รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 266

อาหารเย็นมากมายหลากหลาย เจ้าตัวเล็กเล่นจนเหงื่อออกเต็มหัว สีจิ่วเฉินลูบหัวเล็กๆของเขาอย่างรักใคร่ “เฉินเฉิน ชอบบ้านของอาไหม”

“ชอบครับ!” เจ้าตัวเล็กกำลังกินข้าวคำโตๆ แก้มป่องๆทั้งสองข้างปูดออกมา

ถังจือซย่าอดยิ้มออกมาไม่ได้ ลูกชายของเธอไม่เพียงแต่ชอบบ้านของเขา ยังชอบอาหารบ้านเขาด้วย!

หลังอาหารเย็น ถังจือซย่าพาลูกชายขึ้นไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำให้เจ้าตัวเล็กสดชื่นและสะอาดสะอ้านแล้ว ก็เป่าผมสั้นที่หล่อเหลาของเขาจนแห้ง เจ้าตัวเล็กก็ดูเหมือนจะยิ่งหล่อขึ้นไปอีก

ถังจือซย่านำของเล่นเลโก้มาให้เขาเล่นบนโซฟาในห้องเด็กของเขา แล้วผลักประตูกลับไปที่ห้องของเธอ เธอยืนที่หน้าต่าง ทอดสายตาดูแสงไฟในเมืองที่อยู่ไกลออกไป ท่ามกลางอาคารมากมาย ดูแล้วเหมือนการแสดงแสงสีที่งดงามฉากหนึ่ง ซึ่งสวยงามมาก

สามทุ่มครึ่ง ถังจือซย่าผลักประตูเข้าไปในห้องของลูกชาย แล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ เจ้าตัวเล็กในมือยังถือชิ้นส่วนเลโก้ ตัวพาดอยู่บนโซฟา สองขาอยู่ใต้โซฟา และผล็อยหลับไปแล้ว

ถังจือซย่ายื่นมือออกไปอุ้มลูกชายกลับมานอนบนเตียง ช่วยเขาปรับเครื่องปรับอากาศ ห่มผ้าให้เรียบร้อย เธอจูบหน้าผากเล็กๆที่เงาวาวสะอาดหมดจดทีหนึ่ง และเปิดโคมไฟติดผนังไว้แล้วจึงออกมา

เพิ่งออกมาถึงทางเดิน ก็เห็นสีจิ่วเฉินออกมาจากห้องหนังสือของอีกด้าน เขาลดเสียงลงและถามว่า “เฉินเฉินนอนหรือยัง”

“อื่อ นอนแล้วค่ะ” ถังจือซย่าตอบเสียงแผ่วเบา เงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า เขาคงทำงานมาทั้งวัน ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยของความเหนื่อยล้า ไม่เหมือนคนที่ปกติดูสงบนิ่งชอบกดดันคนอื่น แต่ตอนนี้ดูแล้วเหมือนคนขี้เกียจเป็นพิเศษ

“ประธานสี คุณก็เข้านอนเร็วๆนะคะ!” ถังจือซย่าพูดอย่างห่วงใย แล้วผลักประตูเข้าไปในห้องของตัวเอง

ตอนที่เธอคิดจะปิดประตู กลับโดนมือของชายคนนี้รั้งไว้ เธอชะงัก ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายก้าวเข้ามาพร้อมกับออร่าที่กดดัน

หัวใจของถังจือซย่าแทบจะกระโดดออกมา ตอนที่อยู่บ้านของเธอ ผู้ชายคนนี้มือไม้อยู่ไม่สุข ตอนนี้ เธอมาอยู่บ้านของเขา คงไม่ใช่ว่าเขายังไม่เปลี่ยนนิสัยนี้หรอกนะ!

“ประธานสีมีธุระอะไรคะ” ถังจือซย่าแสร้งถามนิ่งๆ

“เธอยังไม่ได้บอกราตรีสวัสดิ์ฉัน” ผู้ชายหาข้ออ้าง

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ถังจือซย่ารีบพูดทันที

“เธอ” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายแต่ทรงพลัง

ถังจือซย่าหน้าแดงก่ำ เริ่มเสียใจนิดหน่อย ไม่มีเรื่องก็ถามจนได้เรื่อง คำพูดของเขาฟังดูคลุมเครือและเจาะลึก อะไรคือเขาอยากได้เธอ?

“ประธานสี นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณควรกลับไปพักผ่อนที่ห้องได้แล้วค่ะ” ถังจือซย่าได้แต่ใช้ไม้สุดท้ายไล่เขาไป

สีจิ่วเฉินก็รู้ว่าเธอต้องใช้ไม้นี้ เขาลุกขึ้นยืน และกล่าวราตรีสวัสดิ์ด้วยเสียงทุ้มต่ำและจากไป

ถังจือซย่ามองดูประตูที่ลงกลอน เธอค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอกลัวอะไรกันแน่? กลัวเขาทำมิดีมิร้าย?หรือกลัวว่าหัวใจที่ยึดไว้เหนียวแน่นจะตกไปอยู่ที่เขา?

ถ้าไม่มีลูกชาย ไม่มีเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน เธอคงเต็มไปด้วยความกระตือรือล้นที่จะรักผู้ชายสักคน รักอย่างบ้าคลั่ง ตราบเท่าชีวาวายประเภทนั้น

แต่บัดนี้ หลังจากที่มีลูกชายแล้ว เธอไม่อยากมีอารมณ์รักใคร่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อใจ แต่เธออยากรับผิดชอบต่อลูกชาย