รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1020

ในตอนนั้น เขาทำการบ้านในบ้านพี่สาว และเขารู้สึกเพียงว่าเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ส่งเสียงดังรบกวนจนทำให้เขาเสียสมาธิ

ในตอนบ่ายขณะที่เขากำลังเล่นบาสเก็ตบอล เธอวิ่งเข้าไปแย่งลูกบาสของเขามาอย่างสุดกำลัง กอดเอาไว้ไม่ยอมคืน แย่งมาและร้องไห้ ทิ้งตัวลงนอนร้องไห้กับพื้น

ในตอนนั้น เด็กหญิงตัวน้อยวัยสองขวบเป็นวัยที่แม้แต่สุนัขก็ยังรู้สึกเกลียด และเป็นการต่อต้านครั้งแรกในชีวิตของเธอ ยิ่งกว่านั้นก็เป็นคนที่แตะต้องไม่ได้

พี่สาวบอกเขาว่าเธอจะรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงไว้ เพราะพ่อแม่ของเธอได้รับแจ้งว่าพวกเขาจะต้องย้ายไปทํางานที่ต่างประเทศอย่างเร่งด่วน และลูกของพี่สาวก็ถูกปู่ของเขาพาไปเลี้ยงที่กองทัพบก เพราะระยะทางไกลเกินไปจึงยากมากที่จะได้เจอกัน ดังนั้นพี่สาวจึงอยากรับเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้มาก

“พี่ชาย เล่นกับฉันหน่อย” เด็กสาวตะโกนตามเขาหลังจากเขาเลิกเรียน

ฮั่วจยาจับเธอและสอนเธอ “เล่อเล่อ เขาไม่ใช่พี่ชายของเธอนะ เขาเป็นอาของเธอ”

จากนั้นเป็นต้นมา ก็มีเจ้าตัวเล็กเดินตามหลังเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เขาทำการบ้าน เธอจะนั่งข้างเขาพร้อมกับสมุดเล็กๆ “กระต่าย หมู...เป็ด ฉันวาดเสร็จแล้ว…”

แต่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่พูดพล่ามอยู่ข้างๆ เขาในตอนนั้น ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆ เขา และเริ่มที่จะออกเดทกับเด็กผู้ชายเสียแล้ว

เวลาผ่านไปเร็วมาก ตอนเธออายุได้ห้าขวบ เขาก็ออกจากบ้านพี่สาวไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คงจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนที่เธออายุห้าขวบ! แต่กลับจำได้ชัดเจน

“นั่นแฟนของเธอเหรอที่โทรมาเมื่อกี้?” ฮั่วเหยียนเซียวอดไม่ได้ที่จะหันไปถาม

ซูเล่อโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่ เขาเป็นรุ่นพี่ของฉันน่ะ”

“พวกเธออยู่ในขั้นตอนการออกเดทเหรอ?” ฮั่วเหยียนเซียวถามอีกครั้ง

ซูเล่อทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย เกาหัวแล้วพูดว่า “ยังไม่ใช่ค่ะ! เป็นเพื่อนกันอยู่”

ยังจำได้ครั้งหนึ่งที่เธอป่วยเป็นหวัด และเธอก็เซื่องซึมอย่างน่าสงสาร เขาซื้อตุ๊กตาแสนสวยให้เธอ เธอก็วิ่งมาจุ๊บเขาอย่างมีความสุข เธออ่อนโยนน่าเอ็นดู และเข้ามาขอบคุณเขาด้วยเสียงเล็กน้อยเสียงน้อย

ยิ่งนึกถึงเรื่องในวัยเด็กของเธอ ร่างเพรียวที่นั่งยองๆ ริมสระน้ำ ด้วยใบหน้าด้านข้างที่สวยงาม ดูเหมือนว่าเขาจะยังเห็นเธอในรูปลักษณ์ตอนวัยเด็กอยู่

ฮั่วเหยียนเซียวจ้องด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง มีหลายสิ่งที่อธิบายไม่ได้นัยต์ตาที่ล้ำลึกของเขาในขณะนี้

จนกระทั่งซูเล่อลุกขึ้นยืน เขาก็ตกใจตื่นขึ้นมา ดวงตาของเขากลับมาสดใสและสงบอีกครั้ง สีหน้าของเขากลับคืนสู่ความสุขุมลุ่มลึกและเก็บทรงตามปกติ

“อาคะ นี่ไม่ใช่ร้านอาหารธรรมดาแล้ว! เป็นร้านอาหารพิเศษของน้าหรือเปล่าคะเนี่ย?” ซูเล่อนั่งลงและถามด้วยความสงสัย

“ใช่! ปกติฉันจะทักทายลูกค้าตรงนี้ ไม่ได้เปิดให้คนนอกเข้ามา” ฮั่วเหยียนเซียวพยักหน้า