รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 209

เพราะไม่ว่าจะมองอย่างไร ใบหน้าของลูกชายคนนี้ดูดีไปหมด

“ทำไมถึงได้เหมือนเขาขนาดนี้นะ จะเหมือนฉันหน่อยก็ไม่ได้เลยหรือ” ท้ายที่สุด ถังจือซย่าก็บ่นพึมพำออกมา เหมือนใครก็ไม่เหมือน ดันไปเหมือนสีจิ่วเฉิน

เด็กน้อยผู้น่าสงสารไม่รู้เลยว่ากำลังถูกแม่ของเขาตั้งแง่

ยามเช้าตรู่

เมื่อไปส่งลูกชายเรียบร้อยแล้ว ถังจือซย่าไม่ได้ตรงไปที่บริษัท กลับแวะไปที่ร้านค้าก่อน ทันทีที่ไปถึงร้าน เธอก็เห็นรถหรูจอดเรียงอยู่หน้าร้านของหอรุ่ยเป่า ร้านเครื่องประดับอื่นๆ ที่อยู่ข้างๆ เงียบเหงา แต่หน้าร้านของหอรุ่ยเป่ากลับคึกคักไปด้วยลูกค้า ลูกค้าคู่แรกเดินออกมาพร้อมถุงบรรจุภัณฑ์ในมือ

ถังจือซย่าต้องการพบกับผู้จัดการร้าน แต่ผู้จัดการชิวกลับยุ่งวุ่นวายจนยากจะจับตัว เพราะเธอกำลังรีบสั่งของมาลงเพิ่ม! แล้วตอนนี้สินค้าที่ในร้านขาดก็คือสินค้าระดับไฮเอนด์

ถังจือซย่าจึงจำต้องกลับไปที่บริษัทก่อน ที่ทางเข้าล็อบบี้ เธอเห็นถังชิงชิง และถังชิงชิงก็เห็นเธอเช่นกัน แต่ก็ทำหน้าเย็นชาและแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเธอ ถังจือซย่าเองก็รีบเดินจ้ำไปที่ลิฟต์ ทันทีที่เธอมาถึงห้องทำงาน หลี่เหมยก็มาหาเธอ

“ใช้ได้เลย จือซย่า เพื่อนฝูงของเธอช่วยเธอได้มากเลย” หลี่เหมยโน้มตัวลงและชมเชยเบาๆ

ถังจือซย่าสับสนเล็กน้อย “อะไรหรือ”

“ร้านที่เธอเลือกน่ะ ฉันเพิ่งจะเห็นตัวเลขที่น่าตกใจ เดือนนี้แค่สองวันก็ทำยอดขายทะลุยี่สิบล้านแล้ว”

ถังจือซย่าก็ประหลาดใจเช่นกัน เธอกัดริมฝีปากและพูดว่า “นั่นไม่ใช่คอนเนคชั่นของฉันจริงๆ ค่ะ”

“ทางไอ้หย่า เพิ่งจะได้แค่สี่ห้าล้านเอง ตำแหน่งรองผู้อำนวยการคราวนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเธอ”

“ฉัน...แค่พยายามอย่างเต็มที่เท่านั้น ไม่ได้จำเป็นจะต้องได้ตำแหน่งรองผู้อำนวยการก็ได้” ถังจือซย่าพูดอย่างจนใจ เธอแค่ต้องการเงินเดือนเพิ่มเท่านั้น!

หากไม่ใช่เพราะเงินเดือนที่สูงขึ้น เธอก็ไม่ได้สนใจจะแย่งชิงตำแหน่งนี้หรอก

ทันทีที่หลี่เหมยออกจากห้องไป ไอ้หย่าก็ผลักประตูเข้ามาพร้อมใบหน้าที่เคร่งเครียด มาถึงก็โพล่งคำเสียดสีออกมา “ถังจือซย่า บอกแล้วไงว่าไม่อนุญาตให้ใช้คอนเนคชั่น แต่เธอกลับใช้หน้าตาเฉยเลยนะ”

ถังจือซย่ากะพริบตาปริบๆ หล่อนเองก็ทำแบบเดียวกันไม่ใช่เหรอ มีสิทธิ์อะไรมาด่าเธอ

“ฉันไม่ได้ใช้คอนเนคชั่นนะ คนเหล่านั้นเป็นลูกค้าขรจรต่างหาก”

ถังจือซย่ายกหูโทรศัพท์โทรฯ ออกไปที่ห้องประธาน แต่ไม่มีคนรับ

ถังจือซย่ายังไม่ยอมแพ้ เธอกดหมายเลขโทรศัพท์มือถือของสีจิ่วเฉิน ในที่สุดปลายสายก็มีคนรับ “ฮัลโหล!” เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์เหมือนเคย

แต่จะมีเสน่ห์แค่ไหน ถังจือซย่าก็ไม่สนใจจะสุภาพด้วย เธอพูดใส่โทรศัพท์อย่างหงุดหงิดว่า “สีจิ่วเฉิน คุณช่วยฉันดึงลูกค้าพวกนั้นมาที่ร้านหรือ”

“เธอเห็นฉันว่างหรือไง” ชายหนุ่มถามกลับ

“อย่าปิดบังฉันเลย มีคนจำได้ว่าลูกค้าบางคนเป็นผู้ถือหุ้นและผู้จัดการในบริษัทคุณ” ถังจือซย่าเปิดโปงเขา

อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง และตอบกลับอย่างเฉยเมยว่า “นั่นเป็นพฤติกรรมการใช้สอยของพวกเขาเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย”

ชัดเจนว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดจะโกหกหน้าตาย สรุปคือ เขาช่วยเธอ แต่กลับไม่อยากยอมรับเสียอย่างนั้น

ถังจือซย่า “...”