รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 197

“ถังจือซย่า คุณหนีแบบนี้มันสนุกเหรอ? คุณห่วงผม ชอบผมก็พูดตรงๆ ผมไม่หัวเราะคุณหรอก” สายตาของผู้ชายจ้องมองไปที่ใบหน้าที่เล็กเธอ สามารถเห็นความลึกซึ้งในสายตาเขาได้ชัดเจน

ถังจือซย่าอึ้งไปเลย แต่รอตอนที่เธอตั้งตัวได้ ฝ่ามืออันใหญ่อีกข้างของผู้ชายได้จับไปที่คางของเธอ แล้วจูบอย่างเอาแต่ใจลงมา

“อุ๊ป…” ตาคู่สวยของถังจือซย่าค้างไปเลย ผู้ชายคนนี้เอาเปรียบเธออีกแล้วเหรอ?

ทำไมเธอชอบเผลอตลอดเลย? หนีไม่พ้นชะตากรรมที่โดนจูบทุกครั้งเลย ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ

ริมฝีปากของผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเมา เขาจูบได้รุนแรงมาก ราวกับว่าจะฝั่งลมหายใจของตัวเองลงไปที่เธองั้นแหละ

ไม่มีลูกชายอยู่บ้าน บ้านหลังนี้เลยกลายเป็นสถานที่ที่ชายหนุ่มสามารถอวดดีได้ จูบนี้ ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาจะพอใจ เขาถึงกับหายใจหอบจนต้องปล่อยเธอออก เพราะถ้ายังจูบลงไปต่อ เขาก็ทรมานจนเกินจะทานทน

และฝั่งถังจือซย่าก็ไม่ดีกว่าเขาเลย แก้มเริ่มแดง หายใจหอบ เธอยกมือขึ้นกะทันหันกะว่าจะตีคน แต่ตอนที่เธอกำลังจะลงมือ สายตาที่โกรธของเธอมองไปเห็นสายตาที่ลึกซึ้งคู่หนึ่ง

สายตาของชายหนุ่มกำลังสะท้อนใบหน้าของเธอ มันดำมืดและดูสดใส และไม่รู้เพราะอะไร ถังจือซย่าเหมือนจะอ่านสายตาที่ลึกซึ้งของเขาออก

“ถังจือซย่า ผมชอบคุณ” เสียงที่แหบของผู้ชาย สารภาพรักออกมาโดยตรง

ฝ่ามือที่ยกเมื่อกี้ ไม่ได้ตบลงไปบนใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้ชาย แต่คือวางมันลงอย่างแข็งทื่อแทน

“ทำไมตีผมไม่ลงแล้วเหรอ?” ผู้ชายหัวเราะแห้ง

“สีจิ่วเฉิน ฉันไม่ได้ชอบคุณ” ถังจือซย่าจ้องอย่างตาโต แล้วตอบกลับเขาอย่างเสียงดัง

ตาที่ยิ้มอยู่ของผู้ชายนิ่งไปเลย “ที่ผมทำมันไม่พอ หรือว่าผมทำอะไรให้คุณโกรธอีกแล้วเหรอ?”

“เอาเปรียบฉันไปด้วย แล้วบังคับให้ฉันชอบคุณไปด้วย คุณคิดว่ามันเป็นไปได้ไหม?” ถังจือซย่ายิ้มนิ่งๆ ไปทีหนึ่ง ผู้ชายคนนี้เชื่อมั่นตัวเองถึงขั้นว่า ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนแค่แววตาเดียวก็จะตกหลุมรักเขาเลยเหรอ?

แต่สีจิ่วเฉินไม่ได้ปล่อยเธอออก ก็ยังคงทับเธออยู่ในท่าทางที่เหมือนจีบกันอยู่ มันมีความอ่อนโยนด้วย แต่ก็ยังมีความต้องการกับเอาแต่ใจอยู่

“คุณเป็นคนพาผมกลับบ้านเอง ผมเป็นเจ้านายคุณ คุณคือพนักงานผม ถ้าไปถึงโรงพักมีหลายเรื่องเลยนะที่พูดไม่ถูก” สีจิ่วเฉินยิ้มได้ใจกว่าเดิม “คุณเป็นคนล่อลวงผมก่อน หรือว่าผมล่อลวงคุณก่อน คนอื่นจะเชื่อใครกัน?”

ผู้ชายคนนี้ตั้งใจหาเรื่องเธอโดยเฉพาะ แต่ทำไมถึงยิ้มยั่วยุแบบนี้ น่าตีจริงๆ

น่าจะเป็นเพราะว่าแกล้งพอแล้ว และไม่อยากทำให้เธอโกรธ สีจิ่วเฉินก้มลงไปอย่างกะทันหัน จูบลงไปที่ริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว “ถังจือซย่า ลองเปิดใจเปิดรับฉันดู ฉันไม่มีวันทำให้เธอผิดหวังแน่ๆ”

สายตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความคาดหวัง เสียงที่แหบนั้นเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่ขอร้อง สำหรับคนอย่างสีจิ่วเฉินที่เป็นเหมือนบุตรคนโปรดของสวรรค์แล้ว ให้เขาไปขอร้องคนอื่น มันเป็นสิ่งที่หาได้ยากมากจริงๆ

ผู้ชายคนนี้ลุกออกไปสักที ถังจือซย่าอึ้งไปไม่กี่วินาทีก็ลุกขึ้นนั่ง เธอไม่พูดอะไรเลยแล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน “ไปเถอะ! ห้ามอยู่ภายในบ้านฉัน”

สายตาของสีจิ่วเฉินเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาจับไปที่ท้องของเขา จู่ๆ บนหน้าผากก็มีเหงื่อโผล่ออกมาเลย ร่างใหญ่ของเขาก้มล้มลงไป ตัวของเขาล้มไปบนโซฟา

ถังจือซย่าที่กำลังไล่เขาออกไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา แต่เห็นเขาที่เป็นแบบนี้ ก็ปิดประตูลง แล้วรีบเดินเข้าไปหาเขา “คุณเป็นอะไรไป?”