รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 278

ถังอวี่เฉินจึงกลายเป็นนายแบบตัวน้อยให้กับคุณแม่ เดี๋ยวก็โพสท่ารูปหัวใจ ไม่ก็ไปตรงนั้นโพสท่าน่ารักๆ ยี่ฟันขาวน้อยๆโชว์ครบแปดซี่ น่ารักอย่างที่สุด 

ถังจือซย่าเดี๋ยวก็ถ่ายรูป เดี๋ยวก็อัดวิดีโอ เพื่อบันทึกช่วงเวลาการเติบโตของลูกชาย ในอนาคตจะทำเป็นอัลบั้มรูปและคลิปวิดีโอเพื่อเปิดใช้ในงานแต่งงานของลูกชาย จะต้องถ่ายทอดความรักออกมาได้อย่างแน่นอน

เธอมองดูเจ้าเด็กน้อยที่ตอนนั้นยังพูดจาอ้อแอ้จนตอนนี้วิ่งกระโดดโลดเต้นได้แล้ว ถังจือซย่าเข้าใจและตระหนักอย่างลึกซึ้งว่าเวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันไร ลูกชายก็โตมากขนาดนี้แล้ว

ภายในใจของเธอรู้สึกว่าการได้อยู่ข้างๆเติบโตไปพร้อมกับลูกชาย เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิตเธอ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังคงคิดแบบนั้น 

มองดูแผ่นหลังของลูกชายที่วิ่งไกลออกไป เธอที่กำลังเหม่อลอย ยิ้มขึ้นและวิ่งไล่ตามไปทันที ชายหนุ่มที่ดื่มชาอยู่ชั้นสองของวิลล่าที่อยู่ไม่ไกลนัก กำลังมองดูสองแม่ลูกอยู่พอดี ดวงตาของเขาปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ 

เธอเล่นกับลูกชายมาตลอดทั้งบ่าย พอห้าโมงกว่าพวกเธอก็กลับไปยังโรงแรมในวิลล่าที่จัดเตรียมไว้ให้ เหล่าช่างแต่งหน้าก็มาบริการให้ถึงที่อย่างตรงต่อเวลา ช่วยพวกเขาสองแม่ลูกแต่ตัวและแต่งหน้าสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ 

แขกภายนอกกำลังทยอยมาถึงในช่วงห้าโมงกว่า นายหญิงใหญ่สีก็มาถึงเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะอายุเจ็ดสิบแล้ว แต่สติสัมปชัญญะยังดีเป็นอย่างมาก เมื่อสมัยตอนที่เธอยังเป็นวัยรุ่นก็เป็นหญิงแกร่งมากความสามารถ จนถึงตอนนี้อะไรที่เธอทำเองได้ก็ทำเองไม่มีผิดพลาด

“จือซย่ากับเด็กคนนั้นมาถึงหรือยัง?” นายหญิงใหญ่สีหันไปถามหลานชายคนโตที่อยู่ด้านข้าง 

“อืม พวกเขากำลังพักผ่อนอยู่ในโรงแรม” สีจิ่วเฉินผงกหัวเล็กน้อย 

“ทางนี้หลานจัดการไปนะ ย่าจะไปดูเด็กคนนั้นสักหน่อย” นายหญิงใหญ่สีพูดจบ ก็เดินออกไปพร้อมกับพี่เลี้ยง 

ถังจือซย่ายืนอยู่ริมระเบียง ช่างแต่งหน้าออกไปกันหมดแล้ว เด็กน้อยกำลังนั่งเล่นรูบิคอยู่ตรงโซฟาริมระเบียง เธอจึงยืนอยู่เป็นเพื่อนลูกชายชมวิวพระอาทิตย์ตกดินไปด้วย

ในขณะนั้นเอง เสียงกริ่งดังขึ้นมา เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเท้าอย่างเร่งรีบไปเปิดประตู ตอนที่เห็นหญิงชราผมขาวที่ด้านนอกประตู เธอรีบเชิญท่านเข้ามาข้างในทันที “คุณย่าสี คุณมาได้ยังไงคะ?” 

“มีจิ่วเฉินคอยจัดการให้อยู่ ย่าก็เลยมาคุยเล่นกับพวกเธอสองแม่ลูก” นายหญิงใหญ่สียิ้มพร้อมเอ่ยพูด

นายหญิงใหญ่สีถูกถังจือซย่าพยุงไปนั่งลงบนโซฟาในห้องโถง นายหญิงใหญ่สีกำลังจะถามว่าเด็กน้อยอยู่ไหน? ทันใดนั้น ก็มองไปเห็นเด็กน้อยกำลังเดินเข้ามาจากทางริมระเบียง เธอเงยหน้ามองอย่างตกใจ พอได้เห็นแบบนี้ม่านตาของเธอก็ขยายกว้างขึ้นมา คิดว่าอาการสายตาฝ้าฟางของตัวเองกำเริบหนักขึ้น

นายหญิงใหญ่สีหันไปสบตากับพี่เลี้ยงของตัวเอง พร้อมเอ่ยพูดด้วยความตื่นเต้น “เหมือนใช่ไหม ฉันเองก็รู้สึกว่าเหมือนมากๆเช่นกัน” 

“เหมือนค่ะ เหมือนคุณชายใหญ่มากเลยล่ะ!” พี่เลี้ยงพยักหน้ารัวๆ 

นายหญิงใหญ่สีมองดูเด็กน้อยและคาดหวังไว้อย่างมากว่าเด็กน้อยคนนี้จะเป็นเด็กของตระกูลสี ต่อให้ไม่ใช่ ต่อไปภายภาคหน้าก็หวังว่าถังจือซย่าจะแต่งงานกับหลานชายและพาเด็กคนนี้เข้ามาอยู่ด้วย กลายเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลสี 

“จือซย่า เธอเป็นแม่ที่ดีคนหนึ่ง ดูเด็กน้อยคนนี้สิเลี้ยงมาอย่างดีเชียว ขาวอวบนุ่มนิ่ม น่ารักที่สุด” นายหญิงใหญ่สีพูดชมขึ้นมา ขณะที่พูดจบ พี่เลี้ยงก็ยื่นมือถือของเธอมาให้ “นายหญิงค่ะ มีสายถึงท่านค่ะ” 

นายหญิงใหญ่ยื่นมือออกไปรับ “ฮัลโหล!” 

“อะไรนะ? เขากลับมาทำไม?”