รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1100

เมื่อซูเล่อเห็นชายหนุ่มมาดขรึมก็อดจะใจเต้นไม่ได้ เธอเดินเข้าไปนั่งข้างเขา ไม่นานนักถันหยางก็เตรียมตัวที่จะลุกออกไป ฮั่วเหยียนเซียวจึงกำชับเขาอีกครั้ง “ตามตามที่ฉันบอกให้เรียบร้อย”

“ครับนาย ผมจะรีบไปทำครับ” ถันหยางตอบรับ ก่อนจะหันมามองซูเล่อ และจากไป

ซูเล่อมองไปรอบๆ ห้องน้ำชาแห่งนี้ ก่อนจะถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “นี่เป็นที่ทำงานอีกที่ของอาเหรอ”

แววตาฮั่วเหยียนเซียวสะท้อนความเห็นใจซูเล่อแวบหนึ่ง ก่อนที่เขายืนถ้วยน้ำชาส่งไปให้เธอ “ดื่มชาให้ร่างกายอบอุ่นก่อนสิ”

“ฉันไม่หนาว…” ซูเล่อกำลังคิดจะอธิบายถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ถูกชายหนุ่มกุมมือเอาไว้ก่อน ถึงปากจะบอกว่าไม่หนาวแต่มือทั้งสองเย็นเฉียบ โดนจับโกหกเสียแล้ว

เธออึดอัดใจไปสักพัก ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มถูกส่งมายังฝ่ามือเธอ

“ฉันจะเตือนเฉิงถังเอง ถ้าเธออยากกลับไปที่แผนกการแปลก็สามารถกลับไปได้ทุกเมื่อ” ฮั่วเหยียนเซียวถึงแม้จะพูดออกมาเบาๆ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงจัง

ซูเล่อส่ายหน้าไปมา “ฉันไม่อยากกลับไปแล้ว ฉันอยากสอบเข้าแผนกกระทรวงการต่างประเทศ อยากทำงานกับพ่อแม่”

ซูเล่อไม่ได้คิดจะยอมแพ้แต่อยากใด เธอตัดสินใจที่จะสอบเข้าแผนกกระทรวงการต่างประเทศ

แววตาฮั่วเหยียนเซียวเรียบนิ่ง “ฉันไม่เห็นด้วย”

“ทำไม?” ซูเล่อกระพริบตามองเขา

“ฉันไม่อยากให้เธอห่างฉัน” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเอาแต่ใจ

เมื่อซูเล่อมองเข้าไปในตาของเขา ใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มคนนี้มีเสน่ห์จนทำให้คนสามารถทิ้งทุกอย่างได้เพื่อเขาจริงๆ เพียงแค่เขาเอ่ยปากก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนจะปฏิเสธเขาได้

“ได้ งั้นฉันจะลองคิดอีกทีว่าจะไปทำงานที่ไหน” ซูเล่อมองเขา

“เธอไม่ต้องทำงานก็ได้” ฮั่วเหยียนเซียวเงียบไปสักครู่ ก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันเลี้ยงเธอได้”

ซูเล่อหน้าขึ้นสี เพียงเขาพูดคำว่า ‘เลี้ยง’ คำเดียวความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจก็เกิดขึ้นทันที แต่เธอก็คงส่ายหนักอย่างหนักแน่น “ฉันไม่อยากให้อามาเลี้ยงนี่นา ฉันไม่อยากเป็นคนที่ไม่เอาไหน ฉันจะต้องหาอะไรทำ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน