รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1101

ฮั่วเหยียนเซียวมองออกว่าเธอคิดจะทำอะไร เขาอมยิ้ม “น่าจะอีกสองวันก็กลับมาแล้ว”

ซูเล่อพยักหน้า เวลานั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น “แม่ฉันเอง”

“รับสิ!” ฮั่วเหยียนเซียวพูดขึ้น เพื่อให้เธอรับสายอยู่ข้างๆ เขา

ซูเล่อรับรับสาย “ฮัลโหล แม่”

“เล่อเล่อ ลูกเลิกงานกี่โมง วันนี้แม่นัดกินข้าวกับเพื่อนเก่าน่ะ ลูกก็มาด้วยสิ”

ซูเล่อตอบกลับ “ค่ะ ฉันจะกลับบ้านก่อนห้าโมง”

“เล่อเล่อ วันนี้แต่งตัวสวยๆ หน่อยนะ”

“ทำไมต้องแต่งตัวสวยๆ ด้วยล่ะ!” ซูเล่อถามผู้เป็นแม่

คำพูดนี่ดึงดูดความสนใจของชายหนุ่มด้านข้างเป็นอย่างมาก ในตอนนั้น น้ำเสียงของสวี่อ้ายหัวจริงจังมาก “เอาเป็นว่า ทำตามที่แม่บอกก็แล้วกัน”

ซูเล่อเม้มปาก “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”

เธอวางสายไป ซูเล่อเงยหน้ามามองชายหนุ่ม เขาเองก็กำลังมองมาทางเธออยู่เหมือนกัน แต่สีหน้าของเขาดูสับสน

“อามองฉันทำไม มาอะไรติดหัวฉันงั้นเหรอ” พูดจบ ซูเล่อก็ยกมือขึ้นลูบผมตัวเอง เพราะนึกว่าเผลอทำตัวหน้าอายออกไปแล้ว

“ถ้าพ่อกับแม่ของเธอจะแนะนำผู้ชายให้เธอรู้จัก เธอจะทำยังไง” ฮั่วเหยียนเซียวถามเธอไปตรงๆ

ซูเล่ออึ้งไปสักพัก ก่อนจะนึกเรื่องที่แม่บอกให้เธอแต่งตัวสวยๆ เมื่อครู่ เมื่อเธอได้สติจึงตอบเขาไปว่า “ไม่หรอกมั้ง! พ่อกับแม่จะแนะนำผู้ชายให้ฉันงั้นเหรอ”

ฮั่วเหยียนเซียวมองเธอนิ่งๆ “นี่เธอก็รออยู่เหรอ”

ซูเล่อกลั้วหัวเราะ “จะบ้าเหรอ! พวกเขายังไม่ทันแนะนำผู้ชายให้ฉันรู้จักเลย อาก็หึงแล้วเหรอ!”

ฮั่วเหยียนเซียวยกมือมาจับมือเธอเอาไว้ แต่ก็พบว่าไม่มีแหวนที่นิ้วของเธอแล้ว เขาขมวดคิ้วและถามขึ้น “แหวนล่ะ”

ซูเล่อตอบ “วางไว้ที่บ้านน่ะ ฉันกลัวมันจะหาย” พูดจบ เธอก็ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน