รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1108

หน้าของซูเล่อเริ่มแดงขึ้นมาในทันที เขาเคยร้องเพลงกล่อมเด็กให้เธอฟังตอนเด็กด้วยเหรอ พระเจ้าช่วย ความโชคดีนี้เธอได้รับมาตั้งแต่เด็ก

"โอเค งั้นฉันจะฟังคุณร้อง" ซูเล่อหยิบที่อุดหูมาทันที เธอจะปรับเสียงให้สูงที่สุดเพื่อฟังเสียงที่มีเสน่ห์ของเขา

"แป๊บหนึ่งนะ ผมหาเนื้อเพลงก่อน" คาดไม่ถึงว่าเขาจะร้องให้เธอฟังอย่างตั้งใจ

หัวใจของซูเล่อเต้นตึกตักเหมือนเสียงกลอง เธอตั้งหน้าตั้งตารอคอย หลังจากทางนั้นเงียบไปสิบกว่าวินาที เสียงของผู้ชายก็ดังขึ้น "กำลังฟังอยู่ไหม"

ซูเล่อรีบตอบกลับไป "ฉันกำลังฟังอยู่ค่ะ"

เสียงใสๆ ของเขาร้องเพลงขึ้นมาเบาๆ "ไม่มีใครมารบกวนท้องฟ้าในวัยเด็กที่มีสายรุ้งอันงดงาม ลูกแก้วหลากสี ว่าวเริงระบำ สายลมยามอาทิตย์อัสดง แสงหิ่งห้อยส่องแสงแห่งความสุข แสงไฟจากบ้านเรือนหลายพันหลังช่วยคลายความเหงา เพลงนิทานดังก้องอยู่ในหูของฉัน ไม่จำเป็นต้องบอกความฝันอันเรียบง่าย พระจันทร์เสี้ยวสาดส่องไปที่สะพานคุณยาย ดาวตกพร่างพรายท่ามกลางค่ำคืนอันแสนหวาน

เสียงรองของเขาน่าหลงใหลทุกประโยคที่สุด เสียงร้องดังกึกก้องอยุ่ในหู ราวกับทุกท่วงทำนองได้สัมผัสกับจิตวิญญาณของเธอ เธอตั้งใจฟังมาก เพราะกลัวจะพลาดเสียงร้องเพลงของผู้ชายคนนี้ แต่เธอกลับไม่รู้ว่าร่างกายอยู่ในผ้าห่มได้อ่อนปวกเปียกไปซะแล้ว

ไพเราะจนหลงใหลรู้สึกว่าประโยคนี้ไม่ใช่เรื่องเกินจริงแล้ว ราวกับว่าเมื่อได้ฟังเสียงนี้แล้วก็สามารถครอบครองโลกได้ทั้งใบ

ผู้ชายในปลายสายก็ไม่รู้ว่าตั้งใจ ร้องเพลงแฝงไปด้วยเสียงหัวเราะที่ขี้เกียจ กล่อมไปด้วยจีบไปด้วยในเวลาเดียวกัน

นี่มันเพลงกล่อมเด็กตรงไหน นี่มันเพลงดูดวิญญาณต่างหาก ซูเล่อฟังแล้วก็รู้สึกมีแรงกระตุ้นบางอย่างที่สามารถวิ่งไปนอนกอดเขาบนเตียงได้ ผู้ชายร้องได้ครึ่งเพลงก็หยุดถามเธอ "เพราะไหม"

"ตอนเด็กๆ คุณเคยร้องเพลงให้ฉันฟังจริงๆ เหรอ"

"อืม เคยร้อง แต่ไม่ใช่เพลงนี้นะ"

ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะยกคิ้วและถามด้วยสีหน้าตั้งตารอว่า "หลังจากที่ฉันแต่งงานกับคุณแล้ว คุณจะร้องเพลงกล่อมฉันทุกวันไหม"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน