รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1117

"เหลียงซือโยวก็แค่คนที่แม่แนะนำให้ฉันรู้จัก ฉันเคยพบเธอเพียงครั้งเดียวเมื่อคืนวาน ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอสักนิดเดียว"

"แต่พ่อแม่ของอาชอบเธอมาก" ซูเล่อเงยหน้าขึ้นพูด

“พวกเขาแค่ร้อนใจอยากได้ลูกสะใภ้ ขอแค่ฉันไม่ตอบตกลง ถึงพวกเขาชอบก็ไม่มีความหมายอะไร” ฮั่วเหยียนเซียวเอ่ยหนักแน่น เขาเป็นคนเดียวที่จะตัดสินใจเรื่องการแต่งงาน

"พวกเราบ้าไปแล้วหรือเปล่า" ซูเล่อรู้สึกเวียนหัว พึมพำประโยคนี้ออกมา

ฮั่วเหยียนเซียวสงสารเธอจับใจ กดศีรษะของเธอแนบหัวใจของเขา "อย่ากังวลไป ฉันจะแต่งงานกับเธอคนเดียว"

ซูเล่อหลับตาลง คำพูดนี้ดังก้องในหูราวกับคำสาบาน ทำให้หัวใจที่สับสนวุ่นวายสงบลง

เอาล่ะ ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะยากลำบากเพียงใด เธอก็จะยืนหยัดร่วมทางไปกับเขา

ที่ชั้นล่าง เหลียงซือโยวอดไม่ได้ที่จะถามนายหญิงใหญ่ฮั่วว่า "นายหญิงใหญ่คะ พี่เหยียนเซียวยังไม่กลับมาอีกหรือคะ"

"เขากลับมาแล้ว! เธอไม่ลองขึ้นไปชั้นบนหาเขาสิ! เขาน่าจะอยู่ชั้นบนนั่นแหละ" นายหญิงใหญ่ฮั่วพูดกับเหลียงซือโยว

เหลียงซือโยวรีบพยักหน้าดีใจ "อืม ค่ะ งั้นหนูจะขึ้นไปหาพี่เขาค่ะ"

เพราะเหลียงซือโยวอยากพบหน้าฮั่วเหยียนเซียวใจจะขาด เธอเดินเร็วขึ้นบันไดไป

เธอขึ้นไปที่ชั้นสองกวาดตาดูแวบหนึ่ง ก็ถามคนรับใช้ว่า "เธอเห็นคุณชายไหม"

“คุณชายน่าจะอยู่ชั้นสามค่ะ!” คนรับใช้ตอบ

เหลียงซือโยวขึ้นไปบนชั้นสามโดยไม่ชักช้า แต่เธอไม่รู้ว่าฮั่วเหยียนเซียวอยู่ที่ไหน ตอนนี้ประตูทุกบานปิดอยู่ เธอจึงได้แต่ร้องเรียก

“พี่เหยียนเซียว พี่อยู่หรือเปล่าคะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน