รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 276

ตอนที่สายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปที่ริมฝีปากอันแดงได้รูปและดูอ่อนนุ่มของหญิงสาวนั้น ในที่สุดเขาก็หาเจอแล้ว

ฝ่ามือใหญ่ๆของเขาล็อกไปที่ท้ายทอยของถังจือซย่า มืออีกข้างรั้งเอวของเธอไว้แน่น และดึงเข้าหาตัว ริมฝีปากแดงๆ ของถังจือซย่าก็ถูกชายหนุ่มจอมเผด็จการประกบปากเข้ามาเรียบร้อย

ปากอันเล็กๆ นุ่มนิ่มนี้นั่นเองที่ชอบยั่วให้เขาโมโหมาโดยตลอด ยั่วให้เขาเกิดอาการบ้าคลั่ง 

ต้องโดนทำโทษ 

ถังจือซย่าเพิ่งจะดื่มเหล้ามา สมองยังเกิดอาการเบลอๆอยู่ นี่ยังมาถูกชายหนุ่มลวนลามเข้าอีก นึกไม่ถึงว่าร่างกายจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง จูบของชายหนุ่มผู้นี้ปกติก็เผด็จการทุกครั้งไม่อาจปฏิเสธได้ คืนนี้ยิ่งไม่ปล่อยโอกาสให้เธอปฏิเสธได้

เหมือนกับสัตว์ร้ายตัวหนึ่งที่ต้องการกลืนกินเธอลงไป 

ถังจือซย่าไม่รู้ว่าไปทำผิดต่อเขาเรื่องอะไร ถึงได้ต้องโชคร้ายมาเป็นคนรับเคราะห์

จูบครั้งนี้ จบลงตอนที่มีนกตัวหนึ่งบินหลงทางผ่านมาทางหน้าต่าง เพราะว่าทั้งสองคนต่างคิดว่าเป็นเด็กน้อยลุกขึ้นมาจากเตียง 

ถังจือซย่าจึงฉวยโอกาสนี้รีบผลักเขาออกไปอย่างแรง ยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปากที่บวมแดงพร้อมเอ่ย “ถ้าคุณยังทำตัวไร้มารยาทอีก พรุ่งนี้ฉันจะย้ายออกไป” 

สีจิ่วเฉินพูดด้วยอารมณ์ที่ยังค้างอยู่เล็กน้อย “ได้ ไม่จูบแล้ว” 

ครั้งนี้ถังจือซย่ากลับไปยังห้องนอนด้วยสมองที่เหมือนจะขาดอากาศไป ผ่านไปไม่นานเธอก็นอนหลับไป ครั้งต่อไปจะไม่ไปหาเรื่องยั่วโมโหชายหนุ่มคนนี้อีกเด็ดขาด

เช้าวันรุ่งขึ้น 

ถังจือซย่าลุกออกจากเตียงตอนประมาณแปดโมง ก็เห็นฝูงคนจำนวนหนึ่งมาที่บ้านของสีจิ่วเฉิน พวกเขาคือบริษัทที่ตัดชุดออกงานอันหรูหราชั้นนำระดับโลก พวกเขามาเพื่อส่งชุดออกงานให้กับถังอวี่เฉินสิบกว่าชุด รวมถึงชุดราตรีของถังจือซย่าสิบกว่าชุดให้พวกเขาได้เลือก

ถังจือซย่ารู้สึกมึนงงไปหมด ยังคิดอยู่เลยว่าเธอต้องไปหาเช่าชุดราตรีเอง นึกไม่ถึงว่าสีจิ่วเฉินจะจัดการให้คนส่งชุดมาบริการถึงหน้าประตูแล้ว 

“คุณถัง คุณลองเลือกดู ถ้าหากยังไม่ถูกใจ พวกเราจะรีบเปลี่ยนให้คุณอีกเซตทันที ชุดพวกนี้ทุกชุดส่งมาจากบริษัทแม่ของพวกเราเป็นชุดหรูหราที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลก” 

ถังจือซย่าตกใจจนหัวใจเต้นแรงขึ้นมา หันกลับไปมองชายหนุ่มที่ยืนหันหลังให้อยู่ตรงริมระเบียง ฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาจับไปที่ราวระเบียง ส่วนอีกมือกุมโทรศัพท์ไว้แน่น ราวกับถูกใครบางคนทำให้โกรธ 

นี่เป็นการระเบิดอารมณ์โกรธอีกด้านของสีจิ่วเฉินที่น้อยครั้งที่จะได้เห็น ช่างบังเอิญจริงๆ โดนเธอมาพบเข้า

เป็นใครกันนะที่ยั่วให้เขาระเบิดอารมณ์เกรี้ยวกราดออกมาตั้งแต่เช้าตรู่ได้ถึงขนาดนี้? 

“นี่คือคำเตือนครั้งสุดท้ายของฉัน ถ้าหากเขายังไม่เชื่อฟัง ถ้าเช่นนั้นอย่าได้มาโทษฉันว่าไม่ไว้หน้า” สีจิ่วเฉินพูดทิ้งท้ายให้คนปลายสาย มือถือถูกกำไว้แน่นอยู่ในมือ มองจากแผ่นหลังของเขาราวกับถูกใครยั่วยุยังไงยังงั้น เขาก้มหัวลงต่ำ

ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของถังจือซย่าบีบรัดขึ้นมาแปลกๆ คิดไม่ถึงว่าเธออยากจะเข้าไปปลอบโยนเขา 

แต่ว่าเธอก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมีคุณสมบัตินั้นหรือไม่ ชายหนุ่มคนนี้มักจะแสดงท่าท่างที่แข็งแกร่งต่อหน้าผู้คนมาโดยตลอด อยู่ดีๆก็แสดงด้านที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เขาคงไม่อยากให้ใครมาเห็นเข้าหรอก?  

ในระหว่างที่เธอกำลังลังเลอยู่นั้น ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงระเบียงอยู่ ๆ ก็หันตัวกลับมาสบตาเข้ากับเธอที่ยื่นอยู่หน้าประตู สายตาของทั้งคู่สบตาเข้าหากัน