รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 256

“แม่ งั้นพวกเราก็ต้องหาวิธีเอาบริษัทของพ่อมาอยู่ในมือให้ได้! จะให้แม่ลูกคู่นั้นได้ไปไม่ได้ พ่อใจร้ายกับเรามาก พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องยอมรับสภาพต่อไป” เมื่อถังชิงชิงนึกถึงบริษัทของพ่อ มรดกอะไรก็มีไม่เท่าบริษัทใหญ่ที่ทำได้กว่าสิบล้าน

สายตาของหลี่เจี๋ยฉายแววเจ้าเล่ห์ “ชิงชิงแกพูดถูก พ่อแกทำกับพวกเราขนาดนี้ เขาแทบไม่เห็นเราในสายตาด้วยซ้ำ แกต้องได้สืบทอดบริษัทต่อ ดังนั้น ชิงชิง แกต้องฟังแม่”

“แม่ หนูก็ต้องฟังแม่อยู่แล้วสิ แม่ให้ทำอะไรหนูก็ทำ” ถังชิงชิงอยู่ภายใต้การควบคุมของแม่มาตั้งแต่เด็ก เธอเชื่อว่าทุกอย่างที่แม่ทำนั้นถูกต้อง

“งั้นก็ไปอ่อยคังเฮ่าเซวียน เอามาให้จนได้ ให้เขามาอยู่ฝั่งเดียวกับเรา พอถึงเวลา ถ้าพวกเราอยากได้บริษัทของพ่อ เขาก็จะกลายเป็นตัวช่วยที่สำคัญ

“อะไรนะ?” สายตาของถังชิงชิงฉายแววไม่พอใจ “คังเฮ่าเซวียน? เขาก็แค่ผู้ช่วยบัญชีของพ่อไม่ใช่เหรอ”

“แต่เขาเป็นคนที่พ่อแกชุบเลี้ยงให้มารับช่วงต่อที่บริษัทนะ ต่อไปถังจือซย่าก็ต้องอาศัยเขา ชิงชิง พ่อแกไม่ซื่อสัตย์กับพวกเรา ก็อยากโทษถ้าวันไหนพวกเราทำบ้างก็แล้วกัน หลังจากนี้เมื่อได้โอกาส คังเฮ่าเซวียนจะเป็นกำลังสำคัญ” หลี่เจี๋ยเอ่ยกับลูกสาวอย่างใจเย็น หรือสรุปก็คือ ในใจของเธอเตรียมแผนการไว้แล้ว

“เฮอะ! เขาก็แค่คนจน หนูไม่ต้องออกแรงมากก็จับเขาได้อยู่หมัด มีคุณหนูมาชอบ ก็นับว่าเป็นโชคของเขาแล้ว” แม้ว่าถังชิงชิงจะถูกแม่บังคับให้เข้าใกล้คังเฮ่าเซวียน แต่ในสายตาของเธอ เธอไม่แม้แต่จะชายตามองเขาด้วยซ้ำ

พอได้เจอกับลูกรักสวรรค์อย่างสีจิ่วเฉินแล้ว สายตาของถังชิงชิงจะมองผู้ชายธรรมดาๆ ได้อย่างไร

ต่อให้เธอไม่ได้แต่งงานกับสีจิ่วเฉิน ก็ต้องเป็นลูกชายจากตระกูลเศรษฐี

“แม่ บริษัทของพ่อไม่ใช่ว่าจะถูกซื้อกิจการแล้วเหรอ ถ้าพ่อไม่เหลือบริษัทแล้วล่ะ” ถังชิงชิงถามอย่างเป็นกังวล

“รีบอะไร บุญคุณระหว่างแม่ของถังจือซย่ากับตระกูลสียังมีอยู่ ตระกูลสีย่อมไม่อยู่เฉยๆ แน่ๆ ขอแค่ถังจือซย่าไปตระกูลสี ตระกูลสีก็ต้องให้ความช่วยเหลือแน่” หลี่เจี๋ยเชื่อว่าถังจือซย่าจะต้องออกปากพูดแน่นอน

“ถังจือซย่าคงไม่ได้อยากจะแต่งกับสีจิ่วเฉินใช่ไหม!” สายตาขอถังชิงชิงส่อแววอิจฉา

คังเฮ่าเซวียนมองหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ สายตาเต็มไปด้วยความรักเอ็นดู เขารักถังจือซย่าตั้งแต่แรกพบ แต่กลับไม่มีทางสารภาพความในใจ ว่าเขารักเธอ

ถังจือซย่าสวมเสื้อเชิ้ตคอบัว ด้านล่างเป็นกางเกงยีน ดูสบายๆ แต่ก็ไม่สบายจนเกินไป ผมยาวมันรวบอยู่ด้านหลัง รับกับใบหน้าอันบอบบางของเธอ ใครเห็นก็ใจสั่น

“คุณถัง ตอนกลางวันไปทานข้าวด้วยกันนะครับ ผมจองร้านไว้แล้ว ถือเป็นการเลี้ยงฉลองให้ประธานสีที่ได้ออกจากโรงพยาบาล

“อื้ม ได้เลย” ถังจือซย่าพยักหน้า

คังเฮ่าเซวียนชอบใจ ในที่สุดก็ได้ไปทานอาหารกับเธอสักมื้อ คุยกันไปอีกสักพัก เขาหยิบขวดน้ำออกมาจากกระเป๋ายื่นให้เธอ “คุณถังดื่มน้ำสักหน่อยเถอะครับ”