รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 308

“นอนพื้น นอนโซฟา ก็ได้ทั้งนั้น” ชายหนุ่มนั้นไม่อยากจากไปไหน คืนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีเป็นพิเศษ

ถังจือซย่าถลึงตาใส่เขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “สีจิ่วเฉิน จะเล่นลูกไม้ก็ต้องมีระดับหน่อยสิ”

“เว้นแต่ว่าเธอจะบอกฉันว่าคืนนี้เธอทำอะไรกับคังเฮ่าเซวียน” สีจิ่วเฉินเค้นถามอีกครั้ง เขาคิดว่าน่าจะจูบกันแน่ๆ ผู้หญิงคนนี้นั้นช่างหวานเพียงใด ริมฝีปากของเธอก็ยังอ่อนนุ่ม ผู้ชายคนไหนได้จูบกับเธอก็ต้องรู้สึกมีความสุขทั้งกายและใจ

แต่ถึงอย่างนั้น เธอกับคังเฮ่าเซวียนจะจูบกันจริงๆเหรอ? พอชายหนุ่มนึกถึงเรื่องนี้แล้ว ทั่วทั้งร่างกายก็ตีกันไปกันมาเหมือนคนเป็นไบโพลาร์ ราวกับว่าบางสิ่งที่เป็นของเขาได้ถูกคนอื่นขโมยไป

ถังจือซย่าเดินไปที่ประตูและพูดกับชายคนนั้นว่า “เชิญคุณกลับไปได้แล้ว!”

สีจิ่วเฉินก้าวขายาวๆ เดินไป เหมือนว่ากำลังจะกลับ ถังจือซย่าจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เมื่อเขาเดินไปถึงประตู แขนยาวก็เอื้อมไปปิดสวิตช์ไฟบนผนังดังแกร็ก

เดิมทีแหล่งที่มาของแสงสว่างจากหลอดไฟในห้องรับแขกที่ยังเหลืออยู่ทั้งหมดก็หายไป ทั้งห้องโถงจึงตกอยู่ในความมืดมิด

เมื่อไฟดับลงอย่างกะทันหัน ทำให้ตาของถังจือซย่าสูญเสียความสามารถในการมองเห็นไปชั่วครู่ เธอร้องกรี๊ดอย่างตกใจ ในวินาทีถัดมา เธอก็ถูกชายหนุ่มดันไปจนชิดกำแพง จูบที่เอาแต่ใจนั้นบดเบียดลงมาอย่างเป็นไปตามจังหวะ

ทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอเพียงแค่สูดอากาศให้ทัน แต่กลับทำให้ชายหนุ่มปล้นช่องปากอย่างหยาบหยาม แล้วทุกอย่างก็แปรเปลี่ยนออกจากการควบคุม

ถังจือซย่ารู้สึกหงุดหงิดในใจที่มักจะต้องตกหลุมพรางของชายผู้นี้อยู่เสมอ คิดผิดจริงๆ เลย เธอพยายามดิ้น แต่กำลังของเธอในสายตาของชายหนุ่มนั้นก็คือแข็งแรงกว่าลูกแมวและลูกสุนัขเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เหมือนกับว่าชายหนุ่มนั้นหิวโหยมาราวแปดร้อยปีเลยจริงๆ เขาทั้งแทะทั้งกัดเธอ ทำให้เธอนั้นหมดแรงที่จะต่อต้าน

“สีจิ่วเฉิน...ปล่อยฉันนะ...รอเดี๋ยวสิ..” ถังจือซย่าทำเป็นอ้อนวอนหมือนเหยื่อของสัตว์ร้าย

สีจิ่วเฉินดันหน้าผากของเธอไว้ พลางพูดด้วยลมหายใจหอบ “รอไม่ได้แล้ว ถังจือซย่า คุณบีบบังคับผมเองนะ”

ลมหายใจของถังจือซย่าก็ขาดห้วงเช่นกัน เธอผลักเขาด้วยความโกรธ “คุณอย่ามาทำแบบนี้นะ”

“บอกฉันสิ คังเฮ่าเซวียนได้จูบเธอหรือเปล่า” ลมหายใจที่หนาแน่นของสีจิ่วเฉินรดลงมาบีบบังคับให้เธอตอบคำถาม

“จูบบ้านคุณน่ะสิ เราแค่กินข้าวกันเฉยๆ ” ถังจือซย่าพูดอย่างโมโห

“แต่มันบอกว่าคืนนี้ได้มีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกันกับเธอ เธอให้ค่ำคืนที่วิเศษกับมัน แบบนี้จะอธิบายว่ายังไง?” สีจิ่วเฉินท่องเนื้อหาของข้อความออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ฉันยินดีที่จะแต่งงานเข้าร่วมตระกูล” สีจิ่วเฉินมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ บ่งบอกให้รู้ว่าเขาจริงจังกับคำพูดเมื่อครู่นี้มากแค่ไหน

ถังจือซย่าเหลือบมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาในทันที “นี่คุณโดนประตูหนีบสมองเหรอ?”

สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว “ฉันพูดจริงๆนะ”

“ไม่ได้หรอก คุณน่ะสูงส่งและร่ำรวยเกินไป พ่อฉันไม่กล้าเอาคุณมาเป็นเขยหรอก คุณรีบลบความคิดทิ้งไปให้เร็วที่สุดเลยนะ!” ถังจือซย่าปฏิเสธไปตรงๆ ไม่คิดเลยว่าจะต้องปวดใจที่เขาทำให้ตัวเองต้องลำบากขนาดนี้ ชายผู้นี้ไม่ควรมีความคิดแบบนี้เลย

“ตราบใดที่พ่อของเธอยังต้องการหาลูกเขยแต่งงานเข้าตระกูล ถ้าฉันไม่ได้ ไม่ว่าชายคนไหนก็จะไม่มีโอกาสนั้นเหมือนกัน” สีจิ่วเฉินยื่นคำขาด สรุปก็คือ เธอเป็นของเขาได้เพียงคนเดียวเท่านั้น

ชายคนอื่นนั้นอย่าได้แม้แต่จะคิด

ถังจือซย่ากลืนน้ำลายลงคอ เธอก้มลงมองพิจารณาตัวเองว่าตรงไหนของเธอที่ทำให้มีค่ากับชายคนนี้มากขนาดนี้

เธอไม่ได้ทำเสน่ห์ใส่เขาสักหน่อย! แล้วก็ไม่ได้ร่ายมนต์สะกดเขาไว้ด้วย! ทำไมเขาถึงจะไม่ใช่เธอไม่ได้ล่ะ?