รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 15

สายตาของจูนจือมู่เรียบนิ่งและเย็นชา เหมือนกำลังมองคนแปลกหน้า จากนั้นเขาก็วางหนังสือพิมพ์ลง และไม่สนใจเธอ

เฉียวป่าวเอ๋อร์จึงได้แต่นั่งลงบนเก้าด้านซ้ายอย่างไม่เต็มใจ

สาวใช้รีบวางอาหารเช้าลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว โดยมีโจ๊กหอยเชลล์ พาสต้า นม และอาหารจีนกับอาหารตะวันตกอื่นๆ อีกหลายอย่าง

ในระหว่างทานอาหารจูนจือมู่ กับ นายท่านจูนไม่พูดคุย พวกเขาทานอาหารอย่างสง่างามและเงียบสนิท

“คุณหญิงน้อย ตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์ นักโภชนาการได้เตรียมอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการสำหรับคุณไว้แล้วค่ะ…” สาวใช้ยกถ้วยโจ๊กมาให้เธอ

เฉียวป่าวเอ๋อร์ไม่กล้าจู้จี้จุกจิกเกี่ยวกับอาหาร ดังนั้นเธอจึงใช้ช้อนตักขึ้นมาจิบ กลิ่นยาสมุนไพรก็พุ่งเข้าจมูก รสขมจากยาสมุนไพร ดังนั้นจึงไม่อร่อยเลย

นายท่านจูนเหลือบมองเธอนิ่ง เฉียวป่าวเอ๋อร์จึงรีบก้มหน้าก้มตาลง และทานข้าวต้มอย่างเชื่อฟัง

นายท่านจูนดูค่อนข้างพอใจกับท่าทีเรียบร้อยของเธอมาก นายท่านจูนทานโจ๊กหอยเชลล์ได้ครึ่งชามแล้ววางช้อนลง

พ่อบ้านรีบยื่นน้ำอุ่นครึ่งแก้วให้ชายชรา เขาจิบดื่มเล็กน้อย ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดปาก แล้วพูดเสียงทุ้มว่า “กำลังท้อง ดูแลตัวเองดีๆ”

เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกว่านายท่านจูนกำลังคุยกับเธอ เธอจึงรีบตอบอย่างตะกุกตะกัก “เข้า เข้าใจแล้วค่ะ”

“ฉันบอกว่าเธอกำลังท้อง มีบางเรื่องที่ต้องระวัง ได้ยินไหม!” นายท่านจูนพูดซ้ำ เขาขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ

ทันใดนั้นเอง เฉียวป่าวเอ๋อร์ถึงได้รู้ว่านายท่านจูนกำลังคุยกับจูนจือมู่

สีหน้าของจูนจือมู่ดูเย็นชา เขากินสปาเกตตีได้ครึ่งจาน แล้ววางช้อนส้อมลง ก่อนจะเลิกคิ้วมองไปที่ปู่ของเขา แล้วถามว่า “ระวังอะไรครับ”

นายท่านจูนสีหน้าบูดบึ้ง

“ตั้งครรภ์ระยะแรก มีบางเรื่องที่แกทำไม่ได้! ควบคุมตัวเองให้ดี!!” เสียงของชายชราเตือนด้วยความโกรธ

บทที่จูนจือมู่ได้ยินอย่างนี้ เขาก็มองไปที่เฉียวป่าวเอ๋อร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เฉียวป่าวเอ๋อร์หน้าแดงก่ำ

นายท่านจูนลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือขวาของเขาถือไม้เท้าไว้ ก่อนจะเดินจากไป เขาชำเลืองมองเฉียวป่าวเอ๋อร์ แล้วพูดออกมาว่า “จากนี้ไปเรียกฉันว่าปู่!”

สีหน้าของเฉียวป่าวเอ๋อร์ดูตกใจเล็กน้อย

หลังอาหารเช้า จูนจือมู่ก็ไปที่บริษัท ส่วนนายท่านจูนก็กลับไปพักผ่อน

“คุณหญิงน้อย ตอนบ่ายทางร้านตัดชุดเจ้าสาวจะส่งแบบชุดแต่งงานมาให้ คุณเลือกแบบชุดที่ชอบ รวมถึงแบบแหวนแต่งงานด้วยครับ...”

เฉียวป่าวเอ๋อร์ยุ่งเล็กน้อย เธอนั่งอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น พ่อบ้านกำลังพูดรายละเอียดเรื่องการแต่งงานให้เธอฟัง

พอได้ยิน เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกสับสนมาก “พ่อบ้านคะ เรื่องพวกนี้ ให้พวกนายท่านจูนตัดสินใจได้เลยค่ะ ฉัน ฉันยังไงก็ได้...”

เฉียวป่าวเอ๋อร์เพิ่งจะเดินจากไปไม่นาน จูนเชิงหย่าก็เดินตึงตังเข้ามาอย่างไม่พอใจ

พอเห็นพ่อบ้านกับสาวใช้ของตระกูลจูนกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดงานแต่งงานของจูนจือมู่กับเฉียวป่าวเอ๋อร์เธอก็ยิ่งโมโหมากขึ้น

“ทุกคนในแวดวงต่างก็รู้ว่าก่อนหน้านี้เฉียวป่าวเอ๋อร์เคยเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลยี่มาก่อน แต่ตอนนี้จู่ๆ ก็...” จูนเชิงหย่าโกรธจนตัวสั่น

“งานแต่งงานครั้งนี้มีแต่จะทำให้ตระกูลจูนกับตระกูลยี่อับอายขายหน้า ไม่ได้นะ เรื่องนี้ฉันไม่อนุญาต... แล้วอีกอย่าง เฉียวป่าวเอ๋อร์แค่คลอดลูกออกมาก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องจดทะเบียนสมรสหรือจัดงานแต่งงาน”

พ่อบ้านมองดูเธอ แล้วพูด “คุณหนูใหญ่ คุณชายของพวกเราอุตส่าห์ยอมจดทะเบียนสมรสแต่งงานทั้งที อีกอย่างคุณก็น่าจะรู้จักนิสัยของคุณท่านดี...”

สีหน้าของจูนเชิงหย่าบูดบึ้ง ตั้งแต่แรกเธอก็คิดไม่ถึง ว่าจูนจือมู่จะยอมตกลงแต่งานกับ เฉียวป่าวเอ๋อร์จริงๆ

จูนเชิงหย่าอยู่ที่ตระกูลจูนได้ไม่นาน เธอก็รู้ว่าไม่สามารถฝ่าฝืนความต้องการของนายท่านจูนได้ ดังนั้นเธอจึงต้องเริ่มหาทางอื่น

“คุณไปติดต่อตระกูลเฉียวที่เมือง c หน่อย…”

จูนเชิงหย่าคว้าโทรศัพท์แล้วกดโทรหายี่ซือเฉินลูกชายของเธอ

พอยี่ซือเฉินได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็ถามอย่างร้อนใจ “คุณแม่ครับ คุณแม่ไปที่ตระกูลจูน คุณตาพูดว่ายังไงบ้าง พี่จือมู่ลูกพี่ลูกน้องผมกับเฉียวป่าวเอ๋อร์…”

จูนเชิงหย่าโมโหขึ้นมาทันที “คุณตาของลูกเข้าข้างลูกพี่ลูกน้องของลูกมาก จูนจือมู่เพิ่งกลับมาจากประเทศก็ได้รับตำแหน่งประธานบริษัททันที อยู่ในบริษัทเขาก็ไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของแม่มาโดยตลอด จูนจือมู่ไม่เคยสนใจเรื่องการแต่งงาน แต่ตอนนี้กลับยอมตกลงจดทะเบียนสมรสและแต่งงานกับเฉียวป่าวเอ๋อร์แม่จะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไม่ได้ ... “