รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1084

“เธอเป็นของฉัน” เสียงแสดงความเป็นเจ้าของของชายคนนั้นดังมาจากความมืดอีกครั้ง

เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะครอบครอง ซูเล่อรู้สึกว่าเธอควรทำอะไรสักอย่าง เช่น ตอบสนองเขา เธอคิดอยู่ชั่วครู่ โอบคอของเขา ประกบริมฝีปากบางๆ ของเขาโดยไม่คำนึงถึงความเขินอาย

ชั่วพริบตา ในความมืดชายคนนั้นหายใจลำบากขึ้นเล็กน้อย และเขาชมเธอว่า "ฉันชอบมาก"

ใบหน้าของซูเล่อแดงอีกครั้ง อันที่จริงในเวลานี้เธอก็มีความคิดผุดขึ้นมาเช่นกัน

อยากที่จะกดเขาลงทันที

แต่ไม่มีความกล้าพอ เพราะบรรยากาศในตอนนี้นั้นอันตรายมากพอแล้ว

"เฮ้..." ชายคนนั้นยกแขนขึ้นและปล่อยเธอ ดึงผ้าห่มคลุมร่างของเธอ "เธอนอนไปก่อน ฉันมีงานต้องทำ"

"แต่ถันหยางบอกว่าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้นอนดึก" ซูเล่อรีบตักเตือนเขา

“อยากให้ฉันนอนกอดเธอเหรอ หืม?” เสียงทุ้มและมีเสน่ห์ของผู้ชาย บวกกับคำว่า “หืม” ต่อท้ายนั้น ช่างกระชากใจเสียจริง

ซูเล่อรีบคว้าผ้าห่มคลุมจนถึงคอ แล้วตอบอย่างมั่นใจว่า "ไม่"

ชายที่กำลังจะลุกจากเตียงยังคงก้มลงอย่างอาวรณ์และจูบเธอเบาๆ ที่หน้าผากราวกับจะชดเชยที่เขาไม่สามารถอยู่กับเธอได้

ชายคนนั้นจัดผ้าห่มให้เธอ จากนั้นลุกขึ้นและออกไป ซูเล่อลืมตาขึ้นในความมืดเป็นเวลานาน และในที่สุด รอยยิ้มอันอบอุ่นก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ

ซูเล่อง่วงนอนจริงๆ ถูกผู้ชายคนนี้จูบนานกว่าสิบนาที ไม่รู้จริงๆ ว่าผู้ชายที่ไม่เคยมีความรักมาก่อนจะมีลีลาการจูบที่ดีขนาดนี้ได้ ซูเล่ออดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่า เขาเคยมีแฟนมาแล้วหลายคนจนทำให้ชำนาญหรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม คืนนี้ในหัวของซูเล่อมึนงง และเธอไม่มีเวลาที่จะเจาะลึกปัญหานี้ เธอพลิกตัว จากนั้นก็หลับตาและหลับไป

ในห้องนั่งเล่นข้างๆ ห้อง ถันหยางอดทนต่อความเหนื่อยล้าและนอนดึกเพื่อทำงานล่วงเวลากับเจ้านายของเขา เมื่อผู้อำนวยการโรงพยาบาลทราบข่าวจึงมาเกลี้ยกล่อมเขาเป็นการส่วนตัว แต่ก็เกลี้ยกล่อม ให้ฮั่วเหยียนเซียวเข้านอนไม่สำเร็จ

จนกระทั่งถึงตีสอง ถันหยางก็หาวและตามฮั่วเหยียนเซียวออกมา ฮั่วเหยียนเซียว ผลักประตูกลับไปที่ห้องของเขา ส่วนถันหยางก็หาโซฟาและฟุบนอนลงไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน