รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 216

เมื่อเงยหน้าขึ้น ถังจือซย่าก็ได้เห็นซ่งซานกำลังเดินเข้ามาอย่างเย็นชาจากด้านหลังของหลี่เสี่ยวซิน เธอจ้องมองหลี่เสี่ยวซิน แล้วทำท่าอวดดีพลางพ่นออกมาเรียบๆ ว่า “ออกไป”

หลี่เสี่ยวซินแลบลิ้นแล้วรีบออกไปทันที เมื่อถังจือซย่าเห็นจึงยิ้มเยาะอยู่ในใจ ซ่งซานมีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนผู้ช่วยของเธอ

“ซ่งซาน ได้โปรดรู้สถานะของตัวเองด้วย ที่นี่คือบริษัท พนักงานที่นี่ไม่ใช่คนใช้ที่เธอจะเรียกหรือไล่ก็ได้” ถังจือซย่าเลิกคิ้วขึ้นในขณะที่เอ่ยเตือน

ซ่งซานนั่งไขว่ห้างลงที่โซฟา แล้วพูดว่า “ถังจือซย่า ทำไมเธอถึงตบชิงชิงล่ะ”

“เรื่องของบ้านฉัน เกี่ยวอะไรกับเธอ” ถังจือซย่ามองด้วยสายตาเย็นชา

“แน่นอนว่าต้องเกี่ยวสิ ชิงชิงเป็นเพื่อนรักที่สุดของฉันนี่นา ฉันก็แค่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเท่านั้นเอง ถังจือซย่า เธออย่าคิดว่าแม่เธอช่วยชีวิตจิ่วเฉินแล้ว เธอจะอ้างบุญคุณนี้ทำอะไรก็ได้นะ นั่นเพราะชีวิตของแม่เธอไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรเลย ก็สมควรแล้วที่จะช่วยชีวิตของจิ่วเฉิน” ซ่งซานโจมตีอย่างไร้ความปรานี

นัยน์ตาของถังจือซย่าเบิกกว้าง ซ่งซานได้ล้ำเส้นแล้ว จะด่าว่าเธอยังไงก็ได้ แต่ด่าคนสำคัญที่สุดของเธอ เธอไม่ยอม

“ซ่งซาน หุบปาก อย่าให้ฉันต้องฉีกปากเธอนะ” ถังจือซย่ายืนขึ้นอย่างเดือดดาล ความโกรธปะทุพุ่งขึ้น

ซ่งซานมาที่นี่ก็เพื่อยั่วยุเธอ เธอรู้ดีว่าแม่ของถังจือซย่าเป็นสิ่งที่ห้ามแตะต้อง เธอยิ้มเยาะ “คนบางคน! เกิดมาอายุสั้น แม่ของเธอไง เป็นผีอายุสั้น”

นี่เป็นการควักหัวใจและกรีดเนื้อของเธอตรงๆ จากมุมมองของถังจือซย่า เธอรู้สึกว่าบางครั้งปากอาจจะไม่สามารถคลี่คลายปัญหาได้ กำลังอาจจะเป็นทางเลือกเดียว

“ออกไป ไปให้พ้น” ถังจือซย่าหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นแล้วขว้างใส่เธอ

ซ่งซานลุกขึ้นหลับ และพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง “ถังจือซย่า แกกล้าขว้างใส่ฉันเหรอ”

“ถ้ายังไม่ไปให้พัน ฉันจะฆ่าเธอ” ถังจือซย่ากัดฟันด้วยความโกรธ

“อุ๊ย! ยกโทษให้ฉันแล้วเหรอ งั้นเธอต้องขอบคุณฉันดีๆ นะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน เธอจมีลูกชายหรือ” ซ่งซานพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย

ถังจือซย่าหลับตาลง พยายามปรามหัวใจที่อยากจะฆ่าเธอไว้ เธอมองซ่งซาน อย่างเย็นชา “อย่ามากวนฉันอีก ไม่งั้น ฉันจะไม่เกรงใจแล้ว”

ซ่งซานเองก็ลดเสียงลงอย่างกะทันหัน “ก็ได้ ถังจือซย่า ขอแค่เธอไปจากจิ่วเฉิน ฉันรับปากจะไม่ไปขุดคาวบอยนั่นมาให้เธอ แต่ถ้าเธอยังวุ่นวายกับจิ่วเฉินไม่เลิก ฉันก็คงต้องช่วยให้ลูกชายของเธอกับพ่อหนุ่มคาวบอยนั่นได้รู้จักกันสักหน่อยแล้ว เมื่อถึงตอนนั้น เธอก็ระวังจะโดนแย่งลูกชายไปก็แล้วกัน”

“ถ้าเขากล้ามาปรากฏตัวตรงหน้าฉัน ฉันจะแจ้งความ เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น เธอก็มีส่วนต้องรับผิดด้วย” ถังจือซย่าไม่ยอมให้ตัวเองจนตรอก เธอไม่ต้องการให้ซ่งซานคิดว่าเธอรังแกกันง่ายๆ

หากให้คนอย่างซ่งซานได้รับรู้ว่าเธอรังแกได้ง่ายๆ รังแต่จะยิ่งเพิ่มดีกรีในการรังแกเธอมากขึ้น

ซ่งซานเองก็ตกใจกลัว เธอก็แค่ขู่ถังจือซย่า คืนนั้นไม่มีคาวบอยอะไรนั่น ตัวตนของพ่อที่แท้จริงของลูกชายเธอก็คือสีจิ่วเฉิน