รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 19

เฉียวป่าวเอ๋อร์เห็นหน้าชายหนุ่มตรงหน้า สีหน้าของเธอก็เย็นชาไปทันที

“ยี่ซือเฉินคุณมาที่นี่ทำไม!” เสียงของเฉียวป่าวเอ๋อร์เต็มไปด้วยความรังเกียจ

ยี่ซือเฉินมองมาที่เธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร นอกจากแววตาของเขาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยบทที่เขามองที่เธอ

เขาไม่รู้มาก่อนว่าเฉียวป่าวเอ๋อร์กับน้าของเธออาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนต์ขนาดเล็กและทรุดโทรมเช่นนี้ สภาพแวดล้อมที่นี่เลวร้ายยิ่งกว่าห้องพักคนใช้ของตระกูลยี่เสียอีก

เฉียวป่าวเอ๋อร์แต่งงานกับเขาสามปี เธอไม่เคยขอเงินเขาเลย ทันใดนั้นยี่ซือเฉินรู้สึกว่าเขาไม่เคยสนใจเธอเลยจริงๆ

ความจริงแล้วเฉียวป่าวเอ๋อร์ สูงหนึ่งร้อยหกสิบแปดเซนติเมตร มีรูปร่างอร่ามดีกว่าที่เป็นนางแบบ และหน้าตาของเธอก็ขาวเนียนสวยกว่าเย่เชี่ยน

“ยี่ซือเฉิน ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!”

เฉียวป่าวเอ๋อร์ถูกเขาจ้องมอง ในใจรู้สึกขยะแขยง จึงพูดอย่างเย็นชา “เอากุญแจห้องคืนมา!” เธอรู้ว่าน้าของเธอให้กุญแจกับเขา

“ป่าวเอ๋อร์ บทที่น้าของคุณมอบกุญแจให้ผมเพื่อให้ผมดูแลคุณ... “ยี่ซือเฉินมองเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง

“ยี่ซือเฉิน คุณมาแสร้งทำเป็นผูกพันอะไรตอนนี้!”

เฉียวป่าวเอ๋อร์ไม่อยากเห็นนหน้าเขาอีก ดังนั้นเธอจึงตะโกนไล่เขา “ออกไปเดี๋ยวนี้ ที่นี่ทรุดโทรมไม่คู่ควรกับคุณชายอย่างคุณ!”

ยี่ซือเฉินถูกเธอด่าจนรู้สึกผิดเล็กน้อย

แต่เพราะคุ้นเคยกับเธอที่มีท่าทีเชื่อฟังมาตลอดหลายปี พอได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเธอในตอนนี้ก็ทำให้เขารู้สึกแปลกใจมาก

ทันใดนั้นเองเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอจะแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเขา ในใจของเธอรู้สึกไม่พอใจเอามากๆ

“เป็นเพราะคุณได้แต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของผม คุณถึงพูดจาเย็นชาใส่ผมแบบนี้ใช่ไหม” ยี่ซือเฉินเริ่มรู้สึกอิจฉา

“คุณคิดว่าทำไมลูกพี่ลูกน้องของผมถึงยอมแต่งงานกับคุณ? คิดว่าตัวเองจะได้เป็นคุณผู้หญิงจริงๆ เหรอ จูนจือมู่เพิ่งกลับมารับตำแหน่งบริหารบริษัท และกำลังแย่งชิงอำนาจกับพวกคุณแม่ของผม ถึงตอนนั้นคุณก็จะไม่เหลืออะไร กลายเป็นเรื่องตลกที่คนอื่นพูดถึง”

เฉียวป่าวเอ๋อร์พยายามข่มกลั้นอารมณ์ แล้วกัดฟันพูด “คุณพูดพอหรือยัง! ถ้าพูดพอแล้ว ก็ออกไปซะ—”

เธอทนไม่ได้อีกต่อไป จึงรีบก้าวไปข้างหน้า

เธอเอื้อมมือไปคว้าแขนขวาของเขาขึ้นมา แล้วคว้ากุญแจออกมาจากมือของเขา

ในขณะที่เฉียวป่าวเอ๋อร์กำลังจะผลักเขาออกจากห้อง ยี่ซือเฉินก็ดึงเธอกลับเข้าไปในอ้อมกอด

เฉียวป่าวเอ๋อร์คว้าเช็คเงินสดบนโต๊ะขึ้นมา “ยี่ซือเฉิน คุณคิดจะใช้เงินไล่ฉันไปอย่างนั้นเหรอ!”

ทันใดนั้นเอง เธอก็ฉีกเช็คเงินสดออกเป็นชิ้นๆ เธอยกมือขวาขึ้น แล้วโรยเศษกระดาษลงพื้น

“คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงเกลียดเธอมากถึงขนาดนี้ ยี่ซือเฉิน คุณไม่รู้อะไรเลย! สามปีแล้ว สามปีที่คุณไม่เคยรู้อะไรเรื่องส่วนตัวของฉันเลย เพราะคุณไม่เคยสนใจฉัน ไม่สนใจเรื่องของฉัน!”

“ยี่ซือเฉิน คุณไม่เคยคิดจะทำความเข้าใจเรื่องของฉันเลย”

“...งั้นก็ดี ฉันจะบอกคุณเอง!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

พอพูดจบ เธอก็หันหลังกลับให้แผ่นหลังแนบหน้าอกของเขา มือซ้ายของเธอจับคอเสื้อของเขา มือขวาจับสายคาดเอวของเขาไว้แน่น เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว...

เธอก้าวเท้าขวาไปข้างหลัง แล้วโน้มตัวลง พร้อมกับออกแรง และเหวี่ยงเขาลงพื้นสุดแรง...

ปัง—

ยี่ซือเฉินไม่ทันตั้งตัว ร่างกายก็ถูกโยนลงกับพื้น และบทที่หลังของเขากระแทกพื้นจนรู้สึกเจ็บ สีหน้าของเขาก็ตกใจและไม่อยากจะเชื่อ เขาพยายามเงยหน้าขึ้นมองเธอ...

“ยี่ซือเฉิน ฉันไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว ทางที่ดีอย่ามาหาเรื่องฉันอีก!”