รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 307

“ผมชอบมากฮะ” เจ้าตัวเล็กพูดตอบ

ถังจือซย่ามองนาฬิกาที่เป็นเวลาสามทุ่มสี่สิบนาทีแล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่กลับบ้านไปพักผ่อน และมาทำอะไรที่บ้านของเธอ?

“ประธานสี มันดึกมากแล้วนะคะ ฉันต้องพาเฉินเฉินไปอาบน้ำแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน คุณก็กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ!” ถังจือซย่าพยายามที่จะไม่ใช้น้ำเสียงไล่อีกฝ่าย

เพราะเห็นว่าคืนนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก

และถ้าผู้ชายคนนี้อารมณ์ไม่ดี แล้วไปกระตุกต่อมเขาเข้า คงได้เจอดีแน่

“เฉินเฉิน ไปอาบน้ำเถอะ! เดี๋ยวอารอหนูอาบน้ำแล้วออกมาเล่นกัน” สีจิ่วเฉินวางเจ้าตัวเล็กลง แล้วเขาก็เดินมานั่งที่โซฟา

ถังจือซย่าเลยพาลูกชายไปอาบน้ำ ทิ้งเขาไว้ตรงโซฟา เด็กน้อยที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็วิ่งมาที่โซฟาทันที สีจิ่วเฉินก็เล่นรูบิกสี่เหลี่ยมเป็นเพื่อนเขา

ถังจือซย่าทำความสะอาดเก็บกวาดภายในบ้านและเห็นว่าเขาอยู่กับลูกชาย ในที่สุดก็ถึงเวลาสี่ทุ่มแล้ว เธอจำเป็นต้องส่งลูกชายเข้านอน

“เฉินเฉิน ควรจะกลับไปนอนที่ห้องได้แล้วล่ะ” ถังจือซย่าเร่งเร้าลูกชาย

“แต่ว่าผมยังอยากเล่นอยู่เลย”

“เดี๋ยวอาไปนอนที่ห้องเป็นเพื่อนหนูนะ” สีจิ่วเฉินพูดจบ ก็อุ้มเจ้าตัวเล็กที่สวมชุดนอนลายการ์ตูนกลับไปที่ห้อง

ถังจือซย่าที่อยู่นอกประตูอึ้งเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้มาอยู่ทำอะไรที่บ้านเธอเนี่ย ทำไมถึงไม่กลับไปล่ะ?

ในขณะนั้น คนที่อยู่ในรถตรงชั้นล่าง รายงานความเคลื่อนไหวของสีจิ่วเฉินให้กับหลินจิงจิง เมื่อหลินจิงจิงได้ยินชื่อหมู่บ้านก็รู้ว่ามันคือบ้านของถังจือซย่า คนที่ทำให้สีจิ่วเฉินปลีกตัวออกไปคือถังจือซย่าอย่างนั้นเหรอ?

เธอจงใจเรียกสีจิ่วเฉินที่อยู่ที่โต๊ะอาหารออกไป? ปากเธอบอกว่าไม่ชอบสีจิ่วเฉิน แต่กลับมาทำลายนัดของเธอเนี่ยนะ?

หลินจิงจิงที่นั่งอยู่ในคอนโดในเวลานี้ นัยน์ตาปรากฏความเย็นชาออกมา ถังจือซย่ากำลังรนหาที่ตาย กล้ามาขัดขวางแผนการของพ่อบุญธรรม ต้องตายไปให้หมด

สี่ทุ่มสิบนาที ถังจือซย่าที่เก็บกวาดบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็มานั่งที่โซฟาพร้อมถือแก้วน้ำมาดื่ม เธอรู้สึกง่วงบ้างเล็กน้อย

เธออดไม่ได้ที่เดินไปผลักประตู้ห้องของลูกชายเบาๆ ได้ยินเสียงในแสงมืดสลัว ลูกชายหลับไปแล้ว ชายหนุ่มหันไปกระซิบเธอ และลุกออกมาจากข้างเตียง

ถังจือซย่าถอยออกมาจากห้อง ในตอนนั้น เสียงแจ้งเตือนข้อความโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูด้วยความประหลาดใจ เป็นคังเฮ่าเซวียนที่ส่งมา “จือซย่า ผมส่งพ่อคุณถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว”

“ขอบคุณนะคะ ผู้จัดการคัง”

“แค่กินข้าวกัน?” ชายหนุ่มไม่เชื่อใจ ข้อความนี้ของคังเฮ่าเซวียนพิสูจน์ว่ามีเรื่องอื่นด้วย

“สีจิ่วเฉินเลิกโวยวายแล้วเอามือถือของฉันคืนมา” ถังจือซย่าไม่อยากให้เขาเห็นข้อมูลส่วนตัวของเธอ

ในขณะนั้นเอง ข้อความอีกหนึ่งข้อความก็ถูกส่งมา “จือซย่า นอนหลับฝันดีนะ ไว้เจอกันใหม่”

ชายหนุ่มหรี่ตาและเหลือบมอง ริมฝีปากบางยกขึ้น “เพียงข้ามคืน ก็รู้สึกสนิทสนมกันขนาดนี้เลยเหรอ?”

“เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมา” ถังจือซย่าพูดอย่างจริงจัง และยิ่งมีสายตาคาดคั้นอย่างหนักเล็ดลอดออกมา

สีจิ่วเฉินจึงยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือศีรษะและพูดนิ่งๆว่า “อยากได้ ก็มาเอาไป”

ถังจือซย่ารู้อย่างชัดแจ้งว่านี่คืออุบายที่ชายหนุ่มใช้แกล้งเป็นประจำ และเธอเองก็ไม่อยากโดนเช่นนั้น “ช่างเถอะ แล้วเมื่อไหร่คุณจะออกไปสักที”

“คืนนี้ฉันไม่กลับ” สีจิ่วเฉินกอดอกอย่างสบายใจเฉิบ “ฉันจะนอนค้างที่บ้านเธอ”

ถังจือซย่าอดโมโหไม่ได้ “ฉันไม่มีเตียงให้คุณนอนหรอกนะ”