รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1095

ซูเล่อเดินไปทางห้องออกกำลังกาย ในเช้าที่เหน็บหนาว แต่แสงจากดวงอาทิตย์กลับอบอุ่นมาก เหมือนกับใจของซูเล่อในตอนนี้ เธอมองผ่านบานหน้าต่างเข้าไปในห้องออกกำลังกาย ก็เห็นฮั่วเหยียนเซียวกำลังซิทอัพอยู่ ฝ่ามือทั้งสองวางทาบไปบนพื้น ร่างกายแข็งแรงที่เต็มไปด้วยพลัง เขาสวมกางเกงขาสั้นจึงทำให้เห็นมัดกล้ามเนื้อสวยงาม เส้นเอ็นปูดนู้นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ซูเล่อก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอก็หายใจเร็วขึ้นมา เธอไม่กล้าจะมองเขาต่อ

และก็ไม่รู้ว่าทำไมอีกเหมือนกันลำคอของเธอก็แห้งผากขึ้นมาดื้อๆ แต่สายตาของซูเล่อก็ยังคงแอบมองเขาอยู่เรื่อยๆ

จนในที่สุด ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นและมองมาทางหน้าประตู มุมปากยกยิ้มขึ้น “หลบอะไรอยู่ อยากดูก็เข้ามาดูสิ”

ซูเล่อหน้าขึ้นสี ทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอมาล่ะ เมื่อเธอไม่สามารถหลบเขาได้อีกต่อไปจึงเดินเข้าไปในห้อง เธอที่สวมรองเท้าแตะอยู่เมื่อยืนต่อหน้าเขาแล้ว ทำให้เธอดูตัวเล็กยิ่งกว่าเดิม เธอสูงแค่ระดับคางก็เขาทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา

ชายหนุ่มคนนี้น่าจะสูงเกินร้อยเก้าสิบแล้วมั้ง!

จู่ๆ ซูเล่อก็อยากโชว์ความสามารถในการออกกำลังกายของตัวเอง เธอจึงหยิบดัมเบลที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมา แต่ก็ต้องพบกว่าดัมเบลเจ้ากรรมไม่ให้ความร่วมมือเสียเลย เธอยกมันไม่ขึ้นสักนิด

ซูเล่อกัดฟันแน่นอย่างไม่ยอมแพ้ และเอื้อมมือไปยกมันสุดพลัง

“ยกไม่ขึ้นก็ไม่ต้องฝืน” ชายหนุ่มเท้าเอว ใบหน้าหล่อยกยิ้มขึ้น

ซูเล่อยังคงไม่ยอมแพ้ “ฉันยกได้แน่ อาเชื่อไหม”

“ฉันเชื่อ แต่ว่าฝืนไปจะเป็นนการทำร้ายเส้นเอ็นเปล่าๆ ไปวิ่งเถอะ!” ฮั่วเหยียนเซียวมองเธออย่างรักใคร่

ซูเล่อจำใจต้องเดินไปยังลู่วิ่ง ฮั่วเหยียนเซียวยืนมองเธอข้างๆ ซูเล่อไม่ใช่คนออกกำลังกาย ผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มหอบหายใจแรงจึงปิดลู่วิ่งไปทันที ทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่

“อ้ะ!” เธอเซลงไปในอ้อมแขนของชายหนุ่ม

ลำแขนแกร่งของฮั่วเหยียนเซียวจับเข้าที่เอวของเธอแน่น รับเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างแข็งแรง ซูเล่อดมกลิ่นเหงือที่ตัวเขาก็รู้สึกเคลิ้มไปนิดหน่อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน