รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1047

"ไปเถอะ! คราวหน้าถ้ามีโอกาสเจอเขา เธอต้องพาฉันไปด้วยนะ! ฉันอยากเห็นเขาอีก!"

"ก็ได้ ไว้มีโอกาสค่อยว่ากัน" ซูเล่อไม่อาจรับปากได้ เพราะไม่ใช่ใครก็เข้าใกล้ฮั่วเหยียนเซียวได้

เมื่อซูเล่อกลับมาที่ห้องทำงาน ขณะที่เดินผ่านทางเดิน เฉิงชิงชิงจงใจเหยียดขาออกขวางทำให้เธอสะดุดล้มไปข้างหน้าทั้งตัว โชคดีที่ล้มไปทางเจิ้งจวิ้นชิน เขาจึงรีบประคองเธอไว้ "คุณไม่เป็นไรนะ!"

ซูเล่อส่ายหน้า "ฉันไม่เป็นไรค่ะ" พอพูดจบ เธอก็หันไปหาเฉิงชิงชิง จ้องมองเธอสายตาโกรธเคือง "ทำไมเธอแบบนี้"

เฉิงชิงชิงสีหน้าไม่เกรงกลัว "ฉันเหรอ ก็แค่ยืดขาบิดขี้เกียจ ฉันก็ไม่อยากทำให้เธอสะดุด! ขาฉันสิเจ็บ! เธออยากขอโทษฉันไหม”

“เธอ...” ซูเล่อโมโหจนหน้าแดง

"เฉิงชิงชิง เราทุกคนเป็นเพื่อนร่วมงานกัน คุณทำเกินไปหรือเปล่า!" เจิ้งจวิ้นชินเข้ามาต่อว่าแทนซูเล่อ

"โอ๊ะ! เจิ้งจวิ้นชิน อย่าบอกนะนายชอบเธอจริงๆ! พวกเราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน พวกเราทุกคนเป็นคู่แข่ง ระวังเธอจะเบียดนายออกไปล่ะ” เฉิงชิงชิงยิ้มเย็น ลุกขึ้นไปหาหยางเหมย “ไปห้องน้ำกันไหม”

หยางเหมยลุกขึ้นทันทีและออกไปกับเธอ ซูเล่อกลับมานั่งที่เดิมและนวดหว่างคิ้ว อาการปวดหัวที่เกิดจากอาการเมาค้างยังคงอยู่ในขณะนี้!

เธอคลิกเปิดอีเมลและมีโครงการประเมินเร่งด่วนสำหรับพวกเขา ต้องส่งบทความภาษาอังกฤษความยาว 10,000 คำก่อนพรุ่งนี้แปดโมงเช้า ซูเล่อเห็นแล้วรู้สึกปวดหัว เมื่อดูข้อกำหนดแล้วยังเป็นหัวข้อที่เธอไม่ถนัดอีกด้วย

ตอนนี้เอง เจิ้งจวิ้นชินเดินเข้ามาถามว่า "ซูเล่อ คุณอ่านอีเมลแล้วหรือยัง"

“อืม ฉันอ่านดูแล้ว รู้สึกว่าน่าจะยาก” ซูเล่อตอบ

"ไม่ต้องกังวล แผนกการแปลมีห้องหนังสือเก่าอยู่ ที่นั่นมีข้อมูลเรื่องนี้เยอะเลย ผมเพิ่งไปมา คุณไปหาคำตอบที่นั่นได้นะ" เจิ้งจวิ้นชินช่วยแนะนำ

“ขอบคุณค่ะ” ซูเล่อพยักหน้าขอบคุณ

ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดมิดลงเรื่อยๆ ซูเล่อเอื้อมมือไปกดสวิตช์ไฟข้างๆ แต่เหลือเชื่อไฟไม่ติด เธอลองสองสามทีแต่ก็เปิดไม่ติด อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนก

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ประตูถูกล็อคและแม้แต่ไฟก็ดับ

ประตูถูกล็อคเพราะเฉิงชิงชิงจงใจหาแม่กุญแจมาล็อคมัน ไฟเสียก็เพราะสวิตช์ห้องหนังสืออยู่ที่ปลายอีกด้านของทางเดิน และเฉิงชิงชิงก็ถือโอกาสปิดเซอร์กิตเบรกเกอร์

ฉะนั้น ทางเดินทั้งหมดของห้องหนังสือเก่าจึงกลายเป็นพื้นที่มืดสนิท

ซูเล่อตะโกนอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่มีใครได้ยิน เธอเริ่มหวาดกลัวเพราะทั้งห้องหนังสือมืดสนิท ถ้าไม่มีใครผ่านมาล่ะก็ เธอจะต้องอยู่ที่นี่ทั้งคืนแน่ๆ

ซูเล่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเริ่มขอความช่วยเหลือ เธอขอความช่วยเหลือจากใครได้บ้าง

ไม่ใช่ทุกคนที่เข้ามาในแผนกการแปลได้ ดังนั้นในหัวของซูเล่อจึงมีเพียงคนเดียวที่จะขอความช่วยเหลือได้ และคนนั้นคือฮั่วเหยียนเซียว ขอแค่เขาโทรศัพท์ไปที่สำนักงานแผนกการแปล จะต้องหาใครสักคนมาช่วยเธอได้แน่