รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1097

“ระวังความปลอดภัยด้วย” ฮั่วเหยียนเซียวพูดกับถันหยาง และบอกว่าเขาจะไปแล้วเป็นนัยๆ

ซูเล่อก้มหน้าลง และกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอไม่อยากให้เขาเห็นสภาพที่อ่อนแอของตัวเอง

ในที่สุดรถของถันหยางก็จากไป เมื่อออกมายังถนนใหญ่ ซูเล่อก็ถอนหายใจเบาๆ ถึงแม้จะรู้ว่ามองไม่เห็นเขาแล้วแต่เธอก็ยังหันกลับไปมองที่กระจกหลัง

“คุณหนูซู วางใจเถอะครับ แค่คุณต้องการพบนายท่าน เขาก็จะมาหาคุณแน่นอน” ถันหยางพูดปลอบใจ

ซูเล่อรู้สึกขอบคุณถันหยางมาก ความทุ่มเทและความเป็นห่วงเงียบๆ ของเขาทำให้เธออุ่นใจจริงๆ

“ผู้ช่วยถัน เรื่องเมื่อวานเขาไม่ได้ว่าอะไรคุณใช่ไหม!” ซูเล่อถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ครับ นายท่านใจดีกับพวกเรามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” ถันหยางตอบ

ซูเล่อเม้มปากแน่น นึกไปถึงเมื่อวานที่ฮั่วเหยียนเซียวหึงเธอ มันจะใจดีอะไรกันเล่า!

หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป ถันหยางก็มาส่งซูเล่อที่หน้าประตูบ้าน เนื่องจากพ่อแม่ไม่ได้อยู่จีนมานานหลายปี ดังนั้น บ้านของพวกเขาจึงอยู่ในเขตเก่าๆ ของใจกลางเมือง

ถึงแม้บ้านจะเล็ก แต่อบอุ่นมาก ซูเล่อเมื่อเข้าบ้านก็เห็นว่าบ้านถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว พ่อกับแม่ยังแขวนป้ายเฉลิมฉลองเป็นพิเศษอีกด้วย

“พ่อแม่ ฉันกลับมาแล้ว” ซูเล่อถือกล่องออกมาจากลิฟต์

“โอ้โห กล่องใบใหญ่ขนาดนี้ ทำไมไม่เรียกให้พ่อไปช่วย” สวี่อ้ายหัวเดินมาจัดการกล่องใบนั้นด้วยความสงสารลูกสาว

ซูเล่อรีบพูดขึ้น “มีเพื่อนมาส่งฉันที่หน้าลิฟต์ค่ะ”

ซูกุ้ยชิงก็มองลูกสาวด้วยความดีใจเช่นเดียวกัน “เล่อเล่อ อีกประเดี๋ยวออกไปซื้อของตรุษจีนกับพ่อหน่อย ปีนี้พวกเราจะอยู่บ้านเฉลิมฉลองกับญาติๆ ต้องซื้อของอร่อยๆ มาเยอะหน่อย ”

“คืนนี้ ป้าของลูกก็มาด้วย”

ซูเล่อรีบตอบ “ค่ะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน