รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 221

ถังจือซย่าอุ้มลูกชายกลับเข้ามา แล้วปิดประตูบ้าน เพื่อไม่ต้องเจอคนที่อยู่ข้างนอก

เด็กน้อยถูกแม่อุ้มไปนั่งบนโซฟา เขาเบะปากเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็เอ่ยออกมาเบาๆ อย่างสุภาพ “แต่ผมชอบคุณลุงสีนี่ฮะ”

“ลูกชอบเขาไม่ได้ ต่อไปนี้ลูกห้ามโทรศัพท์ไปหาเขาเป็นการส่วนตัวอีกนะ เขาเป็นเจ้านายใหญ่ของบริษัท เขางานยุ่งมากๆ รู้ไหมลูก”

ถังจือซย่าหาข้ออ้างเพียงว่าสีจิ่วเฉินนั้นงานยุ่ง เพื่อไม่ให้ลูกชายไปสุงสิงกับเขาอีก

เด็กน้อยพยักหน้าเป็นการตอบรับ แต่ในใจเขารู้สึกชอบสีจิ่วเฉินจริงๆ เขารู้สึกเหมือนเห็นเงาของพ่อในตัวของสีจิ่วเฉิน เขาหวังว่าหม่ามี้จะแต่งงานกับเขา และก็จะกลายเป็นพ่อของตนจริงๆ

ในขณะที่สอนลูก ถังจือซย่าก็รู้สึกผิดต่อลูก มันเป็นความผิดของเธอเอง เธอไม่ควรให้ลูกชายของเธอไปพึ่งพาสีจิ่วเฉินตั้งแต่แรก สุดท้ายเมื่อผลเป็นเช่นนี้ ก็เป็นเพราะเธอเองทั้งสิ้น

เธอตัดสินใจแล้วว่าไม่ทำผิดพลาดแบบนี้อีกในอนาคต ระหว่างเธอกับสีจิ่วเฉินจะต้องขีดเส้นที่ชัดเจน อย่าให้มันคลุมเครือเช่นนี้

คืนนี้ถังจือซย่านอนอยู่บนเตียงคิดถึงเรื่องต่างๆ นานา ส่วนมากเป็นเรื่องเกี่ยวกับสีจิ่วเฉิน เธอก็ไม่รู้ว่าชายผู้นี้เข้ามาวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากจะสลัดก็สลัดความคิดเหล่านี้ออกไปไม่ได้เสียที

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เธอจะไม่ปล่อยให้เขามามีอิทธิพลครอบงำความคิดของเธอต่อไป หากกำจัดออกไปไม่ได้จริงๆ เธอจะไปหาผู้ชายคนอื่นมาแทนเขา ผู้ชายน่ะต่อให้เธอหาไม่ได้เลยสักคน ก็จะไม่มีทางคบผู้ชายคนเดียวกับซ่งซานเด็ดขาด

ในความรู้สึกของถังจือซย่า ร่างกายของสีจิ่วเฉินถูกปกคลุมด้วยลมหายใจของซ่งซานไปหมดแล้ว หากอยู่ใกล้ภายในรัศมีหนึ่งเมตร ก็ทำให้เธอหายใจไม่ออกด้วยความรังเกียจ

คืนนี้ ซ่งซานแกล้งเมา เพื่อให้หลินจื้อไปส่งเธอถึงห้องนอน ภายใต้การริเริ่มของซ่งซาน หลินจื้อขึ้นเตียงของเธอโดยแสร้งทำทีไม่ยินยอม คืนนี้ซ่งซานนอนอยู่กับผู้ชาย หากแต่ว่าชายคนนั้นไม่ใช่สีจิ่วเฉิน ซ่งซานฉวยโอกาสตอนที่หลินจื้อนอนหลับ แอบถ่ายภาพของเขาเอาไว้แสดงให้ถังจือซย่าเห็นว่าผู้ชายที่นอนอยู่ข้างเธอนั้นคือ สีจิ่วเฉิน

เช้าตรู่

เมื่อถังจือซย่าได้ข้อสรุปความคิดของเธอหลังจากที่ครุ่นคิดมาทั้งคืน ร่างกายของเธอก็รู้สึกผ่อนคลาย ตราบใดที่เธอทำใจให้ปลอดโปร่ง และคิดถึงเส้นทางในอนาคตดีแล้ว เธอก็จะไม่ต้องเข้าไปพัวพันอีก

เธอไม่มีเวลามามัวแต่ใส่ใจเรื่องนี้ เธอจะต้องทำงานหนักเพื่อหาเงิน ลูกชายของเธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ

นอกจากลูกชายแล้ว ก็ไม่มีใครคู่ควรที่เธอจะเสียพลังงานด้วย

“อ้อ! ฉันลืมโทรศัพท์มือถือไว้ในรถแท็กซี่ค่ะ รีบรับสายเลยค่ะพี่เหมย” ถังจือซย่าตอบสนองทันที

หลี่เหมยรับสาย “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ รบกวนถาม คุณรู้จักเจ้าของหมายเลขนี้ไหมครับ เจ้าของเครื่องนี้ลืมโทรศัพท์เอาไว้ในรถแท็กซี่ครับ”

“ฉันเป็นหัวหน้าของเธอค่ะ ตอนนี้เธออยู่กับฉันพอดี ฉันจะให้เธอมาพูดสายนะคะ” หลี่เหมยส่งโทรศัพท์มือถือให้ถังจือซย่า

ถังจือซย่ารีบรับสาย แล้วเดินออกจากห้องประชุม “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเจ้าของโทรศัพท์ค่ะ”

“สวัสดีครับคุณผู้หญิง ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในรถกำลังจะไปธุระ คุณส่งที่อยู่มาให้ผม อีกสักครู่ผมจะเอาโทรศัพท์มือถือไปคืนคุณครับ” เสียงจากปลายสาย เป็นเสียงของชายหนุ่มน้ำเสียงนุ่มและสุภาพมาก

“ไม่ได้หรอกค่ะ! เดี๋ยวฉันไปหาคุณดีกว่า”