รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 219

สีจิ่วเฉินรู้สึกสะเทือนใจ ตอนนั้นเธอถูกไล่ออกจากบ้านจริงหรือ นี่คือเหตุผลที่เธอไปอยู่ต่างประเทศถึงห้าปีหรือนี่

กระทั่งเธอต้องคลอดลูกที่ต่างประเทศ เขากลับรู้สึกว่า ความน่ารักของนั้นเฉินเฉินจะเป็นยาถอนพิษที่ช่วยรักษาความเจ็บปวดในอดีตของถังจือซย่า ให้เธอได้ปล่อยวางเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้น ส่วนเด็กคนนี้ ยิ่งต้องการการดูแลและความเอาใส่ใจ และนี่จะเป็นความรับผิดชอบของเขาต่อจากนี้ไป

อาหารมาเสิร์ฟแล้ว ตอนที่ซ่งซานสั่งอาหารนั้น เธอตั้งหน้าตั้งตารอมัน แต่ตอนที่เธอกิน เธอกลับรู้สึกว่ามันไร้รสชาติเสียจริง เพราะจุดประสงค์ที่สีจิ่วเฉินชวนเธอมาทานอาหารมื้อนี้ คือต้องการถามไถ่ความเป็นมาของถังจือซย่า สรุปแล้วก็เพราะถังจือซย่า

“จิ่วเฉิน จือซย่าเป็นคนดี ถ้าเหตุการณ์นี้ไม่ทำร้ายเธอ เธอก็คงจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมา” ซ่งซานแสดงความอ่อนโยนและมีเมตตาต่อหน้าสีจิ่วเฉิน

สีจิ่วเฉินตกอยู่ภวังค์แห่งความคิด เมื่อได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้ เขาก็พยักหน้า เพราะชีวิตที่เหลือของเธอจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา เขาจะต้องทำให้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนับจากนี้ไป

ซ่งซานหันเอียงศีรษะ มีเรื่องขวยเขินที่อยากจะถามเขา “จิ่วเฉิน แล้วจือซย่าได้ถามคุณ ถึงเรื่องของคุณกับฉันหรือเปล่าคะ”

สีจิ่วเฉินมองเธอด้วยสายตาสงบเยือกเย็น “ซานซาน เรื่องระหว่างเรามันคือความผิดพลาดที่เกิดขึ้น คืนนั้นผมอยู่ในอาการมึนเมาไร้สติทำร้ายคุณ จากนี้ไปผมจะชดเชยให้คุณในแบบอื่น”

“จิ่วเฉิน ฉันไม่ได้โทษคุณ จริงๆ นะคะ ฉันอาจจะรู้สึกขมขื่นมาตลอดห้าปี แต่หลังจากที่ได้รู้จักคุณ ความขมขื่นมันกลับกลายเป็นความสุข” ซ่งซานพยายามสารภาพความในใจของเธอ

สีจิ่วเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น คุณอย่าคิดถึงมันอีกเลย ทางที่ดีลืมมันไปซะดีกว่า เพราะมันจะทำให้คุณเจ็บปวด”

“ไม่ค่ะ ขอแค่เป็นคุณ ฉันรู้สึกว่ามันคือความสุข” ซ่งซานส่ายศีรษะด้วยความกังวลใจ เธอเต็มใจ เธอเต็มใจอย่างยิ่งที่จะสัมผัสกับความสุขแบบนั้นอีกครั้ง “จิ่วเฉิน ฉัน...ฉันพร้อมจะอยู่กับคุณทุกเมื่อ...”

ขณะที่ซ่งซานกำลังพูด โทรศัพท์มือถือของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น เธอจ้องเขม็งไปยังบุคคลที่โทรเข้ามาไม่รู้จักเวล่ำเวลาคนนั้นด้วยความหงุดหงิดใจทันที

แล้วเธอก็มองเห็นสายที่โทรเข้ามานั้นเป็นชื่อถังจือซย่า

ในใจของเธอโกรธจนแทบอยากจะกินคน ถังจือซย่าโทรมารบกวนเธอเวลานี้ เธอตั้งใจใช่ไหม

สีจิ่วเฉินรีบหยิบโทรศัพท์มือถือและลุกขึ้น “ผมขอรับสายสักครู่”

“ได้ค่ะ!” ซ่งซานข่มความโกรธและยิ้ม

“...จะกลับแล้วหรือคะ” ซ่งซานรู้สึกร้อนใจ แค่ถังจือซย่าโทรมา สีจิ่วเฉินถึงกับจะไปหาเธอเชียวหรือ

“ครับ ผมยังมีธุระต้องไปทำ ผมจะให้หลินจื้อไปส่งคุณที่บ้าน”

“จิ่วเฉิน...ฉันหวังว่าคุณจะทานอาหารด้วยกันกับฉัน” ซ่งซานต้องการรั้งเขาเอาไว้

สีจิ่วเฉินสวมชุดสูท เมื่อสายตาของเขามองขึ้นมาภายใต้แสงไฟ ซ่งซานกลับรู้สึกหมดกำลังที่จะเอ่ย เธอเพียงกัดริมฝีปากด้วยความรู้สึกน้อยใจ“ถ้า..อย่างนั้น คุณไปทำธุระเถอะค่ะ! ฉันไม่เป็นไร”

“ขอโทษนะ ซานซาน คราวหน้าผมจะชวนคุณมาทานอาหารอีกนะ” สีจิ่วเฉินพูดอย่างสุภาพและมีมารยาท แต่ก็ยังคงเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

เมื่อเขาจากไป ซ่งซานก็ไม่ต้องปั้นสีหน้าแล้ว เธอแสดงสีหน้าเจ็บช้ำและอาฆาตพยาบาทออกมาเต็มที่ ถังจือซย่า ถังจือซย่าอีกแล้ว เธอเป็นเหมือนฝันร้ายที่คอยรบกวนและสลัดไม่หลุดเสียที

ซ่งซานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหลินจื้อ “อาจื้อ ขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย”