รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1069

“อะ...อาไม่เป็นไรใช่ไหม!” ซูเล่อกังวลจริงๆ ว่าถ้าเขาเป็นอย่างนี้ต่อไป คงได้หมดสติเพราะร้อนแน่

ก็เห็นๆ อยู่ว่ามันร้อนระอุอย่างนี้ แต่ก็ยังจะทำอะไรแบบนี้อยู่อีก มันจะไม่ยิ่งร้อนเข้าไปอีกเหรอ?

“เธอว่าไงล่ะ?” เสียงของชายหนุ่มแหบพร่าจนน่าใจหาย

ซูเล่อมองเข้าไปในดวงตาของเขา ในนั้นมีความยับยั้งชั่งใจอันแรงกล้าและอันตรายรอบทิศซ่อนอยู่ เธออดไม่ได้ที่จะบิดตัวเพื่อให้หลุดออกมา แต่ชายผู้นั้นกลับเตือนเธอเอาไว้ “อย่าดิ้นสิ”

ซูเล่ออดเม้มริมฝีปากแดงที่แห้งผากของเธอไม่ได้ ไม่ว่าเธอจะมองอย่างไร ก็มองไม่ออกว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ รู้สึกเพียงว่าดวงตาทั้งสองข้างของเขาดำสนิทยากที่จะคาดเดาและมืดสลัวไปหมด

ในขณะนั้นเอง ชายผู้นั้นก็โน้มศีรษะลงมาอีกครั้ง เธอเบือนหน้าหนีเล็กน้อยด้วยความตกใจ เพราะกลัวว่าเขาจะจูบเธออีก

แต่ชายผู้นั้นกลับหัวเราะเบาๆ และเข้าไปใกล้ๆ หูของเธอก่อนจะพูดด้วยเสียงที่แหบพร่าว่า “ยัยหนู เรามาคบกันเถอะนะ!”

ซูเล่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ลนลานไปหมด สมองของเธอก็ยิ่งว่างเปล่าขึ้นไปอีก

ผู้ชายคนนี้กำลังของเธอคบงั้นเหรอ?

“ไม่ได้...เราคบกันไม่ได้นะ...” ซูเล่อไม่ได้ครุ่นคิดอะไรทั้งนั้น และทำเพียงปฏิเสธเขาทันที

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”

“เพราะ...เพราะว่าฐานะของอาน่ะสูงส่งเกินไป ฉะ...ฉันกดดันนะ อีกอย่างเวลาอยู่กับอา อาก็ไม่สามารถเดินจูงมือไปซื้อของกับฉัน ไปดูหนังกับฉัน ไปกินข้าวกับฉันเหมือนคนทั่วไปได้...แล้วอาก็ไม่มีเวลาให้ฉันด้วย...” เสียงของซูเล่ออ่อนลงเรื่อยๆ เพราะข้อแก้ตัวเหล่านี้ของเธอฟังดูไร้ความหวังเป็นอย่างมาก

จู่ๆ ในอกของฮั่วเหยียนเซียวก็หัวเราะไม่ออก ในดวงตาของเขามีแสงของความไม่สบอารมณ์ขณะจ้องมองไปที่เธอ เด็กคนนี้ปฏิเสธเขาด้วยเหตุผลพวกนี้จริงๆ เหรอ?

มันช่างทำร้ายหัวใจเขาจริงๆ “ใครบอกว่าฉันจะซื้อของหรือดูหนังกับเธอไม่ได้ล่ะ?” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก “เธอต้องการอะไร ฉันก็จะตามใจเธอทุกอย่าง”

ประโยคที่ทั้งรักและทะนุถนอมแต่ก็เอาแต่ใจ

ซูเล่อยังคงรู้สึกเหมือนจะเป็นลมเล็กน้อย หลังจากนั้น ก็รู้สึกได้ถึงอันตรายจากสัดส่วนร่างกายของชายหนุ่มที่ทับอยู่ เขาสวมเพียงชุดนอนบางๆ ดังนั้นการตอบสนองทุกอย่างต่างชัดเจน

เธอกัดริมฝีปากพลางพูดว่า “ให้ฉันลุกขึ้นก่อนแล้วฉันจะบอก”

เพราะยังมีอีกหลายปัจจัยที่เธอจำเป็นต้องพิจารณา และคำพูดของเฉิงถังก็ยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท คุณคงไม่อยากจะทำลายทุกอย่างของเขาใช่ไหม!

“ฉันทำเองได้น่า! ถ้าเธอเข้ามาล่ะก็ ฉันคงจะห้ามตัวเองเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ ” ฮั่วเหยียนเซียวมองมาด้วยสายตาที่ลึกลับซับซ้อน

ซูเล่อเข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อดี ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่ออีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าชายผู้นั้นไม่ได้พูดอะไร แต่กลับบอกได้หมดทุกอย่าง

“งั้นถ้าอามีอะไรล่ะก็ เรียกฉันได้ตลอดเลยนะ” ซูเล่อพูดแล้วลุกขึ้นยืน หลังจากนั้นก็หันไปพูดกับเขาอีกครั้ง “ดื่มน้ำเยอะๆ ล่ะ”

เมื่อซูเล่อออกมาแล้ว เธอเองก็วิ่งลงไปดื่มน้ำแก้วใหญ่เช่นกัน ในขณะที่นั่งถือแก้วน้ำอยู่บนโซฟาในนั่งเล่นนั้น เธอยังคงสับสนมึนงงเล็กน้อย ประโยคที่เขาพูดเมื่อครู่นี้ก็ยังติดอยู่ในโสตประสาท “ยัยหนู เรามาคบกันเถอะนะ!”

เธอกลับมาที่ห้อง แต่ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับสักที ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็มาที่หน้าประตูห้องของเขาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

เธอค่อยๆ หมุนลูกบิดประตูเบาๆ และมองเข้าไปยังด้านใน เห็นเพียงสัดส่วนร่างกายของฮั่วเหยียนเซียวนอนตะแคงเป็นคลื่นอยู่บนเตียงใหญ่สีเทา ซูเล่อค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปที่เตียงของเขาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเขาเพื่อวัดอุณหภูมิ

โชคดีที่มันลดลงมาเล็กน้อย ไม่ได้ร้อนอะไรขนาดนั้น เธอจึงห่มผ้าให้เขาอย่างระมัดระวังและเดินจากไป

วันรุ่งขึ้น ซูเล่อถูกนาฬิกาปลุกให้ตื่นขึ้นมา เธอมองดูเวลาก่อนจะพาร่างที่นอนไม่เต็มอิ่มลุกขึ้นจากเตียงไปทำงาน