รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 196

ผู้ชายลืมตาขึ้นมา สายตาที่มืดทึบเสมือนมหาสมุทรมีความเบลอนิดหน่อย ชัดเจนเลยว่าเขายังเมาอยู่

เมื่อกี้ดื่มเหล้าหนักไป ตอนนี้เพิ่งโงหัวขึ้น

บอดี้การ์ดขับรถมาจอดที่หน้าประตูหมู่บ้านของถังจือซย่า บอดี้การ์ดรีบมาเปิดประตู แล้วยื่นมือไปพยุงสีจิ่วเฉิน สีจิ่วเฉินผลักบอดี้การ์ดออก “ผมไม่เป็นไร ไม่ต้องพยุง”

ถึงแม้จะเมาแล้ว แต่ผู้ชายระวังภาพลักษณ์อันเคร่งขรึมต่อหน้าถังจือซย่ามาก เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้เรื่อง

“พี่บอดี้การ์ดค่ะ อย่าเพิ่งไป เดี๋ยวคุณต้องส่งเขากลับบ้าน” ถังจือซย่าหันไปบอกกับบอดี้การ์ด

“ได้ครับ ผมจะรอประธานสีที่นี่ครับ” บอดี้การ์ดพยักหน้า

สีจิ่วเฉินเพิ่งเดินได้สองก้าว ถังจือซย่าก็เข้ามาช่วยพยุงเขาเองเลย “คุณระวังหน่อยดูทางด้วย”

แน่นอนว่าสีจิ่วเฉินไม่ได้เมาถึงขั้นเดินลอยขนาดนั้น แต่แขนบางๆ ที่พยุงแขนเขาอยู่นั้นทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาเลย เขาก็ไม่ดึงออก บางครั้งก็ต้องทำตัวอ่อนแอต่อหน้าผู้หญิงคนนี้บ้าง

เดินผ่านสวนดอกไม้ที่ดูโรแมนติกยามค่ำคืนไป จนไปถึงลิฟต์ ตลอดทางจนถึงชั้นของถังจือซย่า ถังจือซย่าเปิดประตู ขายาวๆ ของสีจิ่วเฉินก้าวเข้าไป

บ้านที่มีแค่สองห้องนอนเล็กๆ นี้ มีพลังงานที่รุนแรงอยู่อย่างหนึ่ง ที่ทำให้เขารู้สึกว่ามันสบายและน่าอยู่กว่าบ้านตัวเอง

เขาบิดขี้เกียจแล้วนอนลงไปบนโซฟา นอนทับแขนและมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังหายาเทน้ำอยู่

“ฉันจำได้ว่าอยู่ตรงนี่! ทำไมหาไม่เจอแล้วเนี่ย? หรือว่าฉันทิ้งไปแล้ว?" เสียงผู้หญิงคุยกับตัวเองดังมาจากทางตู้

ชายหนุ่มก็ไม่รีบร้อนนะ ถ้าคืนนี้เธอหากล่องยากล่องนั้นไม่เจอเลยจะดีมาก เขาจะได้มีเหตุผลอยู่กับเธอทั้งคืน

ช่วงนี้ถังจือซย่ายุ่งกับงานมากจนความจำสับสนไปหน่อย ในที่สุด เธอจำได้คร่าวๆ ว่ายาสองกล่องนั้นเธอเอาไปไว้ในตู้ที่อยู่ในห้อง เธอเลยรีบเข้าไปหาที่ห้อง หาเจอจริงๆ ด้วย

ถังจือซย่าดูวิธีใช้เสร็จ กดยาออกมาสามเม็ด แล้วเทน้ำอุ่นให้เขาแก้วหนึ่ง

“นี่ ยาอยู่นี้ คุณดื่มลงไปเลย!” ถังจือซย่าเอายาไปวางไว้บนโต๊ะน้ำชา รอดูผู้ชายคนนี้ดื่ม

ผู้หญิงที่มองบนเมื่อกี้รีบหันมาที่เขา แล้วถามว่า “คุณเป็นอะไรไหม?”

ถามไปพลาง เดินไปที่โซฟาพลาง เธอก้มลงมองไปที่หน้าเขา “คุณไม่สบายตรงไหน?”

ขณะนั้นเอง ข้อมือของเธอถูกผู้ชายล็อกไว้ มีแรงอะไรมาดึง ทั้งตัวของผู้หญิงล้มเข้าไปในอ้อมอกของผู้ชายอย่างไม่ทันตั้งตัว และวินาทีต่อไปผู้ชายก็พลิกตัวขึ้นมา ทับเธอไว้บนโซฟา

มองไปที่รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มถังจือซย่าเพิ่งรู้ว่าตัวเองโดนหลอกเข้าให้แล้ว

“คุณ…”

“ไหนบอกว่าไม่ห่วงผมไง นี้ไม่ใช่การเป็นห่วงเหรอ?” สีจิ่วเฉินยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาตั้งใจไม่ให้เธอหลบหนี

“คุณ…ลุกขึ้น ใครบอกว่าฉันเป็นห่วงคุณ ฉันก็แค่…ก็แค่ไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณจนทำให้พ่อของฉันเดือดร้อนไปด้วย” สมองของถังจือซย่าช็อกจนเหตุผลอะไรก็หามาได้หมด

แต่ในสายตาของชายหนุ่ม เธอกำลังพูดไปเรื่อยอยู่