รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 239

แต่ข้อเรียกร้องเพียงอย่างเดียวของซ่งซานก็คืออยู่ให้ห่างจากสีจิ่วเฉิน ข้อนี้ แน่นอนว่าเธอสามารถทำได้ เพียงแต่ชายคนนี้มาพัวพันกับเธอไม่ปล่อย

ถังจือซย่ายังไม่รู้ว่าจะทำให้เขาเลิกมาตอแยกับเธออย่างไรดี

ตอนแรกคิดว่าจะหาชายอื่นมาลองคบดู ให้สีจิ่วเฉินถอยไป แต่คำเตือนของเขาเมื่อสักครู่นี้ทำให้เธอกังวลขึ้นมา ถ้าเกิดสีจิ่วเฉินเป็นบ้าขึ้นมาจริงๆ เหล่าชายที่เธอใช้ประโยชน์ไม่ได้มีความผิดด้วยเสียหน่อย!

ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์ของถังจือซย่าก็มีข้อความเด้งขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นคังเฮ่าเซวียนที่ส่งข้อความมา [คุณถัง มีเวลามาเยี่ยมชมบริษัทสักหน่อยไหมครับ]

ถังจือซย่าเพิ่งนึกได้ว่าครั้งที่แล้วรับปากจะไปเยี่ยมชมบริษัทของพ่อ ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว แต่เธอก็ยังหาเวลาว่างไม่ได้

[ได้ค่ะ ฉันจะลองดูว่าเสาร์นี้มีเวลาว่างหรือไม่]

[ถ้าจะให้ดีแนะนำให้มาวันศุกร์ครับ วันเสาร์พวกเราไม่ทำงาน]

[อ้อจริงสิ อย่างนั้นก็ได้ค่ะ งั้นวันศุกร์ฉันจะเข้าไปบริษัทของพ่อสักหน่อย] ถังจือซย่าตอบกลับไป

[ได้ครับ พวกเราจะรอคุณถังเข้ามา]

ถังจือซย่านึกขึ้นได้อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องที่บริษัทของพ่อถูกซื้อกิจการเป็นอย่างไรบ้างแล้วนะ ไม่ได้ยินพ่อพูดถึงเรื่องนี้เลย หรือเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นแล้วอย่างนั้นหรือ

ขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องต่างๆ อยู่นั้น ด้านนอกก็มีเสียงไขกุญแจดังขึ้นมา เด็กน้อยกลับมาแบบมีความสุขและทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ

“ได้เวลาไปอาบน้ำนอนแล้ว” ถังจือซย่าเห็นว่าเป็นเวลาสามทุ่มสี่สิบนาทีแล้ว พรุ่งนี้เด็กน้อยยังต้องไปโรงเรียนอีก

“ประธานสีคะ ดึกมากแล้ว คุณควรกลับได้แล้ว” ถังจือซย่าลุกขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเหินห่างมากกว่าปกติ

ชายหนุ่มที่กำลังดื่มน้ำอยู่สำลักทันที เขาก้มหน้าสำลักและมองไปยังหญิงสาวใจร้ายคนนั้น

เด็กน้อยคลานออกมาจากอ้อมแขนของสีจิ่วเฉินอย่างเชื่อฟังและเดินเข้าไปในห้อง ถังจือซย่าเข้าไปจัดผ้าห่ม เปิดเครื่องปรับอากาศให้เขา จากนั้นก็เดินออกจากห้องมา

เมื่อมองไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา ถังจือซย่าตัดสินใจว่าจะคุยกับเขาอย่างจริงจังสักครั้งหนึ่ง

สีจิ่วเฉินก็สามารถรับรู้ได้ เขารอว่าหญิงสาวคนนี้จะคุยกับเขาเรื่องอะไรอย่างสงบเสงี่ยม แน่นอนว่าคงไม่ใช่เรื่องงาน

ถังจือซย่ายกแก้วชามาวางด้านหน้าเขาและมองเขาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจัง “สีจิ่วเฉิน พวกเรามาคุยกันดีๆ ดีกว่า คุยเรื่องสถานการณ์ของพวกเรา”

“เธอพูดมาสิ!” สีจิ่วเฉินอยากจะฟังความคิดเห็นของเธอ

ถังจือซย่าถอนหายใจเล็กน้อย “ก่อนอื่นเลย ฉันรู้สึกซาบซึ้งสำหรับการช่วยเหลือที่ประธานสีมีให้เราสองแม่ลูกมากๆ คุณเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง คุณไม่ควรมาเสียเวลาชีวิตกับพวกเรา อย่างที่สองก็คือ ฉันหวังว่าคุณจะอยู่ให้ห่างจากฉันและลูกของฉัน ไม่มายุ่งกับพวกเราอีก เห็นได้ชัดว่าเฉินเฉินเริ่มที่จะแยกจากกับคุณไม่ได้แล้ว ฉันไม่อยากให้เรื่องของพวกเราไปเป็นบาดแผลของเขา เรื่องที่สาม ที่บริษัท พวกเราเป็นเจ้านายลูกน้องกัน ไม่ควรมีความสัมพันธ์แบบคลุมเครือต่างๆ เรื่องที่สี่ ฉันซาบซึ้งสำหรับการช่วยเหลือและสนับสนุนของคุณ ที่มีต่อบริษัทของพ่อฉันที่ผ่านมามาก บุญคุณครั้งนี้ วันข้างหน้าฉันจะต้องตอบแทนคุณแน่นอน”