รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1046

ดวงตาของซูเล่อเบิกกว้าง อาน้อยเป็นคนเสนอให้เธอไปพักบ้านเขาเหรอ มัน...สะดวกตรงไหน!

ชายหญิงไม่ควรอยู่กันตามลำพัง!

“ป้าจยา หนูไปอยู่บ้านอาหญิงดีกว่า! หนูตื่นเช้ากลับดึกได้ค่ะ หนูไม่อยากรบกวนอาน้อย” ซูเล่อยืนกราน

“ว่าไง หนูกลัวจะไปอยู่กับเขาเหรอ!” ฮั่วจยาอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลก

แต่ฮั่วจยานึกไม่ถึงเรื่องตลกนี้จะเป็นความจริง ซูเล่อกลัวฮั่วเหยียนเซียว

“ไม่ต้องกลัว เขาไม่กินคนสักหน่อย อีกอย่างเขางานยุ่งทุกวัน หนูแค่ไปนอนบ้านเขา ไม่ได้เจอกันบ่อยๆ หรอก ป้าบอกพ่อแม่หนูแล้ว พวกเขาก็วางใจมาก!”

ซูเล่อพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

"อ้อ! จริงสิ รอป้ากลับมาคราวนี้ ป้าจะพาหนูไปหาพี่เหยียนเฟิงกับพี่สะใภ้" ฮั่วจยาพูดจบก็วางสาย

ซูเล่อมองโทรศัพท์มือถือที่วางสายไปแล้ว เธอปวดหัวแทบระเบิด เธอต้องย้ายไปอยู่บ้านของฮั่วเหยียนเซียวพักหนึ่งจริงๆ เหรอ

ช่วยด้วย ไม่อยากไป!

ซูเล่อเปิดประตูเดินกลับไปที่ห้องประชุม แต่พบว่าทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว เธอทำได้เพียงกลับไปที่ห้องทำงาน ทันทีที่เธอเข้ามา ชีหย่าก็ไม่ลืมหัวเราะเยาะเธอต่อ "ซูเล่อ เสื้อของเธอเป็นของพ่อเหรอ!”

ซูเล่อไม่คิดจะตอบโต้

“หรือว่าของแฟนเธอ” ชีหย่าถามอีกครั้ง

ใบหน้าของซูเล่อร้อนผ่าว ถ้าไม่ใช่พ่อ ก็ต้องเป็นแฟนของเธอ ไม่มีทางจะเป็นผู้ชายคนอื่น

ซูเล่อกลับไปที่นั่งของเธอแล้วหยิบสมุดบันทึกที่แปลค้างไว้เมื่อคืนนี้ออกมา เริ่มลงมือแปลเอกสารต่อ ตอนนี้เอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอหยิบมันขึ้นมาดู มีชื่อบนนั้นที่เธอบันทึกเพียงคำเดียวสั้นๆ "เซียว"

เธอสะดุ้งลุกขึ้นรีบออกไปข้างนอกอีกครั้ง เมื่อไปถึงมุมหนึ่งของสวนที่ลับตาคน เธอรีบรับสาย "สวัสดีค่ะ! คุณอาน้อย"

“เธอไม่อยากอยู่บ้านฉันเหรอ” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มจากปลายสายถามตรงๆ

ซูเล่อเขินอายทันที ไม่นะ! ป้าจยาโทรหาเขาอีกเหรอ

“เอ่อ... ฉันไม่อยากรบกวนอาน้อยจริงๆ ฉันไปพักบ้านเพื่อนดีกว่า! อยู่ในตัวเมืองไม่ไกลค่ะ” ซูเล่อปฏิเสธอย่างกล้าหาญ

“จริงสิ ฉันจะไปอยู่บ้านเธอสักพักนะ ยินดีต้อนรับฉันไหม”

"ทำไมล่ะ"

“ป้าจยาไปทำธุระ อีกประมาณหนึ่งเดือนถึงจะกลับมา ฉันไม่มีที่อยู่ บ้านฉันเองก็ไม่ได้ปัดกวาดตั้งนานแล้ว ฉันไม่กล้าอยู่คนเดียว เลยกะว่าจะไปอยู่บ้านเธอ"

"เอาสิ มาเลย! รองประธานาธิบดีคืออาของเธอจริงๆ เหรอ"

“ไม่ใช่หรอก เขาเป็นน้องชายของป้าจยา ฉันเรียกเขาว่าอาน้อย ตั้งแต่เด็กๆ ฉันเคยเห็นเขาไม่ถึงสิบครั้งด้วยซ้ำ!” ซูเล่ออธิบาย

"แต่เมื่อคืนเขาอุ้มเธอขึ้นรถ! เธอไม่ได้ทำอะไรเขาในรถใช่ไหม" น้ำเสียงของจั่วเหยียนหยอกล้อให้ซูเล่อหัวเราะ

"บ้า...หาเรื่อง! เธอกำลังคิดอะไรอยู่!" ซูเล่อบ่นอย่างไม่สบอารมณ์

“จริงๆ เลย เธอไม่รู้จักฉวยโอกาส ลองเป็นฉันสิ! เมาขนาดนี้ยินยอมพร้อมใจไปแล้ว”

ใบหน้าของซูเล่อร้อนผ่าวขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ เธอรีบพูดว่า "พอละ ไม่คุยด้วยแล้ว ฉันจะไปทำงานก่อน"