รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 208

เธอคิดจะซื้อถ้วยแบบใช้แล้วทิ้งมาติดบ้านไว้ แต่ก็ลืมตลอด ไม่รู้ว่าเธอกับเขาใช้แก้วน้ำร่วมกันมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว

และเวลานี้เอา โทรศัพท์มือถือของถังจือซย่าก็ดังขึ้น เธอรีบรับสาย “สวัสดีค่ะ ผู้จัดการชิว”

“ดีไซเนอร์ถัง ฉันโทรมาแจ้งข่าวดี ยอดขายของวันนี้ทะลุสิบห้าล้านแล้วค่ะ ลูกค้าเข้าเยอะยังพอว่า แต่ลูกค้าแต่ละคนซื้อกันไม่ต่ำว่าหนึ่งล้าน ขายดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยทำมาเลยค่ะ”

ดวงตาที่งดงามของถังจือซย่าหรี่ลง เกิดอะไรขึ้น ลูกค้ามากมายมาจากไหน เธอไม่ได้ชักชวนใครเลย หรือจะเป็นลูกค้าขาจร?

เธอยังไม่ได้ทำโฆษณาเลยด้วยซ้ำ! 

แน่นอนว่าเธอก็รู้สึกดีใจด้วยเช่นกัน ไม่แน่ พระเจ้าอาจจะกำลังช่วยเหลือเธอ เธอยืนตากลมยามค่ำคืน ไม่ทันรู้ตัวก็ปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว เธอยังจำได้ดีว่าเธอกลับมาตอนปลายเดือนแปด และตอนนี้ก็เกือบจะเดือนสิบเอ็ดแล้ว

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมานี้ และเรื่องที่ใหญ่ที่สุดก็คือการมีสีจิ่วเฉินแทรกซึมเข้ามาในชีวิตของเธอ ชายคนนี้ทั้งมีอำนาจและชอบเผด็จการจนไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ

สิ่งที่ทำให้ถังจือซย่าหงุดหงิดที่สุดก็คือการต้องไปพัวพันกับเขา และที่น่าอับอายกว่านั้นก็คือการที่เธอไม่รู้สึกรังเกียจที่ถูกเขาเอาเปรียบ กลับรู้สึกยินดีและตอบสนองทุกครั้ง หรือว่าเธอจะขาดผู้ชายจริงๆ

ในใจของเธอกำลังคิดว่า หรือเป็นเพราะเธอโดดเดี่ยวมานานเกินไปจึงมีปฏิกิริยาแบบนี้กับเขา หากว่าเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่น เธอจะรู้สึกแบบเดียวกันหรือไม่ ถ้าใช่ ก็แสดงว่าเธอเหงา ไม่ใช่เพราะเสน่หาอันแสนพิเศษของสีจิ่วเฉิน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จู่ๆ ถังจือซย่าก็เกิดความคิดขึ้น ทำไมเธอไม่หาผู้ชายหน้าตาดีๆ ถูกใจสักคน แล้วลองคบหากันโดยละเรื่องเพศทิ้งล่ะ! เรียบง่ายแบบทฤษฎีรักบริสุทธิ์ของเพลโต เพื่อลดทอนอิทธิพลของสีจิ่วเฉินที่มีต่อเธอ

แบบนี้ สมองของเธอก็ไม่ต้องเอาแต่ฟุ้งซ่านถึงสีจิ่วเฉินทั้งวัน เธอกลัวจริงๆ กลัวว่าวันหนึ่งเธอจะพึ่งพาผู้ชายคนนี้มากเกินไป 

ประมาณสามทุ่มกว่า สีจิ่วเฉินก็จูงเจ้าตัวเล็กที่เปื้อนไปด้วยเหงื่อกลับมา เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวเล็กยังไม่พอใจ มีนัดแนะกับเขาอีก

“ลุงสี พรุ่งนี้ลุงพาผมไปเล่นอีกนะ ผมยังอยากเล่นห่วงยิมนาสติกอีก”

“ได้ ลุงสีสัญญา” สีจิ่วเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน

“เลิกเรียกประธานสีได้แล้ว อยู่กันตามลำพัง เธอเรียกชื่อฉันก็ได้” สีจิ่วเฉินไม่ชอบให้เธอเรียกแบบนี้

“ไม่ได้หรอกค่ะ ในสายตาของฉัน คุณคือเจ้านายของฉันเท่านั้นค่ะ” ถังจือซย่าพูดอย่างดื้อรั้น

หลายๆ ครั้งที่สีจิ่วเฉินทำอะไรเธอไม่ได้ ตีก็ไม่ได้ ด่าก็ไม่ดี แม้กระทั่งคำหยาบคายก็ไม่กล้าหลุดออกมาเลย ไม่อย่างนั้นผู้หญิงคนนี้จะยิ่งทำสีหน้าแย่ๆ ใส่เขาอีก

อย่างไรก็ตาม เมื่อต้องเผชิญกับอารมณ์ร้ายและความดื้อรั้นของเธอ เขาก็เต็มใจที่จะยอมรับโดยดี

“งั้นฉันไปก่อนน่ะ มีธุระอะไรก็โทรฯ หาฉันได้” เมื่อสีจิ่วเฉินพูดจบก็เดินเข้าไปหาเธอ หัวใจของถังจือซย่าเกร็งแน่นขึ้นทันที

ยังดีที่สีจิ่วเฉินไม่ได้ทำอะไร เขาเปิดประตูและเดินจากไป

ถังจือซย่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธออาบน้ำให้ลูกชายและพาเขาเข้านอน และอ่านนิทานจนครบจบกระบวนการ เจ้าตัวเล็กจึงจะยอมนอนในอ้อมแขนของเธอ ทุกครั้งหลังจากที่ลูกชายหลับแล้ว เธอจะมองใบหน้าน้อยๆ ที่กำลังนอนหลับฝันหวานอย่างฉงนอยู่ครู่หนึ่งเสมอ