รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 295

“คุณถังกับคุณชายน้อยอาบน้ำอยู่ข้างบนค่ะ”

สีจิ่วเฉินก้าวเดินขึ้นไปข้างบนด้วยขาที่เรียวยาว เขาเดินตรงไปที่ห้องของถังจือซย่า ถังจือซย่าเพิ่งอาบน้ำให้เจ้าตัวเล็กเสร็จ เจ้าตัวเล็กวิ่งไปเล่นที่ห้องเด็กเล่นแล้ว ในตอนนี้ ตัวถังจือซย่าเองยังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ

เธอแช่ตัวในอ่างอาบน้ำไปพลาง เล่นฟองสบู่ไปพลาง ในหัวก็คิดว่าเดี๋ยวจะบอกเรื่องที่จะกลับบ้านยังไงดี

ยังไงผู้ชายคนนี้ก็มีน้ำใจรับเธอกับลูกมา เธอคงจะไปทำร้ายใจของเขาไม่ได้

สีจิ่วเฉินคิดว่าถังจือซย่าอาบน้ำให้เจ้าตัวเล็กอยู่ในห้องน้ำ เขาเองก็อยากจะมีส่วนร่วม จึงผลักประตูห้องน้ำออกโดยที่ไม่ได้คิดอะไร

ทันใดนั้นเอง คนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู คนหนึ่งนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ สายตาทั้งคู่สบเข้าด้วยกัน

“อ๊าย!” ถังจือซย่าตกใจจนร้องออกมา จากนั้นก็นั่งตัวตรงขึ้นมา ฟองสบู่ปกปิดจุดที่ควรจะปกปิด ร่างกายท่อนบนที่ขาวนวลก็ตกอยู่ในสายตาของผู้ชาย

นัยน์ตาของผู้ชายบางคนก็ตะลึงจนเบิกกว้าง ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเข้ามาผิดเวลา

ถังจือซย่ารู้สึกว่าร่างกายท่อนบนเย็นๆ ถึงได้รู้ว่าเธอนั้นโง่จริงๆ เธอกำลังจะนอนลงไป แต่ใครจะไปรู้ว่าฟองสบู่นั้นลื่นมาก ทำให้ตัวเธอลื่นจมลงไปในน้ำ เหลือเพียงมือที่ดิ้นรนอยู่เหนือหัว

“ถังจือซย่า” ทีนี้ผู้ชายก็ไม่สนใจอะไรแล้วจริงๆ ขาที่เรียวยาวของเขารีบก้าวเข้ามา จากนั้นยื่นมือลงไปในน้ำ แล้วอุ้มผู้หญิงที่กำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำให้ขึ้นมา

ทันใดนั้น ผู้หญิงบางคนก็เขินอายจนอยากจะตายไปเดี๋ยวนั้นเลย

ตัวเธอเปียกไปด้วยน้ำ บนผมและบนตัวยังเต็มไปด้วยฟองสบู่ แต่ก็ไม่คาดหวังว่ามันจะสามารถปกปิดอะไรได้ ดังนั้น สภาพของเธอที่อยู่ในอ้อมอกของผู้ชาย ราวกับเด็กทารกที่เพิ่งเกิดใหม่

ในตอนนี้เอง ท่าเดียวที่ถังจือซย่าทำก็คือการปิดหน้า

“สีจิ่วเฉิน ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” ถังจือซย่าแทบจะร้องไห้ขอร้อง

สายตาคมลึกของสีจิ่วเฉินตกอยู่บนตัวของเธอ ราวกับทำน้ำหมึกหก ลึกซึ้งและมืดมน

“คุณจะดูอีกนานไหม” ถังจือซย่าแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

สีจิ่วเฉินจูงเจ้าเด็กน้อยออกมา ถังจือซย่าเองก็เดินออกจากห้องพอดี ทันใดนั้นเอง ถังจือซย่ารู้สึกเขินอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เธอรู้สึกว่าต่อให้เธอจะคลุมผ้าห่มไว้บนตัว ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรแล้ว

ต่อให้เธอจะใส่เสื้อสเวตเตอร์อยู่ แต่ในตอนที่สายตาของผู้ชายมองมา เธอก็ยังคงรู้สึกตะลีตะลานเหมือนไม่ได้ใส่อะไรอยู่ต่อหน้าเขาอย่างงั้น

“หม่ามี้ พวกเราลงไปกินอาหารเย็นกัน” เจ้าเด็กน้อยพูดกับเธอ

“เอ้อ! ได้ ไปกันเถอะ!” ถังจือซย่าเดินลงไปข้างล่างก่อน

ริมฝีปากบางของผู้ชายที่อยู่ข้างหลังยกยิ้มขึ้นมา นั่นจะต้องเป็นภาพที่น่าจดจำของเขาในชาตินี้แน่นอน แม้จะเป็นเพียงเวลาแค่หลายสิบวิ แต่ตรงไหนที่เขาควรจะชื่นชมก็ไม่ได้ปล่อยผ่านไปแม้แต่น้อย

เมื่อถังจือซย่าอยู่ต่อหน้าเขา ก็อยากจะเจาะรูเหมือนกับหนู จะได้หมุดตัวลงดินไป

ช่วงเวลาอาหารเย็น หน้าของถังจือซย่านั้นร้อนระอุ เมื่อสายตาของสีจิ่วเฉินมองมา เธอก็รู้สึกเกร็งไปทั้งตัว

หลังจากอาหารเย็น สีจิ่วเฉินอาสาพาเจ้าเด็กน้อยไปเดินเล่น แต่ถังจือซย่าไม่ได้ไป เธอนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่ห้องโถงรอง ติดตามการจัดการเรื่องราวของหลิวเตี่ยนหวา ภายใต้สังคมกฎหมาย หลิวเตี่ยนหวามีคดีฆ่าคนสองคดี ลูกน้องใกล้ชิดของเขาก็ถูกจับเข้าไปด้วย ไม่มีโอกาสที่จะพลิกตัวได้อย่างแน่นอน