รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 202

“มาแล้ว” เสียงสดใสของจ้านฉิงเหย่ดังออกมาจากวิดีโอโฟนข้างๆ

ถังจือซย่ารีบหันหลังให้วิดีโอโฟน เธอกอดแขนตัวเองไว้แล้วเริ่มคิดหาคำอธิบาย ผู้ชายคนนี้ชอบทำให้เธออับจนหนทางอยู่เรื่อย

เอี๊ยด... สีจิ่วเฉินผลักประตูเดินเข้าไปพลางมองหญิงสาวด้านหลัง คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้น “เธอไม่เข้าไปหรือ”

“คุณเข้าไปก่อน ฉันจะโทรศัพท์” ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เตรียมจะกดโทรออก แต่เธอคิดอะไรอยู่ มีหรือเขาจะไม่รู้ เขาเอื้อมฝ่ามือใหญ่มาแย่งโทรศัพท์มือถือไปจากมือของเธอ พลางออกคำสั่ง “เข้าไปกับฉัน”

“สีจิ่วเฉิน เอาโทรศัพท์คืนมานะ” ถังจือซย่าร้องเสียงต่ำด้วยความโกรธ

แต่ชายหนุ่มกำโทรศัพท์มือถือของเธอแล้วเดินเข้าไปด้านใน ถังจือซย่าตั้งใจจะแกล้งทำเป็นว่าเธอและสีจิ่วเฉินไม่ได้มาพร้อมกัน แต่เวลานี้ โทรศัพท์มือถือของเธออยู่ในมือของเขาแล้ว เธอจะเสแสร้งอะไรอีกล่ะ

เธอทำได้เพียงเดิมตามหลังเขาเข้าไปในวิลล่าเรือนกระจกหรูหราและทันสมัยตรงหน้าอย่างหงุดหงิด

จ้านฉิงเหย่กำลังสวมเสื้อผ้าเดินลงมาด้านล่าง ก็ต้องตื่นตะลึงเมื่อเห็นชายหญิงคู่หนึ่งปรากฏตัวพร้อมกันที่ห้องโถง

ญาติผู้พี่? ถังจือซย่า? ทำไมถึงมาด้วยกันล่ะ

ในวิดีโอโฟนเมื่อสักครู่นี้ เขาเห็นเพียงสีจิ่วเฉินและหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง ในใจยังนึกว่าเป็นผู้ช่วยของเขา ไม่คิดเลยว่าจะเป็นถังจือซย่า

“ทำไม...ทำไมพวกเธอถึงมาด้วยกัน” จ้านฉิงเหย่กะพริบตาปริบๆ และถามด้วยความสงสัย

“เอ๋อ...คือ...พวกเราไม่ได้มาด้วยกันหรอก บังเอิญมาถึงหน้าประตูพร้อมกัน ก็...ก็เลยเข้ามาพร้อมกัน” ถังจือซย่าอธิบายอย่างตะกุกตะกัก

“จริงเหรอ” จ้านฉิงเหย่กำลังจะเชื่ออยู่แล้วจริงๆ

“เมื่อคืนฉันไปงานเลี้ยงของพ่อคุณถังมา แล้วดื่มเมาไปหน่อย เลยค้างคืนที่บ้านคุณถัง วันนี้ก็เลยมารับเฉินเฉินด้วยกัน” สีจิ่วเฉินเผยข้อมูลสำคัญทั้งหมดออกมารวดเดียว

เมื่อคืนเขาเมา จึงนอนค้างที่บ้านถังจือซย่า นี่คือประเด็นสำคัญ

ที่ระเบียง

จ้านฉิงเหย่มองสีจิ่วเฉินด้วยแววตาสงสัย ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยตั้งคำถามที่จริงจังขนาดนี้กับเขามาก่อน “กับจือซย่า พี่จริงจัง หรือว่าแค่เล่นๆ”

สีจิ่วเฉินรู้สึกประหลาดใจ เขาใช้สายตาที่จริงจังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนมองกลับไปเช่นกัน “แน่นอนว่าฉันจริงจัง” 

“พี่แน่ใจใช่ไหม ไม่ใช่เพราะแม่ของเธอเสียสละชีวิตช่วยเหลือพี่นะ พี่กำลังตอบแทนเธออยู่หรือเปล่า”

สีจิ่วเฉินเคยเข้าใจผิดคิดว่า ที่ตนเองชอบถังจือซย่าเพราะยึดติดอยู่กับเรื่องการตอบแทนบุญคุณ แต่หลังจากได้รู้จักกันมาระยะหนึ่ง เขากลับตระหนักว่า หากวางเรื่องทั้งหมดนี้ลง เงาร่างของเธอได้สลักฝังแน่นอยู่ในใจของเขาแล้ว

“ฉิงเหย่ ฉันชอบเธอด้วยใจจริง เชื่อฉันสิ” สีจิ่วเฉินทอดถอนหายใจเบาๆ

“งั้นพี่ยอมรับเฉินเฉินได้ไหม ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพี่ พี่จะรักเขาเหมือนลูกของตัวเองหรือเปล่า” จ้านฉิงเหย่ถามอีกครั้ง ดวงตาแวววับจับจ้องที่ญาติผู้พี่ แม้รู้ดีว่าตนเองไม่มีโอกาสจะได้เคียงคู่กับถังจือซย่า แต่เขาก็จะเป็นปราการด่านหน้าคอยกลั่นกรองชายหนุ่มที่จะมายืนเคียงข้างเธอในท้ายที่สุด