รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 220

ไม่นานนัก หลินจื้อก็มาถึง เมื่อเห็นซ่งซานดื่มเหล้าตลอดเวลา เขาเอื้อมมือไปคว้าแก้วเหล้าของเธอ“คุณซ่ง อย่าดื่มหนักขนาดนี้ เดี๋ยวจะมีปัญหานะครับ”

“อาจื้อ” ซ่งซานลุกขึ้นมากอดหลินจื้อ เธอต้องการผู้ชาย ในเมื่อไม่ได้สีจิ่วเฉิน เธอก็ไม่อยากรู้สึกแย่ไปกว่านี้

หลินจื้อตัวแข็งทื่อ เขาผลักเธอออก แต่ซ่งซานกลับโอบคอของเขาไว้แน่น “อาจื้อ นายอย่าทิ้งฉันไป กอดฉันสิ”

มือของหลินจื้อโอบเธอเอาไว้ ซ่งซานซบลงที่อ้อมกอดของเขา ในสมองของเธอมีแต่สีจิ่วเฉิน เธอหลับตาจินตนาการว่าหลินจื้อเป็นสีจิ่วเฉิน เพื่อเป็นการปลอบประโลมตัวเอง

ที่บ้านของถังจือซย่า

หลังจากที่เด็กน้อยแอบคุยโทรศัพท์เสร็จเขาก็นั่งรอสีจิ่วเฉินอยู่ในห้อง ส่วนถังจือซย่ากำลังทำความสะอาดบ้าน และซักเสื้อผ้าของพวกเขา ตอนนี้เป็นเวลาประมาณสองทุ่ม เธอเตรียมจะเข้าไปในห้องเพื่อทำงาน

ในขณะนั้น เสียงหน้าประตูดังขึ้น เธองุนงง ใครมาหาเธอเอาป่านนี้นะ

เธอเดินไปถึงหน้าประตู มองลอดออกไปที่ตาแมว ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านนอกกลับเป็นสีจิ่วเฉิน

ถังจือซย่าไม่คิดว่าเขาจะมา เขาไม่ได้มีนัดกับซ่งซานหรอกหรือ จะมาที่บ้านเธอทำไม

เสียงกริ่งหน้าประตูยังคงดัง ถังจือซย่าเปิดประตูออกด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย เธอยื่นหน้าออกไปมองชายหนุ่ม แล้วพูดว่า “คุณมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้”

“ฉันมาหาเฉินเฉิน”

“ไม่ได้ เชิญกลับไปเถอะค่ะ! ลูกของฉัน ฉันจะอยู่กับเขาเอง” ถังจือซย่าตอบอย่างเฉยเมย

ขณะนั้นเอง ด้านหลังเธอ เด็กน้อยวิ่งออกมาด้วยความร่าเริง“ คุณลุงสี คุณลุงมาแล้ว พวกเราลงไปเล่นกันเถอะ!”

ถังจือซย่าจ้องมองลูกชายของตนเดินออกไปหน้าประตู แล้วจับมือของชายหนุ่ม “คุณลุงสี คุณมาเร็วมากเลยครับ!”

เด็กน้อยเอื้อมมือไปกอดเธอทันที ส่วนสีจิ่วเฉินเอง ขณะนี้เขาก็เกรงใจถังจือซย่ากลัวว่าจะพูดอะไรออกไปแล้วทำให้เธอรู้สึกไม่ดี กลัวว่าจะรบกวนเธอ และก็กลัวว่าเธอจะเกลียดเขา

เย็นวันนี้เขาได้รู้จากซ่งซานว่าเธอเคยได้รับความเจ็บช้ำน้ำใจขนาดไหน ลูกชายที่เธอให้กำเนิดเป็นลูกของคนที่ล่วงละเมิดเธอ และได้รู้ว่าตอนนั้นเธอถูกขับไล่ออกจากบ้าน เหตุการณ์ต่างๆ ที่เธอประสบมา ทำให้เธอต่อต้านและปฏิเสธผู้ชาย ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติมาก

“จือซย่า ฉันไม่ได้มีเจตนาไม่ดี “ฉัน...” สีจิ่วเฉินเอ่ยออกมาเพื่ออธิบาย

ถังจือซย่าอุ้มลูกชาย แต่กลับมองเขาด้วยสายตาเฉยชาเป็นที่สุด “ท่านประธานสีไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วค่ะ ฉันรู้ว่าคืนนี้คุณมีนัดกับซ่งซาน แต่ลูกชายของฉันกลับไม่รู้ประสา ไปรบกวนเวลานัดของพวกคุณเข้า ต้องเป็นฉันที่ขอโทษคุณค่ะ”

สีจิ่วเฉินหายใจสะดุด คิ้วขมวด “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไปกินข้าวกับซ่งซาน”

ถังจือซย่าไม่อยากพูดอะไรมาก แค่คิดว่าคืนนี้ตัวของเขานอนอยู่บนตัวของซ่งซาน ปลดปล่อยพละกำลัง เพื่อปลดเปลื้องความต้องการของตัวเอง เธอก็รู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อยืนอยู่ใกล้เขา

เพราะว่าเธอเกลียดซ่งซาน จึงพานทำให้เกลียดเขาไปด้วย ใครก็ตามที่มีความเกี่ยวข้องกับซ่งซาน เธอก็ไม่อยากคบค้าด้วยทั้งสิ้น