รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1044

"แล้วสภาพแบบนี้จะไปทำงานได้อย่างไร" ฮั่วเหยียนเซียวขมวดคิ้วพร้อมกับมองไปที่เธอ

ซูเล่อมัดผมยาวของเธอเป็นหางม้า จากนั้นปลดกระดุมสองเม็ดล่างของเสื้อเชิ้ตผู้ชายตัวใหญ่ที่เธอสวมอยู่ แล้วมัดเป็นปมไว้ที่เอว ทำให้เกิดสไตล์ชิลๆ ไม่เหมือนกันใคร

หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว ซูเล่อก็มองไปที่ชายคนหนึ่งด้วยความอิ่มเอมใจ "เป็นไง แค่นี้ก็ได้แล้ว"

ดวงตาของฮั่วเหยียนเซียวเปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้มและความรักใคร่ เขาพูดกับถันหยางว่า "ไปส่งเธอไปที่แผนกการแปล"

"ครับ เชิญทางนี้ครับ คุณซู" ถันหยางตอบรับคำสั่งทันที

ซูเล่อโบกมือให้ใครบางคนด้วยท่าทางเขินอาย "บ๊ายบาย ฉันไปก่อนนะคะ"

ฮั่วเหยียนเซียวเรียกเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ "เดี๋ยวก่อน"

ซูเล่อยังไม่ทันตอบสนอง เขาก็เดินเข้ามาแล้ว นิ้วที่เรียวยาวของเขาจัดคอเสื้อที่พลิกให้เธอ ซึ่งทำให้หัวใจของซูเล่อสั่นราวกับถูกไฟฟ้าช็อต เธอรู้สึกได้ว่านิ้วมือของเขาสัมผัสคอของเธอและเธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น

ชายผู้หันหน้าไปทางดวงอาทิตย์ขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่ใกล้แค่เอื้อม ตั้งใจและมุ่งมั่น จนกระทั่งเขารู้ว่าเธอกำลังมองมาที่เขา เขาจึงมองกลับไปด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

ซูเล่อรู้สึกว่าลมหายใจและการเต้นของหัวใจของเธอหยุดลงพร้อมกัน สายตาของเขาปกคลุมเธอไว้ทั้งตัวราวกับค่ำคืนอันมืดมิด

และช่วงเวลานี้ราวกับว่าเวลาได้หยุดลง สายตาของซูเล่อมีเพียงผู้ชายคนนี้เท่านั้นที่จ้องมองอย่างลึกซึ้ง ความโปรดปรานและมีอ่อนโยน

ราวกับว่าเพียงไม่กี่วินาทีจิตวิญญาณได้มารวมกัน

เมื่อเธอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังวิ่งไปที่รถของถันหยางด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน

เมื่อเข้าไปนั่งในรถของถันหยาง ซูเล่อไม่มีความกล้าแม้แต่จะมองดูฮั่วเหยียนเซียวทางหน้าต่างรถ ราวกับเป็นโจรที่ขโมยอะไรบางอย่างไป ต้องจะรีบออกจากจุดเกิดเหตุทันที

เธอขโมยอะไรไปเหรอ ขโมยหัวใจของท่านรองประธานาธิบดีไปหรือเปล่า?

ระหว่างทางถันหยางตั้งใจขับรถ ขณะเดียวกันก็สร้างบรรยากาศให้คึกคัก

"เอ่อ ไม่ใช่ผมเลือกหรอกครับ นาย ท่านเป็นคนเลือกเอง ของขวัญวันเกิดทุกปีเขาเลือกเอง ผมแค่รับผิดชอบไปส่งให้เท่านั้น" ถันหยางไม่รู้ตัวว่าซูเล่อกำลังขุดข้อมูลอยู่

ซูเล่อที่นั่งอยู่เบาะหลังรู้สึกตกใจและประหลาดใจ คาดไม่ถึงว่าของขวัญวันเกิดที่ไม่มีชื่อทุกปีจะเป็นของขวัญจากเขา

ชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกสับสนในหัวใจ สิ่งที่มองไม่เห็นนี้กลับถูกคนหนึ่งจำไว้ได้แม่น มันเป็นความทรงจำที่สวยงามมาก

สิ่งนี้ทำให้เธออดนึกถึงการจูบเมื่อคืนไม่ได้ นึกถึงตอนไหนก็รู้สึกเขินอาย ในรถเงียบสงบจนเธอได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง

เมื่อมาถึงแผนกการแปล ซูเล่อรีบวิ่งเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองทันที แต่พบว่าในห้องทำงานว่างเปล่า ป้าที่กวาดพื้นทางเดินบอกเธอว่า "พวกเขาไปประชุมกันหมดแล้ว"

"โอเค ขอบคุณค่ะ" ซูเล่อรีบวิ่งไปที่ห้องประชุมทันที เธอเคาะประตูแล้วผลักประตูเข้าไป

เฉิงถังนั่งอยู่ที่ตำแหน่งผู้นำประชุม ด้านล่างมีพนักงานประจำและนักศึกษาฝึกงานหลายคนนั่งอยู่

"ขอโทษด้วยค่ะ ฉันมาสาย" ซูเล่อรีบหาที่นั่ง