งบอกให้เธอนั่งทางด้านซ้ายมือของจูนจือมู่

เฉียวป่าวเอ๋อร์พยักหน้าให้พ่อบ้าน แต่ฝีเท้าของเธอกลับลังเลเล็กน้อย

เธอไม่อยากนั่งข้างจูนจือมู่

และในเวลานี้เอง จูนจือมู่ก็เงยหน้าขึ้น แล้วมองมาที่เธอ...