รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 265

“ฉลาดมาก ห้องเด็กอยู่ติดกับห้องของเธอ เธอไม่ต้องกังวล ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” สีจิ่วเฉินพูดขณะเดินขึ้นไปชั้นบน

ถังจือซย่าเดินตามเขาขึ้นไป เธอพบว่าห้องเด็กไม่ได้อยู่ติดกับห้องของเธอเท่านั้น ยังอยู่บนชั้นเดียวกันกับห้องนอนของผู้ชายคนนี้ ถึงขนาดที่ว่าอยู่ใกล้กันมาก

กระเป๋าเดินทางของเธอได้ถูกหิ้วขึ้นมาแล้ว สีจิ่วเฉินพูดกับเธอว่า “ฉันจะให้คนใช้มาจัดเสื้อผ้าให้เธอ”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันทำเองดีกว่า” ถังจือซย่าไม่คุ้นเคยกับการเรียกคนรับใช้

สีจิ่วเฉินพยักหน้า ไม่รบกวนเธอจัดข้าวของ

หลังจากที่ถังจือซย่าจัดของเสร็จ ก็เอาเสื้อผ้าของลูกชายไปวางไว้ในห้องเด็ก ท้ายที่สุดก็คำนึงถึงว่าลูกของเธอเป็นเด็กผู้ชาย แม้จะยังไม่ถึงวัยที่ลูกชายต้องห่างแม่ ก็ควรปลูกฝังให้เขายืนด้วยลำพังและตัดสินใจด้วยตัวเอง

หลังจากจัดข้าวของเสร็จ เธอจึงเอนกายด้วยความเหนื่อยเล็กน้อย ในสมองนึกถึงคำเตือนของซ่งซาน

ช่างมันเถอะเธอไม่สนอะไรทั้งสิ้น ถ้าซ่งซานกล้าปล่อยให้ไอ้บัดซบนั่นมาปรากฏตัวต่อหน้าลูกชาย เธอจะจับมันส่งไปสถานีตำรวจให้มันติดคุก เธอไม่มีวันให้อภัยกับความโหดร้ายในตอนนั้นหรอก

ชาตินี้จะไม่มีวันให้อภัยไอ้บัดซบที่ทำร้ายเธอในตอนนั้น คนนั้นควรตกนรก

ต่อให้เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดลูกชาย ถังจือซย่าก็จะไม่มีวันอ่อนข้อให้

ถังจือซย่ามาถึงระเบียงห้องนั่งเล่นบนดาดฟ้าชั้นสอง เธอนั่งดื่มด่ำอยู่ตรงนี้ คนรับใช้รีบนำจานผลไม้และน้ำชาพร้อมของว่างยามบ่ายส่งมาอย่างรวดเร็ว บริการอย่างเอาใจใส่ครบถ้วนไม่มีบกพร่อง

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์ได้เดินมาทางด้านหลังของเธอ สีจิ่วเฉินเดินมานั่งลงข้างๆเธอ และนั่งมองดูเจ้าตัวเล็กที่เตะบอลอยู่บนสนามหญ้าชั้นล่าง “เฉินเฉินชอบบ้านของฉันมาก”

“ ใครบ้างจะไม่ชอบวิลล่าใหญ่หรูหรา” ถังจือซย่าโต้กลับด้วยรอยยิ้ม

“พูดแบบนี้แปลว่าเธอก็ชอบ?” สีจิ่วเฉินถามกลับ

ถังจือซย่าเกิดการสำลัก พูดโดยไม่ต้องแสร้งว่า “ชอบแน่นอน”

ด้านหน้าหันเข้าหาทะเลกว้าง และดอกไม้ยามเย็นของฤดูใบไม้ผลิ

ไม่มีนักออกแบบคนไหนจะสามารถต้านทานต่อห้องทำงานแบบนี้ไหว ทำงานที่นี่ ก็เสมือนเป็นการพักผ่อนหย่อนใจอย่างหนึ่ง ปัญหาทุกอย่างก็มลายหายไปได้

“ชอบไหม”

ในขณะที่ถังจือซย่ากำลังตกตะลึง เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มก็ถามขึ้นมา

ถังจือซย่าจะไม่ชอบได้เหรอ?เธอหันหน้าไปทางเขา “ฉันทำงานในห้องของตัวเองได้ ไม่ต้องสิ้นเปลืองสมองตระเตรียมห้องทำงานให้ฉันหรอกค่ะ”

“สำหรับฉัน ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ นับตั้งแต่นี้ไป นี่ก็คือสำนักงานของเธอ ฉันยังรองานร่างออกแบบจากเธออยู่นะ!” ผู้ชายคนนี้หรี่ตาฟีนิกซ์ของเขาขึ้น มองเธอด้วยความคาดหวัง

“ขอบคุณค่ะ” ถังจือซย่าไม่โต้เถียงอีก ถึงยังไงเธอก็แค่มาขอยืมอาศัยอยู่ชั่วคราว