รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 233

“นั่นมันรถสปอร์ตเลยนะ ราคาตั้งหลายล้าน! เฉี่ยวกันนิดเดียว รถของฉันคงจะซื้อมาเปล่าประโยชน์แล้ว” ถังจือซย่าพูดขึ้นอย่างรู้ตัวเองดี

สีจิ่วเฉิน “...”

“ไม่ต้องสนใจว่าเป็นรถอะไร เธอขับไปตามปกติก็พอแล้ว เฉี่ยวกันขึ้นมาฉันรับผิดชอบเอง” สีจิ่วเฉินทำหน้าขรึม หญิงสาวคนนี้ไม่รู้หรือไงว่าเขาที่นั่งอยู่ในรถของเธอนั้น เป็นคนดวงแข็งอยู่เหมือนกัน

“ทำไม เริ่มกลัวที่จะนั่งรถของฉันแล้วหรือ” ถังจือซย่ายิ้มหยอก

สีจิ่วเฉินห้ามอะไรเธอไม่ได้แต่กลับรู้สึกมีความสุขขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล นานมากแล้วที่ไม่มีใครมาทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายแบบนี้

ขณะที่กำลังรอสัญญาณไฟอยู่นั้น ถังจือซย่าก็หันมาทางเขาและพูดขึ้น “ประธานสีคะ ตรงนั้นมีกล่องทิชชูอยู่ ช่วยหยิบให้ฉันสองแผ่นหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ”

สีจิ่วเฉินเปิดกล่องทิชชูและหยิบออกมาให้เธอสองแผ่น ถังจือซย่าเหงื่อออกเต็มไปหมด เธอรับมาและเริ่มเช็ด ส่วนสายตาของชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม น้อยมากที่จะเห็นเธอด้านที่เป็นตัวเองจริงๆ

ถังจือซย่าขับมาจนถึงลานจอดรถชั้นใต้ดินของหอรุ่ยเป่าด้วยความหวาดกลัว สีจิ่วเฉินสั่งให้เธอไปจอดที่ตำแหน่ง VIP มันเป็นตำแหน่งที่สีจิ่วเฉินใช้จอดรถตามปกติ

“ต่อไปนี้เธอมาจอดรถตรงนี้นะ” สีจิ่วเฉินเปิดประตูเดินลงจากรถและพูดขึ้น

ถังจือซย่าลงจากรถและพบว่าตัวเองปวดเอว ปวดหลัง ไหล่ตึง แถมขาอ่อนด้วยอีก เธอยื่นมือไปนวดไหล่ ปล่อยแขนสบายๆ และเตะขาออกไป

ชายที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะหันไปแอบยิ้ม เขาไว้หน้าเธอโดยการไม่หัวเราะต่อหน้าเธอ

ลิฟต์มาถึงชั้นหก ถังจือซย่าเดินออกจากลิฟต์และหันกลับไปมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านใน เธอสบตากับชายคนนั้นที่มองมายังเธออย่างลึกซึ้งพอดี ถังจือซย่าใจเต้นแรงทันที จากนั้นจึงรีบเดินออกไป

เธอมาถึงที่ห้องทำงานของหลี่เหมยและเล่าเรื่องที่ไปรับรถให้ฟัง อีกทั้งยังตัดสินใจว่าพรุ่งนี้ตอนเที่ยงจะพาเธอหลี่เหมยไปเลี้ยงข้าว ฉลองที่เธอได้รับรถแล้ว และจะพาผู้ช่วยของทั้งคู่ไปด้วย

ทันทีที่ถังจือซย่ามาถึงห้องทำงาน ไอ้หย่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับคำพูดเสียดสี “ถังจือซย่า แบบร่างล่ะ”

“ฉันบอกพี่เหมยแล้วว่าจะส่งพรุ่งนี้”

ถังจือซย่าโทรไปหาเซี่ยวชินก่อนเวลาเลิกงานสิบห้านาที จัดการเรื่องที่จะไปกินข้าวเย็นกัน

“จือซย่า วันนี้ผมลางานช่วงบ่าย สามารถไปเวลาไหนก็ได้”

“จริงหรือ ถ้าอย่างนั้นให้ฉันไปรับคุณไหมคะ! วันนี้ฉันไปรับรถมาพอดี” ถังจือซย่าพูดจบก็อดไม่ได้ที่จะพูดหยอกไปอีกหนึ่งประโยค “แต่คุณต้องไม่กลัวที่จะนั่งรถของโชเฟอร์สาวมือใหม่นะคะ”

“ผมใจกล้าอยู่แล้ว ไม่กลัวหรอก ถ้าอย่างนั้นผมไปรอที่หน้าบริษัทคุณนะ”

“ได้สิ คุณมาได้เลย!” ถังจือซย่ายิ้มและวางสายโทรศัพท์ไป

ถังจือซย่าเดินไปรับเซี่ยวชินที่หน้าบริษัทและลงไปลานจอดรถใต้ดินด้วยกัน เซี่ยวชินเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ถังจือซย่าเชื่อมโทรศัพท์เข้ากับรถและเปิดเพลงไปด้วย

หลังจากเข้าถนนใหญ่ครั้งแรกกับสีจิ่วเฉินมาแล้ว ถังจือซย่าก็ไม่ค่อยประหม่ามากนัก บวกกับที่เป็นชั่วโมงเร่งด่วนด้วย ทำให้ขับไปถึงโรงเรียนอนุบาลของลูกชายได้อย่างราบรื่น