รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 257

ถังจือซย่ารับน้ำก่อนจะเปิดขวดดื่ม ขณะเดียวกันก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากทางลิฟต์ จนถังจือซย่าต้องดื่มน้ำพลางเหลือบตามอง

เมื่อมองเห็น เธอก็สำลัก พ่นน้ำในปากออกมา

สีจิ่วเฉินพาฉู่เฮ่ามาโดยไม่ได้รับเชิญ

ขาที่เรียวยาวของเขาเคลื่อนไหวอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยพละกำลัง ทั้งร่างฉายรัศมีอันทรงพลังจนใครๆ ต้องมอง

ผู้ชายคนนี้มาได้ไง?

แต่เมื่อผู้ชายคนนั้นเห็นเธอยืนอยู่ข้างๆ คังเฮ่าเซวียน เห็นว่าพวกเขากำลังพูดคุยกันอย่างออกรส ดวงตาเย็นชาก็หรี่ลง รอบกายผู้หญิงคนนี้มักจะล้อมรอบไปด้วยผู้ชายคนอื่น นี่ทำให้เขาไม่สบอารมณ์ที่สุด

“ประธานสี คุณมาได้ยังไง?” ถังจือซย่าถามด้วยความสุภาพและเกรงใจ

“ประธานสีเป็นห่วงเรื่องอาการของพ่อคุณ จึงรีบมาแต่เช้า” ฉู่เฮ่าอธิบายด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณความเป็นห่วงของพวกคุณ พ่อฉันจะออกจากโรงพยาบาลบ่ายนี้แล้ว” ถังจือซย่ามองใครบางคนอย่างตื่นเต้น

“พาพวกเราไปหาพ่อของเธอหน่อย” สีจิ่วเฉินเอ่ยเสียงนิ่ง

ถังจือซย่ารีบเดินนำไปที่ห้องของพ่อเธอ ผลักประตูเข้าไป ก็เจอกับพ่อของเธอที่กำลังหยอกล้อกับลูกชาย “พ่อ ประธานสีมาเยี่ยม”

ถังจวิ้นรู้สึกปลื้มปีติเป็นอย่างมาก เด็กน้อยข้างๆ เองก็ดีใจจนร้องตะโกนออกมา “อาสีมาแล้ว”

ขณะที่กำลังพูดสีจิ่วเฉินก็ก้าวไปข้างหน้า เมื่อเห็นเด็กน้อย สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เฉินเฉิน หนูก็อยู่ด้วยเหรอ”

ถังจือซย่าก็อดไม่ได้ที่จะส่งสายตาขอบคุณให้สีจิ่วเฉิน เพราะเธอไม่มีความสามารถพอจึงไม่สามารถสนับสนุนพ่อได้ แต่ผู้ชายคนนี้ช่วยเธอ และเรียกความมั่นใจของพ่อเธอกลับมาต่อหน้าศัตรูเก่า

“อาถัง เรื่องพวกนี้ผมควรทำอยู่แล้ว” สีจิ่วเฉินยังคงพูดคำเดิม เขายอมทำทุกอย่างเพื่อคนตระกูลถัง

เด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ ก็ได้รับผล เขากอดสีจิ่วเฉิน เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “อาสี อาเป็นคนดีจัง อาช่วยบริษัทของคุณตาผมด้วย แล้วยังช่วยหม่ามี๊ผมอีก”

“คิ เรื่องพวกนี้อาเต็มใจทำน่ะ”

“หม่ามี๊ หม่ามี๊สอนผมว่าต้องรู้จักบุญคุณ คนอื่นช่วยเราแล้ว เราก็ต้องตอบแทน ตอนนี้อาสีช่วยพวกเรา หม่ามี๊ก็ต้องตอบแทนใช่ไหม” เด็กน้อยไม่รู้เรื่องบุญคุณของคุณยาย ดังนั้นในสายตาของเขา สีจิ่วเฉินคือคนที่หม่ามี๊ต้องตอบแทนบุญคุณ

“เฉินเฉิน! หนูพูดถูก คนที่มีบุญคุณกับพวกเรา เราก็ต้องตอบแทน” ถังจวิ้นฉวยโอกาสนี้สอนหลานชายทันที