รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1094

พูดจบทั้งสองก็ต่างกลับห้องของตัวเอง วันนี้ซูเล่อผ่านอะไรมาเยอะจริงๆ เธอจึงเข้านอนไปพร้อมกับความสุขอันแสนหวาน

แต่ทว่าเมื่อรักสนุกก็ต้องทุกข์ถนัด ความสุขของซูเล่อไม่ได้อยู่ต่อในฝันด้วย ในคืนนั้นเธอฝันร้าย

ซูเล่อยืนอยู่บนพื้นหญ้าบ้านตระกูลฮั่ว จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากในห้องโถง เธอฟังไม่ชัดว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันจึงเดินเข้าไปฟังด้วยความสงสัย

ในที่สุดเธอก็ได้ยิน เธอเห็นว่าในห้องโถงมีนายท่านฮั่ว นายหญิงใหญ่ ฮั่วจยา หนิงชิงและยังมีพ่อแม่ของเธอ จากนั้นก็เห็นว่ามีชายหนุ่มรูปรร่างสูงกำลังคุกเข่าก้มหน้าอยู่ที่พื้น

นั่นมันฮั่วเหยียนเซียว

“นี่แกชอบเด็กที่พี่สาวตัวเองเก็บมาเลี้ยงได้ยังไงกัน ถ้าแกกล้าที่จะทำลายอนาคตของตัวเอง ฉันจะตัดพ่อตัดลูกกับแก” เป็นเสียงของนายท่านฮั่วที่พูดขึ้นด้วยความโมโห

“เหยียนเซียว เล่อเล่อเป็นหลานสาวของแกนะ พวกแกอยู่ด้วยกันไม่ได้” ฮั่วจยาพูดเกลี่ยกล่อมเขา

“แกเป็นความภูมิใจของตระกูลเรา แกจะทำลายมันไม่ได้” นายหญิงใหญ่พูดทั้งน้ำตา

ซูเล่อตกใจจนล้มลงนั่งกับพื้น เธอยกมือขึ้นป้องปากด้วยความทรมานใจ เธอเห็นพ่อและแม่เดินมาทางเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “เล่อเล่อ เธอจะทำลายอนาคตของท่านรองประธานาธิบดีไม่ได้เด็ดขาด ไปจากเขาซะ”

“ไม่…หนูจะไม่ไปจากเขา หนูชอบเขา…หนูอยากอยู่กับเขา…” ซูเล่อตะโกนเสียงดัง

เธอเห็นแววตาแสนเจ็บปวดของฮั่วเหยียนเซียว แต่เธอกลับไปหาเขาไม่ได้ราวกับมีอะไรฉุดเธอไว้

“ฮั่วเหยียนเซียว…” ซูเล่อตกใจตื่นขึ้น และตะโกนชื่อเขาออกมาดังลั่น

ในตอนที่ตื่นขึ้น เหงื่อเปียกชุมทั้งตัว เธอจึงได้สติว่ามันเป็นเพียงความฝัน เธอถอนหายใจอย่างแรง น้ำตาคลอเบ้า ความฝันนี้เหมือนเรื่องจริงมาก

ซูเล่อถอนหายใจ ถ้าหากความฝันเป็นสิ่งที่สะท้อนสิ่งที่อยู่ภายในใจของคนจริงๆ งั้นความรู้สึกที่เธอมีต่อฮั่วเหยียนเซียวคงไม่ใช่แค่ชอบแล้วล่ะ นี่เธอรักเขาไปแล้ว!

เพราะความรู้สึกที่ต้องสูญเสียเขา มันช่างเจ็บปวดและสิ้นหวังเหลือเกิน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน