รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 232

ขณะที่กำลังสับสนวุ่นวายอยู่นั้น เธอก็ใช้มือปิดปากพลางดึงกระดาษทิชชูออกมา ดวงตาของชายที่อยู่ด้านตรงข้ามแสดงความเป็นห่วงออกมาทันที “โดนลวกหรือ ให้ฉันดูหน่อย”

ถังจือซย่าปิดปากและส่ายหน้า “ไม่เป็นไร” แต่จริงๆ ลิ้นก็โดนลวกไปแล้ว

สีจิ่วเฉินรีบบอกให้พนักงานนำน้ำเย็นมาให้ หลังจากพนักงานนำน้ำเย็นมา ถังจือซย่าก็ดื่มลงไปทันทีเพื่อทำให้ลิ้นเย็นลง

อาหารทะเลมื้อใหญ่มาเสิร์ฟแล้ว ถังจือซย่าเริ่มลงมือกินอย่างอารมณ์ดี ส่วนสีจิ่วเฉินยังคงมีท่าทางสง่างามเหมือนอย่างเคย ไม่ว่าจะเป็นชั้นเลิศแบบไหน เขาก็เคยกินมาตั้งแต่เด็กจนเบื่อแล้วทั้งนั้น

แต่ถังจือซย่าเหมือนกับแมวน้อยที่ตะกละตะกลาม เธอถือขาปูขึ้นมาและกัดมัน ไม่ปล่อยให้เนื้อด้านในเสียของเลยแม้แต่น้อย ฟันของเธอก็ดีมาก กัดได้เป็นอย่างดีเลย

“ระวังฟันด้วย” ชายหนุ่มด้านตรงข้ามขมวดคิ้วและเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

ต่อหน้าอาหารเลิศรส ฟันไม่ใช่เรื่องสำคัญ ขาปูสำคัญกว่า!

สีจิ่วเฉินลุกออกไปครู่หนึ่ง ถังจือซย่ากินจนอิ่มแล้วและหันไปด้านข้าง จึงสังเกตเห็นว่าวิวด้านนอกนั้นสวยงามมาก ในทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด มีเรือยอชต์หลายลำลอยอยู่ ภาพความกว้างขวางและดูมีศิลปะนี้ช่วยขจัดความรำคาญใจต่างๆ ออกไปได้จริงๆ

สีจิ่วเฉินกลับเข้ามาและดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ จากนั้นก็พูดขึ้น “ควรกลับกันได้แล้ว”

“ได้ค่ะ คุณรอสักครู่ ฉันจะไปจ่ายเงิน” ถังจือซย่าพูดจบก็เตรียมที่จะลุกขึ้น

“ไม่ต้องไปแล้ว ฉันจ่ายไปแล้ว” ชายหนุ่มมองไปที่เธออย่างหยอกเย้า

ถังจือซย่ามึนงงไปครู่หนึ่ง เขาจ่ายเงินแล้ว?

“คุณจะรีบร้อนขนาดนั้นทำไมเนี่ย! คุณเป็นโรคชอบจ่ายเงินหรือไง” ถังจือซย่าตั้งใจว่าจะเลี้ยงข้าวเขาในวันนี้ แต่เขากลับไม่ให้โอกาสเธอเลย หดหู่ใจจริงๆ

“ไปกันเถอะ!” สีจิ่วเฉินไม่สนใจที่เธอบ่น เขาถือโทรศัพท์และเดินออกจากร้านอาหารไปอย่างสง่างาม รอบๆ ตัวของเขามีบรรยากาศของผู้สูงส่งปกคลุมอยู่ ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็เป็นจุดสนใจอยู่ตลอด

เห็นไหมล่ะ ลูกค้าสาวที่นั่งโต๊ะทางนั้นจ้องเขาจนไม่กะพริบตาและพูดชมไม่หยุดอยู่ตรงนั้น!

ถังจือซย่าตกเป็นเป้าความอิจฉาของพวกเธออย่างเลี่ยงไม่ได้ ตั้งแต่สีจิ่วเฉินมาอยู่รอบๆ ตัวเธอ การได้รับความอิจฉาของคนอื่นแบบนี้ก็มักจะเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง

“ทำไมคันด้านหลังถึงเร่งฉันอยู่นั่นล่ะ ฉันอยู่ผิดเลนหรือเปล่าคะ”

“ประธานสีคะ ช่วยฉันดูรถข้างๆ หน่อยได้ไหม ฉันจะเปลี่ยนเลนแล้ว”

“ประธานสีคะ ฉันจะไปทางนั้น! สัญลักษณ์บนถนนมันผิดหรือเปล่า”

“ทำไมรถคันด้านหน้าขับช้ากว่าฉันอีกล่ะเนี่ย ช้าอย่างกับเต่า ฉันควรแซงอย่างไรดีคะ”

“รถด้านหลังจะเร่งฉันทำไมเนี่ย! ใจดีกับมือใหม่หน่อยไม่ได้หรือไง”

ถังจือซย่าค่อยๆ อารมณ์เสียมากขึ้นเรื่อยๆ ชายที่นั่งด้านข้างพูดเตือน “ขับรถต้องใจเย็นไว้”

ถังจือซย่าพูดขึ้นด้วยความโมโห “เขามาแทรกฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเหยียบเบรกทัน ฉันคงชนไปแล้ว” ขับไปอีกสักพัก รถสปอร์ตคันหนึ่งก็ขับผ่านเธอไป ถังจือซย่าตกใจจนหมุนพวงมาลัยออกไป สีจิ่วเฉินมองเธอด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ