รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 129

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนกและต่อสายหาแม่ของเธอ เธอรีบร้อนพูดอย่างกังวลเมื่ออีกฝ่ายรับสาย “แม่คะ รีบให้คุณอาจ้านมาดูเร็วเข้าค่ะ จ้านฉิงเหย่กำลังขอผู้หญิงคนอื่นแต่งงานอยู่ที่โถงใหญ่ค่ะ”

เธอร้อนใจจนแทบจะแย่แล้ว นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน

ผู้หญิงที่จ้านฉิงเหย่ขอแต่งงานเป็นใคร ฐานะอะไร มาจากตระกูลไหน

ที่บันไดชั้นสอง ดวงตาเย็นเฉียบของสีจิ่วเฉินพุ่งตรงไปยังหญิงสาวบนเวที เขาหวังว่าเธอจะปฏิเสธเสียงดังใส่ญาติผู้น้องของเขา

เพราะเขาไม่อนุญาตให้เธอแต่งงานกับใครอย่างเด็ดขาด

เวลานี้ ความต้องการอันแข็งกร้าวผุดขึ้นในใจ เขาต้องการผู้หญิงคนนี้

ไม่ว่าจะเป็นเพราะคำสั่งของคุณย่า หรือจะเป็นเพราะบุญคุณที่แม่ของเธอช่วยชีวิตเขา เขาต้องการเธอทั้งนั้น

ความลังเลที่อยู่ในใจของเขามาตลอด บัดนี้ มันชัดเจนและแน่วแน่

ถังจือซย่าเป็นของเขา

และในเวลานี้เอง นายหญิงใหญ่แห่งตระกูลสีที่กำลังเดินออกมาจากห้องรับรองพิเศษ ก็ได้เห็นภาพการขอแต่งงานบนเวทีเข้าพอดี ดวงตาของเธอไม่ค่อยดีนัก เธอจึงรีบถามผู้คนรอบๆ ตัวเธอ

“บนเวที ใครกำลังขอแต่งงานหรือ!”

“นายหญิงใหญ่คะ เป็นจ้านฉิงเหย่หลานชายของท่านกำลังขอหญิงสาวคนหนึ่งแต่งงานค่ะ”

“หา! หญิงสาวบ้านไหนกัน” นายหญิงใหญ่สีหรี่ตามองดู เธอรู้สึกว่าหญิงสาวที่อยู่บนเวทีดูคุ้นตา เหมือนจะเป็น...จือซย่า...ใช่ไหมนั่น

คนข้างๆ บอกเธอเสียงดัง “ผู้หญิงที่หลานชายของท่านขอแต่งงานคือคุณถังจือซย่าค่ะ”

“อะไรนะ?” นายหญิงใหญ่สีตกตะลึง “จือซย่าหรือ?”

นี่มันเกิดอะไรขึ้น! คนที่เธอต้องการให้ถังจือซย่าแต่งงานด้วยก็คือสีจิ่วเฉินหลานชายอีกคนของเธอต่างหาก

ทำไมคนที่ขอแต่งงานกลับกลายเป็นฉิงเหย่ล่ะ?

“ฉิงเหย่!” ถังจือซย่าส่งสายตาบอกใบ้ให้เขาลงเวทีไปแล้วค่อยคุยกันอีกที อย่าให้คนอื่นจ้องมองอีกเลย

แต่จ้านฉิงเหย่กลับไม่ยอมลุกขึ้น เขายังคงคุกเข่าและเงยหน้าขึ้นมองเธอ และจับแหวนเพชรในมืออย่างมั่นคงยื่นให้เธอ

“ตอบรับเขาไปเถอะ!” ไม่รู้ผู้ใดตะโกนขึ้นมาจากด้านล่างเวที

ทันใดนั้นก็มีเสียงปรบมือดังสนั่น และเสียงเรียกร้องจากผู้ชมก็ดังขึ้น “สาวน้อย ตอบรับเขาไปเถอะ!”

“อย่าลังเลอีกเลย รีบตอบตกลงเลยสิ!”

ภายใต้แรงเชียร์จากฝูงชน ถังจือซย่ารู้สึกอึดอัดใจ หน้าก็แดงไปถึงหูแล้ว เธอมองแหวนเพชรในมือของจ้านฉิงเหย่พลางคิดในใจ หากว่ารับแล้วจะสามารถทำให้จ้านฉิงเหย่ลุกขึ้นแล้วยอมลงจากเวทีหรือไม่

ในเวลานี้ เธอเองก็มองเห็นความรู้สึกที่แท้จริงในดวงตาของจ้านฉิงเหย่ ในระยะเวลาอันสั้นนี้ เธอไม่รู้ว่าจะรับมือกับความรู้สึกนี้อย่างไรดี เธอเม้มปากและถอนหายใจออกมา เธอยื่นมือไปหยิบแหวนเพชรของจ้านฉิงเหย่

วินาทีถัดมา จ้านฉิงเหย่ยืนขึ้นอย่างมีความสุข เขาอ้าแขนออกและกอดเธอแน่น ถังจือซย่าถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว และวินาทีต่อมา เขาก็จูบเข้าที่ริมฝีปากแดงของเธออย่างรวดเร็ว